این وعدهای الهی است. پس از هر سختی، گشایشی است؛ وعدهای كه در آن تخلف نیست. بیشك رمز پیروزی در استقامت، تدبیر و درایت نهفته است. پس از انقلاب 1357، دشمن یك جنگ ناعادلانه هشت ساله را به ملت و نظام نوپای آن تحمیل كرد و اطمینان داشت میتواند با تحمیل سختترین شرایط، استخوانهای این ملت را خرد كند؛ ولی ملت ایستادند، استقامت كردند، خون دادند، عزیز دادند و سختی كشیدند، تلاش كردند و تسلیم نشدند، هرچند در آن روزگار هم عدهای راه و رسم دیگر پیشه كردند و منافع فردی خود را به منافع ملی و نجات كشور ترجیح دادند، از آب گل آلود ماهی گرفتند و در زمانی كه مردم بهواسطه تحمل سختیها نحیف شده بودند، آنها فربه شده و به ثروتهای افسانهای دست یافتند. نوكیسگانی شدند كه خون مردم را مكیدند و هزینههای طاقتفرسایی به مردم و نظام تحمیل كردند. ولیكن مردم خوش درخشیدند و در بزنگاهی كه دشمنان خواب نابودی این كهن سرزمین را میدیدند، ورق را برگرداندند و وعده خدا تحقق یافت. پذیرش قطعنامه كه به زعم تندروها سازش تاریخی قلمداد میشد، سندی شد برای عظمتبخشی ایران اسلامی. پس از آن بود كه دوران سازندگی شروع شد و ثبات به كشور بازگشت و كشوری كه در لبه پرتگاه قرار گرفته بود، به قدرت برتر منطقهای تبدیل شد. وقتی صدام به كویت حمله كرد، خداوند حقانیت این ملت غیور را بیشتر نمایان ساخت و دنیا فهمید كه پارسیان چون همیشه تاریخ مردانی بزرگ، نجیب و پاكاند كه سودای تجاوز و كشورگشایی ندارند و به همت، دانش و سرمایه تاریخی خود متكی هستند. آن روز خداوند به ایرانیان ثابت كرد كه میتوانند مزد استقامت و خردمندی خود را صبورانه بگیرند. اكنون پس از ٢٧ سال تاریخ دوباره تكرار شد؛ ١٢ سال استقامت و تحمل سختیها و مقاومت یك ملت. هرچند صاحبان ثروت و مكنت این بار نیز سختیها را هیچگاه تجربه نكردند و خم به ابرو نیاوردند و بهواسطه تحریمها سود بردند و مردم فقط تاوان دادند؛ تاوان مالاندوزی آنها را. وقتی دزدان بدسگال از قبل از تحریمها به ثروت هنگفت دست مییافتند، این سفرههای مردم بود كه هر روز خالیتر میشد؛ حتی با وجود قول مسئولان برای بردن پول نفت به روی سفرههایشان. وقتی برخی صاحبان قدرت با دزدان بیتالمال همدست میشدند و به اسم دور زدن تحریمها، دلارهای نفتی را از خزانه به خارج از كشور منتقل میكردند، این زنان سرپرست خانوار بودند كه تاوان میدادند و شرمندگی نبردن نان به خانه را نزد فرزندانشان تحمل میكردند. وقتی سودجویان بیمروت در كمبود دارو و امكانات درمانی در خیابان ناصر خسرو و ناصر خسروها سود میبردند، تنهای رنجور بیماران بود كه باید كمبودها و نبودها را تحمل كند و چه تنهای تبداری كه مظلومانه سوخت و قربانی هوس و حرص و زیادهخواهیها شدند. این حقوقبگیران كارمند و كارگران بودند كه شرمندگی را تحمل كردند، درحالی كه رانتدهندگان و رانتگیرندگان در بده بستانهای خود سود سرشار میبردند، مردم تحمل میكردند و اسقامت نشان میدادند و افراطیون فخر میفروختند. آن روزها تندروها در شیپور جنگ میدمیدند و سودای جنگ و ظفر داشتند؛ این مردم بودند كه دست رد به سینه ایشان زدند و ناامیدشان كردند و ثابت كردند چون همیشه جنگطلب نبوده و نیستند، ملتی صلحطلباند كه اجازه تجاوز و دستدرازی به سرزمین خود را به هیچكس نمیدهند. آنگاه در بزنگاهها بهجای رأی به خشونت، به صلح و بهجای بیتدبیری و برخوردهای شعاری و احساسی، به تدبیر و عقلانیت رأی میدهند و با فرصت دادن به اندیشمندان این كهن سرزمین ثابت كردند كه ایرانی چه اندازه ظریف و همانند ظریف میتوانند حقوق حقه خود را از طریق گفتوگو و مذاكره و دیپلماسی فعال بهدست آورند و توطئهها را خنثی كنند. مردم یك بار دیگر ثابت كردند كه هوشیارند و سختیها و ناملایمات نمیتواند آنها را نسبت به وضعیت سرزمین و سرنوشت خود بیتفاوت سازد، عنان اختیار تصمیمات مهم كشور را بهدست افراطیون نمیسپارند، زیر بار ظلم نمیروند، ظلم نمیكنند و با صبوری از طریق منطق خواستههایشان را استیفا میكنند و این یعنی رسیدن یك ملت به بلوغ و رشدیافتگی و مسلماً فرجام این بلوغ، پیروزی است و مزد آن برای ملت بزرگ و شریف ایران است. در اینجا جا دارد كه از منتخبین ملت كه همچون ملت شریف اسقامت كردند، اندیشه ورزیدند، تدبیر به خرج دادند، تحت تأثیر جوسازیهای مسموم قرار نگرفتند، مغموم حاشیهسازان نشدند و یك بار دیگر خردورزی ایرانیان را به رخ جهانیان كشیدند و در رأس آنها دیپلمات فرزانه و شهیر كشورمان آقای دكتر جواد ظریف تشكر كنیم و همصدا با سایر ایرانیان بگوییم "روحانی ـ ظریف؛ متشكریم." و سخن آخر اینكه فراموش نكنیم آنچه باعث فتح و پیروزی شد، استقامت و تدبیر بود كه در سایه وحدت ملی بهدست آمد. فراموش نكنیم راه دشواری پیش رو داریم و به وحدت نیازمندیم. باید طعنهزنندگان و بداخلاقیهای دیروز را فراموش كنیم و ببخشیم و برای رسیدن به قلههای پیشرفت و ترقی كه حق مسلم ملت بزرگ ایران است، با همدلی و همزبانی كه خواسته رهبر انقلاب است بهپیش رویم و با خود دائماً نجوا كنیم كه ما شایسته بهترینها هستیم و مستحق حقوق بیشتر؛ حقوقی كه اگر به ما نمیدهند، باید با صبر و تدبیر به چنگ آوریم. ایران بزرگ چون گذشته تاریخی خود باید بر ترك جهان بدرخشد و این یعنی ما استحقاق داریم. ما شایستهایم. باشد كه چنین كنیم.