جشنوارهای با صندلیهای خالی!
پس از جشنواره نیز، اهالی رسانه حداقل چند ماهی چنان به اصطلاح خودمان "حرفهای" نویسی را با جدیت دنبال میکردند که دستکم در جشنواره آتی، جزء فینالیستها باشند.
تقریباً ده سال پیش در چنین روزی جا برای سوزن انداختن در سالن نبود. آن زمان خیلیها نمیدانستند رسانه چیست و مطبوعات به چهکار میآید؟ خیلیها هنوز قلم به دست شدن را نمیدانستند و حتی تا به امروز هم نیاموختهاند.
به گزارش "لاهیگ" به نقل از "گیلوند"، برخی هم هنوز از جای دور و نزدیک نیامده بودند تا امروز اصحاب رسانه در گیلان باشند. باری هرچه بود، فضای پر شور و حالی بود. جشنواره مطبوعات از روز نخست ثبت نام تا اختتامیه چنان پرحرارت دنبال میشد که رقابتهای جدی، گاهی دلخوریهایی هم به یادگار میگذاشت.
پس از جشنواره نیز، اهالی رسانه حداقل چند ماهی چنان به اصطلاح خودمان "حرفهای" نویسی را با جدیت دنبال میکردند که دستکم در جشنواره آتی، جزء فینالیستها باشند.
مروری بر رسانههای ده سال پیش، از این تحولات و حتی نوع نگارش و رعایت اصول حرفهای مطبوعات، خود گواهی بر این نوشتههاست. در یکی از این جشنوارهها هنوز اسامی منتخبان اعلام نشده بود که زمزمههایی سالن را فرا میگرفت و چنان شوری در سالن برپا بود که از آن تاریخ تا کنون، چنین امری را در عرصه مطبوعات استان ندیدیم.
در آن روز، یکی از منتخبان که برای بار دوم به جایگاه دعوت شده بود، پسر کوچکش را بغل کرد و به بالای سن رفت و از اینکه رتبه اول را بهدست نیاورده بود، پشت تریبون با استدلال جالبی از نتیجه داوری شکایت کرده بود؛ آنهم چه شکایتی...
رقابت در چند روزنامه و هفتهنامه فعال استان چنان داغ بود که نهتنها رسانههای آنان، که مسئولان را نیز به واکنشهای جالبی کشانده بود و فضا دستکم دو روزی به مراد مطبوعاتیها میگذشت.
نمیدانیم چه باید گفت از کم شدن سهم گیلان از شور رسانهای یا اصحاب رسانهای. از اهالی دیروز مطبوعات گیلان، خبرهای دقیقی نداریم. برخی پایتخت نشین شدهاند و گاه به گاه در ستونهای لاغر و باریک رسانههای سراسری مینویسند. برخی گاه به گاه چیزی مینویسند که شاید عادت نوشتن از سرشان نرود. برخی قلم را به دیوار اتاقشان آویختهاند و عطایش را به لقایش بخشیدهاند و برخی تا اسم مطبوعات را کنارشان میبری، در طرفة العینی به چاک میزنند و البته برخی هنوز هم هستند که با همه کاستیها و سرخوردگیها و بیمهریها، همچنان مینویسند؛ چه کماند این عزیزان دلسوز عاشق...
حجم عظیمی از مطبوعات گیلان بیتعارف چنگی به دل نمیزند. تیراژ این نشریات به پایینترین تاریخ خود رسیده است. در اکثر شهرستانهای گیلان، در بهترین حالت 10 نشریه محلی توزیع میشود، درحالی که تعداد مجوزهای گیلان رکورددار کشور است. با اینحال مضحک است که صندلیهای خالی، میزبان مسئولان چنین جشنوارهای میشود.
در مطلبی که به مناسبت روز خبرنگار نوشتیم، اشاره شد به اینکه دیگر بسیاری از اهالی رسانه گیلان، نه عضو خانه مطبوعات میشوند و نه در چنین جشنوارههایی حضور مییابند و البته این صرفاً به معنای اعتراض یا امری مانند این نیست. اما هرچه هست، مسألهای قابل تأمل است که مسئولان فرهنگ و هنر گیلان تا کنون مجال بررسی آن را نیافتهاند.
