"غیرسیاسی بودن"؛ مسأله این است! + جوابیه ایرج ندیمی
حجت جوادپور
در پستوی سایت "ابوذر نیوز" (پایگاه اطلاعرسانی نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی) بخشی وجود دارد با عنوان "وجیزههای ناچیز" که حقیقتاً بهدلیل غیرمستند بودن، لحن شعاری، تعریف و تمجید، متن ضعیف و پر از غلطهای ادبی و نوشتاری "ناچیز" است، و ظاهراً قصد دارد ضمن نوعی اطلاعرسانی از فعالیتهای ایرج ندیمی، به نحوی مستقیم و گاه غیرمستقیم، به انتقادات و سئوالات پاسخ گوید. در این نوشتار به تحلیل و نقد ریشه و خاستگاه اینگونه ادبیات و رفتار بهکار گرفته شده و آثار و پیامدهای آن میپردازم.
در بخشی از "وجیزههای ناچیز" با عنوان "اجرا و سیاست" درباره این نگارنده آمده است: "صاحب قلمى (كه ما او را بهدرستى نمىشناسیم) و از آثار و تألیفات و تحصیلات و سوابق انقلابى و اجرایى او واقعاً مطلع نیستیم و حتى از انگیزهها و مقاصد او باخبر نیستیم و نمىدانیم چطور شد مقاله خود را بهصورت شلیك مستقیم بدل كرد و از این نوشته چه دستاوردى را متوجه خود ساخت... ."
جناب ندیمی باید بدانند که نقد و تحلیل عملکرد مسئولان کشور در چارچوب قانون و منطق، حق مسلم آحاد ملت و هر شهروند ایرانی، بهویژه اهل فکر و قلم و همه رسانههای کشور است و قصد و غرض یا انگیزهها و مقاصد هر منتقد باید در جایی خارج از متن نقد مورد تحلیل و ارزیابی قرار گیرد؛ زیرا آنچه مهم است، مضامین نقد است، نه اغراض منتقد! در ثانی برخلاف جناب ایشان که تمام تریبونهای رسانهای و اجتماعی را در اختیار دارند و در هر مراسم و همایش و بزرگداشت و کنفرانس و دیگر مجالها بدون کمترین مزاحمت و ممانعتی، در باب هر مقولهای به آسانی سخن میرانند، منتقدانی چون بنده، غیر از از چند سایت و وبلاگ و احیاناً چند نشریه کمتیراژ، امکانات دیگری برای نقد و تحلیل در اختیار ندارند که تازه آن هم با اقسام تهدید و بیمهریها مواجه میگردد. قطعاً بسیاری از منتقدان چون بنده هیچگونه بغض و خصومت شخصی نسبت به هیچ مسئول یا شخصیت سیاسی و اجتماعی نداشته و آنچه میگویند و مینویسند، برخاسته از احساس وظیفه و مسئولیت نسبت به مردم و مصالح کشور است و بس. اگر خللی در این نیت و رفتار باشد، خداوند بر آن عالم است و داوری و عقوبت از آن اوست، و اگر خدای ناکرده چنین نباشد، باز در صورت مسأله نقد، تغییری ایجاد نخواهد کرد.
اینکه برخی چون ایشان هرگونه نقد و ورود به عرصه نوشتن و کارهای رسانهای را به انگیزه طمع و چشمداشت به تصدی پست و مقام یا قدرتطلبی و جاهطلبی تلقی میکنند، در واقع ریشه در افکار و شیوههای خودشان دارد که در ادامه به آن خواهم پرداخت. بنابراین شایسته است ایشان بدون فرافکنی و آوردن عذرهای بدتر از گناه، به انتقادات و پرسشها، پاسخهای مستدل و مستند داده که قطعاً منجر به اصلاح و بهبود امور خواهد شد.
