۱- با ۵۱ میلیون جمعیت، اقتصاد دوازدهم جهان و 1.1 تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی. ۲- شهروندان ۲۲۰۰ ساعت در سال کار میکنند. ۳- بالای ۳۰٫۰۰۰ دلار درآمد سرانه (۶۰ دلار در سال ۱۹۶۰). ۴- حمایت پایدار و همهجانبه هیأت حاکمه از تولیدکنندگان و شرکتهای خصوصی. ۵- بیکاری 3.2 درصد و تورم 1.3 درصد. ۶- در هزینه کردن برای تحقیق و توسعه (R&D) از آمریکای شمالی و اروپای غربی بالاتر. ۷- حداقل ۵ درصد رشد اقتصادی در ۴۵ سال گذشته. ۸- شروع یک فعالیت اقتصادی: در سه مرحله و ۴ روز طول میکشد. ۹- مبارزه با فقر و تحقیر تاریخی از طریق تولید ثروت. ۱۰- پسانداز بالا و مصرف کم بهعنوان فرهنگ فردی و سازمانی. ۱۱- اول در جهان در دولت الکترونیک. ۱۲- هشتم در جهان در استانداردهای بهداشت. ۱۳- کره جنوبی یک کشور توسعهیافته محسوب میشود. ۱۴- نیروی کار بسیار باانگیزه، پرکار و باانضباط. ۱۵- در صدر تولیدکنندگان: کشتی قارهپیما، موبایل، صفحه LCD و تراشه حافظه. ۱۶- اجماع فکری و استراتژی مشترک همه جریانهای سیاسی و امنیتی درون حاکمیت نسبت به کره و آینده آن. ۱۷- رقیب سیلیکان ولی در نوآوری و فنآوری. ۱۸- رقابت جدی با محصولات ژاپنی و چینی. ۱۹- فرهنگ عمومی: اعتماد، راستگویی، تحمل بالا، تعامل، یادگیری و پرهیز از بدگویی. ۲۰- نظام آموزشی فوقالعاده کارآمد، حرفهای و رقابتی. ۲۱- نوآوری در فنآوری: مهمترین بنیان رشد و توسعه اقتصادی. ۲۲- شایستهسالاری نهادینه شده در بنگاهها و دولت. ۲۳- ده شرکت بزرگ خصوصی یک چهارم نیروی کار را استخدام کردهاند. ۲۴- هیأت حاکمه بهندرت در رسانهها حاضر میشود. 25- 62 درصد از زنان، شاغل هستند. ۲۶- ارتباطات گسترده بینالمللی و بهویژه آسیایی. ۲۷- یادگیری، بهتر شدن و تغییر: کانون فرهنگ فردی و اجتماعی. ۲۸- حداقل دخالت دولت در فعالیتهای بخش خصوصی. ۲۹- تشکلهای مؤثر بخش خصوصی، کارگران و نویسندگان برای اثرگذاری بر سیاستهای دولت. ۳۰- اولویت جایگاه و آینده کره جنوبی بر هر موضوع دیگری؛ چه در حاکمیت، چه در میان بنگاهها و چه در میان شهروندان.
• عضو هیأت علمی و استاد علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی www.sariolghalam.com