حالا اگر در انتخابات خانه مطبوعات، حاشیههای عجیب و مفتضحانهای دیده میشود! اگر به گواه رسانهها، برخی از حضار را بستگان درجه یک و دو چند کاندیدای هیأت مدیره تشکیل میدهند! اگر به گواه بازرسان، تقلبی صورت میگیرد و سوژه برخی رسانههای جناحی استان میشود! اگر بیش از 80 درصد مدیران مسئول، نشریات را خانوادگی اداره میکنند و اگر بسیاری از مطبوعات رپورتاژ نامه شدهاند و اگر تعداد محدودی دلال، خود را اهالی مطبوعات جا میزنند و اگرهای بسیار دیگر... آیا نمیتوان گفت امری بهنام "ضرورت" پرداختن به این مسأله وجود دارد؟
باری! گفتنیها کم گفته نشده، اما آقای مسئول محترم! آقای استاندار عزیز! ما هنوز باور داریم که شما تحول میخواهید. باور داریم که شما بهترین را برای اهالی این عرصه میخواهید. پس دستکم قبل از هر کاری، هر دستوری، هر انتصابی، حداقل دلنوشتههای 10 ساله اخیر را یک بار مرور کنید. درد اهالی مطبوعات در خط به خط قلمشان آشکار است. لطفاً بخوانید. جامعه زمانی به فرزانگی میرسد که خواندن، کار روزانهاش باشد.
به گزارش "لاهیگ" به نقل از "گیلوند"، برخی هم هنوز از جای دور و نزدیک نیامده بودند تا امروز اصحاب رسانه در گیلان باشند. باری هرچه بود، فضای پر شور و حالی بود. جشنواره مطبوعات از روز نخست ثبت نام تا اختتامیه چنان پرحرارت دنبال میشد که رقابتهای جدی، گاهی دلخوریهایی هم به یادگار میگذاشت.
پس از جشنواره نیز، اهالی رسانه حداقل چند ماهی چنان به اصطلاح خودمان "حرفهای" نویسی را با جدیت دنبال میکردند که دستکم در جشنواره آتی، جزء فینالیستها باشند.
مروری بر رسانههای ده سال پیش، از این تحولات و حتی نوع نگارش و رعایت اصول حرفهای مطبوعات، خود گواهی بر این نوشتههاست. در یکی از این جشنوارهها هنوز اسامی منتخبان اعلام نشده بود که زمزمههایی سالن را فرا میگرفت و چنان شوری در سالن برپا بود که از آن تاریخ تا کنون، چنین امری را در عرصه مطبوعات استان ندیدیم.
در آن روز، یکی از منتخبان که برای بار دوم به جایگاه دعوت شده بود، پسر کوچکش را بغل کرد و به بالای سن رفت و از اینکه رتبه اول را بهدست نیاورده بود، پشت تریبون با استدلال جالبی از نتیجه داوری شکایت کرده بود؛ آنهم چه شکایتی...
رقابت در چند روزنامه و هفتهنامه فعال استان چنان داغ بود که نهتنها رسانههای آنان، که مسئولان را نیز به واکنشهای جالبی کشانده بود و فضا دستکم دو روزی به مراد مطبوعاتیها میگذشت.
نمیدانیم چه باید گفت از کم شدن سهم گیلان از شور رسانهای یا اصحاب رسانهای. از اهالی دیروز مطبوعات گیلان، خبرهای دقیقی نداریم. برخی پایتخت نشین شدهاند و گاه به گاه در ستونهای لاغر و باریک رسانههای سراسری مینویسند. برخی گاه به گاه چیزی مینویسند که شاید عادت نوشتن از سرشان نرود. برخی قلم را به دیوار اتاقشان آویختهاند و عطایش را به لقایش بخشیدهاند و برخی تا اسم مطبوعات را کنارشان میبری، در طرفة العینی به چاک میزنند و البته برخی هنوز هم هستند که با همه کاستیها و سرخوردگیها و بیمهریها، همچنان مینویسند؛ چه کماند این عزیزان دلسوز عاشق...