این نگارنده سال گذشته در یادداشتی با عنوان "سیاست به مثابه بندبازی، دموکراسی به مثابه پوپولیسم" (در سایت لاهیگ) با استناد به یکی از مصاحبههای جناب ندیمی، میزان دانش ایشان در مسائل سیاسی و اقتصادی و دیدگاههای ایشان را به نقد کشیدم، اما تا کنون پاسخی مستدل و قانعکننده از جانب ایشان یا هوادارانشان دریافت نکردم؛ بلکه با انواع عتاب و سرزنش از جانب ایشان مواجه شدم که نمونه آن، همین یادداشت کوتاه جناب ندیمی در "وجیزهها"ست که بهجای پاسخگویی، بهدنبال بیوگرافی نویسنده و انگیزهها و مقاصد او و دستاوردهایش از انتقاد است! همچنین در یادداشت دیگری با عنوان "ندیمی در کمیسیون اقتصادی مجلس چه میکند!" دیدگاههای ایشان درباره مسائل اقتصادی را مورد نقد قرار دادم که هیچ سایت و وبلاگ و نشریهای، از جمله "لاهیگ" حاضر به انتشار آن نشد و جناب ندیمی دلیل آن را بهخوبی میدانند!
نقد بیتعارف یا شلیك مستقیم!
فضای چاپلوسی و تمجید و تقدیس و یا خنثی و بیموضع بودن در سخنان و نوشتههای برخی از افراد بیمایه و ترسو موجب شده است که برخی حضرات همه چیز را آرام و مثبت ارزیابی کرده و خود را یکهتاز بلامنازع عرصه قدرت و سیاست تصور کنند؛ لذا هرگونه انتقاد شفاف و بیتعارف را "شلیک مستقیم" به خود میدانند. از اینرو پس از ابراز تعجب از این صراحت بهجای پاسخگویی به انتقادات، به همان شیوه خودستایی و خودبینی روی میآورد و مینویسد: "آیا واقعاً با خود فكر كردهاید كه حتى در این مجلس، چرا همه از ندیمى خیر مىگویند و او را مىستایند و گرایش به او روزافزون است؟ یعنى ندیمى آنچنان ناشناخته است كه فقط شما چند نفر او را مىشناسید و به همین دلیل گول مىخورند؟" و در ادامه ادعاهایی را مطرح میکند که البته تا کنون خلاف آنها ثابت شده و برخی از آن موارد از قضا از عیوب یک شخصیت سیاسی یا مدیر محسوب میشوند. از جمله مینویسد: "چپ و راست او را سرمایه مىدانند و كارشناس و مىگویند كه ایشان اولاً انقلابی است (البته نه همین تازگىها)، ثانیاً كارآمد است، ثالثاً حزبى نیست و بیش از آنكه دلداده اشخاص باشد، تابع افكار است و موافقت و مخالفت او نه دستور حزبی است و نه براى خوشآمد این و آن و گواه آن، دو مجلس ششم و هفتم كه با دو دولت از نظر تذكر و سئوال و تحقیق و تفحص و استیضاح و اخذ پروژهها و ... هرگز از نوكرى و تسلیم حرف نزد و هرگز وظایف خود را ترك نكرد"، و در ادامه فضایل و مناقبی را برای خود برمیشمارند و در نهایت نتیجه میگیرند که با این همه تعریف و تمجید و سوابق درخشان، ضرورت و مجالی برای پاسخگویی به نقدها باقی نمیماند!!!
پوپولیست بودن و دیگر هیچ!
مردان سیاست فارغ از ماهیت افكار و ایدههایشان، بهدلیل داشتن اندیشه و دانش عمیق سیاسی و جامع و تدبیر و استقلال نظر، علاوه بر تأثیرگذاری مستقیم یا غیرمستقیم بر وضعیت و روند جامعه خود، در آگاهیبخشی به مردم، تحلیل و نقد وضعیت سیاسی ـ اجتماعی، موضعگیری و تصمیمگیری بهموقع و مناسب در حوادث و رویدادهای سیاسی، رهبری و هدایت جریانهای سیاسی حزبی و مردمی و مانند آن همواره نقش بهسزا، تأثیرگذار و ماندگاری دارند. چنین سیاستمدارانی حتی در صورت كوتاه بودن مدت زمان مسئولیت یا مدیریتشان و حتی پس از حیاتشان همچنان در صحنه سیاست و اجتماع نقش و حضوری اثرگذار و تعیینکننده دارند.
