سی ویژگی یک استاد دانشگاه
دکتر محمود سریعالقلم
۱- حداقل ۸۰ درصد وقت کاری او، صرف تدریس، تحقیق، مراکز تحقیقاتی و کنفرانسهای علمی شود.
۲- خود را در معرض دیدگاههای گوناگون قرار دهد.
۳- تفاوت میان توجیه کردن و استدلال کردن را بداند.
۴- تفاوت میان تبلیغ کردن و استدلال کردن را بداند.
۵- در جریان مباحث و گفتمانهای رشته خود در سطح بینالمللی قرار داشته باشد.
۶- حداقل روزی چهار ساعت مطالعه کند.
۷- از مرید پروری پرهیز کند.
۸- برای تبلیغ شخص خود، برنامهریزی نکند.
۹- مبلغ افراد نباشد؛ بلکه بسط دهنده منطق و استدلال باشد.
۱۰- دانشجو و مخاطب از نقد افکار او، احساس امنیت کامل کند.
۱۱- روش تدریس او باعث فکر کردن بیشتر توسط دانشجویان و مخاطبان گردد.
۱۲- اگر از متون او، نقد عالمانهای شد، تشکر کرده و پاسخ دهد.
۱۳- اگر به نظریه متفاوتی رسید، بگوید قبلاً اشتباه کردم و خود را اصلاح کند.
۱۴- نظریهپرداز صرف نباشد؛ برای بهبود وضع جامعه راه حل ارائه دهد.
۱۵- آنقدر بیخوابی و زحمت بکشد تا نسبت به نظریهپردازی خود، اطمینان پیدا کند.
۱۶- ضمن کار علمی، با منِ انضمامی خود مبارزه کند.
۱۷- متانت گفتاری و رفتاری را در هر شرایطی حفظ کند.
۱۸- در بحث و مناظره، عصبانی نشود، بیاحترامی نکند، صدای خود را بالا نبرد و از القاب استفاده نکند.
۱۹- استقلال فکری خود را در شرایط متفاوت اجتماعی و سیاسی حفظ کند.
۲۰- دانشجوی قوی را تقدیر و دانشجوی ضعیف را تشویق کند.
۲۱- با همقطاران خود در سطح بینالمللی در ارتباط باشد.
۲۲- حداقل به یک زبان خارجی مسلط باشد.
۲۳- ۹۰ درصد کار علمی و تحقیقاتی او بهصورت نوشتن و متن باشد.
۲۴- از همکاران خود بدگویی نکند.
۲۵- یک کتاب تأثیرگذار و ماندنی در رشته خود، تولید کند.
۲۶- بنیانهای فلسفی متون و افکار او با نهایت دقت پرورانده شده باشند.
۲۷- برای روشنگری، بعضاً با رسانهها مصاحبه کند.
۲۸- از مراکز قدرت فاصله بگیرد تا بتواند بدون ملاحظه، نتایج فکر و تحقیقات خود را به جامعه علمی و شهروندان عرضه کند.
۲۹- سراغ صاحبان منصب نرود؛ اگر برای جامعه و بسط علم مفید بود، دعوت بعضی از آنها را بپذیرد.
۳۰- کسی که بعضاً به دانشگاه سر میزند، به معنای دقیق علمی کلمه نمیتواند استاد دانشگاه باشد.
۲- خود را در معرض دیدگاههای گوناگون قرار دهد.
۳- تفاوت میان توجیه کردن و استدلال کردن را بداند.
۴- تفاوت میان تبلیغ کردن و استدلال کردن را بداند.
۵- در جریان مباحث و گفتمانهای رشته خود در سطح بینالمللی قرار داشته باشد.
۶- حداقل روزی چهار ساعت مطالعه کند.
۷- از مرید پروری پرهیز کند.
۸- برای تبلیغ شخص خود، برنامهریزی نکند.
۹- مبلغ افراد نباشد؛ بلکه بسط دهنده منطق و استدلال باشد.
۱۰- دانشجو و مخاطب از نقد افکار او، احساس امنیت کامل کند.
۱۱- روش تدریس او باعث فکر کردن بیشتر توسط دانشجویان و مخاطبان گردد.
۱۲- اگر از متون او، نقد عالمانهای شد، تشکر کرده و پاسخ دهد.
۱۳- اگر به نظریه متفاوتی رسید، بگوید قبلاً اشتباه کردم و خود را اصلاح کند.
۱۴- نظریهپرداز صرف نباشد؛ برای بهبود وضع جامعه راه حل ارائه دهد.
۱۵- آنقدر بیخوابی و زحمت بکشد تا نسبت به نظریهپردازی خود، اطمینان پیدا کند.
۱۶- ضمن کار علمی، با منِ انضمامی خود مبارزه کند.
۱۷- متانت گفتاری و رفتاری را در هر شرایطی حفظ کند.
۱۸- در بحث و مناظره، عصبانی نشود، بیاحترامی نکند، صدای خود را بالا نبرد و از القاب استفاده نکند.
۱۹- استقلال فکری خود را در شرایط متفاوت اجتماعی و سیاسی حفظ کند.
۲۰- دانشجوی قوی را تقدیر و دانشجوی ضعیف را تشویق کند.
۲۱- با همقطاران خود در سطح بینالمللی در ارتباط باشد.
۲۲- حداقل به یک زبان خارجی مسلط باشد.
۲۳- ۹۰ درصد کار علمی و تحقیقاتی او بهصورت نوشتن و متن باشد.
۲۴- از همکاران خود بدگویی نکند.
۲۵- یک کتاب تأثیرگذار و ماندنی در رشته خود، تولید کند.
۲۶- بنیانهای فلسفی متون و افکار او با نهایت دقت پرورانده شده باشند.
۲۷- برای روشنگری، بعضاً با رسانهها مصاحبه کند.
۲۸- از مراکز قدرت فاصله بگیرد تا بتواند بدون ملاحظه، نتایج فکر و تحقیقات خود را به جامعه علمی و شهروندان عرضه کند.
۲۹- سراغ صاحبان منصب نرود؛ اگر برای جامعه و بسط علم مفید بود، دعوت بعضی از آنها را بپذیرد.
۳۰- کسی که بعضاً به دانشگاه سر میزند، به معنای دقیق علمی کلمه نمیتواند استاد دانشگاه باشد.
• عضو هیأت علمی و استاد علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی
www.sariolghalam.com
www.sariolghalam.com
نظرات بینندگان