حجم عظیمی از مطبوعات گیلان بیتعارف چنگی به دل نمیزند. تیراژ این نشریات به پایینترین تاریخ خود رسیده است. در اکثر شهرستانهای گیلان، در بهترین حالت 10 نشریه محلی توزیع میشود، درحالی که تعداد مجوزهای گیلان رکورددار کشور است. با اینحال مضحک است که صندلیهای خالی، میزبان مسئولان چنین جشنوارهای میشود.
در مطلبی که به مناسبت روز خبرنگار نوشتیم، اشاره شد به اینکه دیگر بسیاری از اهالی رسانه گیلان، نه عضو خانه مطبوعات میشوند و نه در چنین جشنوارههایی حضور مییابند و البته این صرفاً به معنای اعتراض یا امری مانند این نیست. اما هرچه هست، مسألهای قابل تأمل است که مسئولان فرهنگ و هنر گیلان تا کنون مجال بررسی آن را نیافتهاند.
حالا اگر در انتخابات خانه مطبوعات، حاشیههای عجیب و مفتضحانهای دیده میشود! اگر به گواه رسانهها، برخی از حضار را بستگان درجه یک و دو چند کاندیدای هیأت مدیره تشکیل میدهند! اگر به گواه بازرسان، تقلبی صورت میگیرد و سوژه برخی رسانههای جناحی استان میشود! اگر بیش از 80 درصد مدیران مسئول، نشریات را خانوادگی اداره میکنند و اگر بسیاری از مطبوعات رپورتاژ نامه شدهاند و اگر تعداد محدودی دلال، خود را اهالی مطبوعات جا میزنند و اگرهای بسیار دیگر... آیا نمیتوان گفت امری بهنام "ضرورت" پرداختن به این مسأله وجود دارد؟
باری! گفتنیها کم گفته نشده، اما آقای مسئول محترم! آقای استاندار عزیز! ما هنوز باور داریم که شما تحول میخواهید. باور داریم که شما بهترین را برای اهالی این عرصه میخواهید. پس دستکم قبل از هر کاری، هر دستوری، هر انتصابی، حداقل دلنوشتههای 10 ساله اخیر را یک بار مرور کنید. درد اهالی مطبوعات در خط به خط قلمشان آشکار است. لطفاً بخوانید. جامعه زمانی به فرزانگی میرسد که خواندن، کار روزانهاش باشد.
نظرات بینندگان
ناشناس
| 
۱۸:۱۵ - ۱۳۹۲/۱۲/۲۷
پاسخ
میرزایی: یادش بهخیر! اواخر دوران اصلاحات که دکتر مهدوی مدیرکل ارشاد بود، جشنواره مطبوعات با چه شوری برگزار شده بود. "گیلوند" خوب اشاره کرد که فضای آن دوران، فضای شور و اشتیاق کار رسانهای و مطبوعات بود. امیدواریم در دولت جدید دوباره به احیاء و رسیدن به فضای مطلوب دست پیدا کنیم. محمد
| 
۲۱:۰۰ - ۱۳۹۲/۱۲/۲۷
پاسخ
محمد: درخواست از مسئول ارشد استان برای کمک! فکر نکنم ایشان اصلاً توو فضاهای اینچنینی باشند. حسن سلیمی
| ۲۳:۲۰ - ۱۳۹۲/۱۲/۲۹
پاسخ
حسن سلیمی: خوب یه بخشی از این اتفاقات طبیعیه. از ده سال پیش به این طرف فضاهای رسانهای جدیدی مثل وبلاگها، سایتهای خبری، شبکههای اجتماعی و ... بسط پیدا کرده و مورد استقبال مخاطبان قرار گرفتهاند. نظرات بینندگان