اما در مقابل، شخصیتهای پوپولیست و محافظهکار:
- بهدلیل مردمگرایی بدون وساطت نهادهای مدنی، با نظامهای سیاسی مبتنی بر نمایندگی و جنبشهای مبتنی بر تشکیل احزاب و مروج برنامهها و سیاستهای معین و فعالیتهای سیاسی نسبتاً پایدار و الگوپذیر، دشمنی و مخالفت میورزند.
- با اکراه به سیاست روی میآورند و علیرغم بیمیلی به سیاست، با دنبالهروی از رهبران یا دور زدن احزاب، ظهوری ناپایدار در عرصه سیاست کشور دارند.
- غالباً نسبت به بحرانها و حوادث واکنشی تند و انفعالی دارند و رفتار آنان در مواجهه با اینگونه امور، بر حسب شرایط و اقتضائات، همراه با نوعی همرنگی با جماعت و جریان غالب است، نه از روی بینش بنیادین فکری و سیاسی.
- برای آنان تعداد و کمیتها اهمیت دارد و دائماً بر پرشمار بودن طرفداران خود و داشتن پایگاه اجتماعی تأکید میکنند. تأکید بر یکپارچگی مردم و نادیده گرفتن کثرتگرایی و تنوع مردم و مبرا دانستن آنان از تقسیمات بنیادی (دیدگاهها، سلیقهها، گرایشها و ...) موجب میشود که هرگونه مخالفت و انتقادی را به خارج از توده مردم ارجاع داده و آن را توطئهای بدانند که علیه خود مردم صورت میگیرد.
- آنان با ستایش از فضیلتهای مردم عادی و راه و رسم زندگی آنان و دورنماهای جامعه، نخبگان و روشنفکران را در تقابل با آرمانهای توده قرار داده و انتقادهای آنان را برنمیتابند.
- مردم را گرامی میدارند، چون توده تجسم ارزشهای معینی هستند. لذا اهداف و اغراض خود را دائماً به مردم استناد و ارجاع میدهند و از سوی مردم سخن میگویند (ستایش مکرر و استفاده از عباراتی چون محرومان، پابرهنگان، زحمتکشان و مانند آن با همین هدف صورت میگیرد.)
- دائماً از افکار و نظرات دیگران و ادبیات و اطلاعات فضای ژورنالیستی تغذیه میکنند.
- بقای سیاسی آنان به مدت زمان تصدی پستهای مدیریتی آنان بستگی دارد و پس از انقضای مدت آن، به حاشیه رانده میشوند.
- سخنان و اظهار نظرهای آنان غالباً تکراری، تقلیدی، خنثی و ناکارآمد است.
- در تصمیمگیریهای کلان و اساسی کشور نقشی ندارند و هیچگاه نمیتوانند نقش یک رهبر یا هدایتگر سیاسی را ایفا نمایند.
- بهدلیل عدم استقلال فکری و فقدان بینش عمیق سیاسی و قدرت تحلیل و شهامت و صراحت لازم در بیان مواضع و دیدگاهها تلاش میکنند تا برای جبران این نقص و ناتوانی در همه صحنهها و رویدادها، حضور فیزیکی داشته باشند و درباره هر مسألهای هرچند کماهمیت یا بیاهمیت اظهار نظر کنند و دائماً به شیوههای مختلف حرف بزنند تا هیچ شکاف و عرصهای خالی نماند و دیگران و البته رقبا، مجال عرض اندام پیدا نکنند.
با این اوصاف، پوپولیسم که همواره عمری کوتاه و کمفروغ دارد، همیشه ابزار جاهطلبان، مرتجعان، خودکامگان و فرصتطلبان بوده است. فقدان مردان سیاست راستین و حضور فرصتطلبانه پوپولیستها همواره هر جامعهای را با اقسام خسارتها و آسیبهای جدی و بعضاً جبرانناپذیر مواجه میکند. آنچه امروز بر ملت و کشور ما میگذرد، از سویی محصول فقدان یا اندک بودن مردان راستین سیاسی و از سویی دیگر و به تبع این فقدان، حضور فرصتطلبانه پوپولیستها در بدنه و ساختار قدرت سیاسی و قانونگذاری است.
متأسفانه شهر لاهیجان در طی سالهای پس از پیروزی انقلاب، از داشتن مردان حقیقتاً سیاسی در عرصههای مختلف، بهویژه نمایندگی مجلس و یا مناصب سیاسی ـ اجتماعی، شورای شهر یا هرگونه تشکل سیاسی محروم بوده و وضعیت و جایگاه کنونی لاهیجان در عرصه سیاسی و فرهنگی کشور و مشکلات متعدد آن مؤید این واقعیت تلخ است!!!
به اجمال و اشاره میتوان گفت که حضور چنین نمایندگان محافظهکار و پوپولیست در ساختار قدرت و مجلس نمایندگی سبب شده که کشور، بهویژه در هشت سال گذشته مشکلات و آسیبهای فراوانی در عرصه سیاست و اقتصاد متحمل شود. اما امروز همه آن افراد به اقتضای ماهیت فرصتطلبانه خود، زبان به انتقاد از وضعیت گشودهاند! همانهایی که روزی رئیس جمهور را معجزه هزاره سوم، مردمی، سادهزیست، دشمن مرفهین بیدرد و یار و یاور محرومین میدانستند! همانانی که سفرهای استانی را یک پدیده در خدمترسانی میدانستند و تصویب صدها طرح در این سفرها را انقلابی در نظام مدیریتی کشور اعلام میکردند و اکنون همان حضرات، آن طرحها را غیرقابل اجرا میدانند و یا از عدم اجرای آنها گلهمندند! همان کسانی که در برابر انحلال برخی از نهادهای مدنی و سازمانهایی چون سازمان برنامه و بودجه یا مدیریت و برنامهریزی سکوت کردند! آنانی که برای کاغذ پاره خواندن قطعنامههای تحریم و عبارات سخیفی چون "آنقدر قطعنامه بدهید تا قطعنامهدانتان پاره شود" کف زدند و هورا کشیدند و امروز علت همه مشکلات اقتصادی را همان کاغذ پارهها میدانند! همانانی که دهها بار در اول هفته طرح سئوال از فلان وزیر را امضاء نموده و تقدیم هیأت رئیسه مجلس کردند، ولی وسط هفته، امضای خود را پس گرفتند و آخر هفته اساساً کل سئوال یا استیضاح از آن وزیر منتفی شد! همه آنانی که در مقابل توهینهای مکرر به نمایندگان مردم سکوت کردند و در مقابل بیاعتنایی به مصوبات و قوانین و عدم اجرای آنها هیچ واکنش جدی از خود نشان ندادند! آنانی که در مقابل انحراف از ارزشها و آرمانهای ملت سکوت کردند و هیچ واکنش و موضعگیری جدی از خود نشان ندادند! برای تعمیم این ویژگیها به افرادی چون ندیمی کافی است نگاهی سطحی و گذرا به سوابق و عملکرد آنان بیاندازیم. (بهعنوان نمونه، به خوانندگان گرامی توصیه میشود چنانچه وقت و حوصله دارند، متن مجموعه سخنان و دیدگاههای جناب ندیمی، اعم از مصاحبه و سخنرانی در هشت سال گذشته را بخوانند. به استناد سوابق، ایشان در هیچیک از مسائل و رویدادهای مهم کشور، نظر و موضع شفاف و قاطعی را ابراز نکرده، بلکه آنچه گفتهاند، ضمن اینکه حاوی تناقضاتی بوده، غالباً پس از انقضای زمان مسأله و همسو با جریان عمومی در کشور و بالتبع بیتأثیر و ناکارآمد بوده است! بهعنوان نمونه، مثلاً ایشان هیچگاه نظر روشن و قاطعی درباره "جریان انحرافی" ابراز نکردهاند!؟)
غیرسیاسی بودن؛ مسأله این است!
با استناد به عملکردها، گفتار و رفتار جناب ندیمی از زمان ورود ایشان به مجلس ششم تا کنون، میتوان گفت که ندیمی مرد سیاست نیست. او نه اصلاحطلب است و نه اصولگرا و نه معتقد و پایبند به هیچ جریان یا جناح سیاسی خاص. او همچنین علیرغم ادعاها، اظهار نظرها و تصدی پستهای اقتصادی، اقتصاددان هم نیست. هرچند گرایش او به اقتصاد بر سایر وجوه رجحان دارد. او طی این سالها بهخوبی دریافته است که اقتضای ادامه حیات سیاسی و حضور در بدنه و ساختار قدرت و مدیریت کشور، درپیش گرفتن گفتار و رفتار پوپولیستی و بر اساس اقتضای شرایط و وضعیت سیاسی و اقتصادی کشور است. او میداند که باید در همه حال در جهت بادهای موافق بر موجهای به پیش رونده سوار شد تا همچنان در پستهای مدیریتی باقی ماند. البته از شواهد و قرائن پیداست که او در این مسیر جایگاههای بالاتری را هدف گرفته است.
حیات به ظاهر سیاسی ایرج ندیمی چند صباحی پیش از ورود به مجلس هفتم، و از زمانی آغاز شد که او از نمایندگان اصلاحطلب مجلس ششم بود. ندیمی در مجلس ششم بهعنوان نماینده اصلاحطلب لاهیجان و سیاهکل در چهره یک کارشناس اقتصادی مدافع سیاستهای دولت وقت ظاهر شد و در مجلس هفتم هم بهعنوان یک نماینده اصلاحطلب شناخته میشد. مواضع سیاسی ندیمی در انتهای مجلس هفتم به گونهای بود که در انتخابات مجلس هشتم، وی بهخاطر آنچه عدم التزام به نظام و انقلاب خوانده شد، رد صلاحیت شد و از ورود به مجلس هشتم باز ماند. رفتار ندیمی با سرنوشت سیاسی بسیاری از نمایندگان مجلس ششم و کاندیداهایی که در مجلس هشتم رد صلاحیت شدند، بسیار متفاوت بود. او که توسط شورای نگهبان واجد صلاحیت برای حضور در مجلس شناخته نشده بود، بلافاصله در چرخشی 180 درجهای از یک نماینده اصلاحطلب به مدیری اصولگرا و همکار و مشاور دولت احمدینژاد تبدیل شد.
معاون پارلمانی وزارت صنایع و معادن با فاصله گرفتن از اصلاحطلبی، در دفاع از سیاستهای دولت اصولگرا و همکاری با آن، چنان پیش رفت كه در دفاع از دولت و شخص رئیس جمهور كه جایگاه مجلس را زیر سئوال برده بود، تأکید کرد که: "مجلس حالا دیگر آن اختیارات گذشته را ندارد"! درحالی که او چند سال پیش و زمانی که هنوز نماینده مجلس بود، نظری کاملاً متفاوت داشت و اتفاقاً بر دولت خرده میگرفت که: "چرا خود را وامدار مجلس نمیداند"!
ندیمی كه در آذر 1384 در حاشیه جلسه رأی اعتماد به وزیر پیشنهادی احمدینژاد برای وزارتخانه نفت در جمع خبرنگاران گفته بود: "... رئیس جمهوری نوعاً در تصمیمگیریهایی كه انجام میدهد، در عین حال كه برای مجلس شأنیت قائل میشود، ولی خود را وامدار مجلس نمیداند. بیتوجهی كه بهصورت مستقیم و غیرمستقیم از طرف رئیس جمهور نسبت به مجلس انجام شده، موضع اداری و كاری را به موضع اخلاقی تبدیل كرده است و مجلس هنوز از باب صداقت كامل رئیس جمهوری در به رسمیت شناختن مجلس مشكوك است..."(!؟) پس از اینكه سخن احمدینژاد مبنی بر "در رأس امور نبودن مجلس"، واکنشهای متعدد کارشناسان و نمایندگان مجلس به این موضع را برانگیخت، ایرج ندیمی در گفتوگویی با هفتهنامه "پنجره" از نظر احمدینژاد دفاع کرد و در بخشی از این مصاحبه گفت: "... امام گفتند كه جمهوری اسلامی نه یك كلمه كم، نه یك كلمه زیاد؛ این سئوال مطرح است كه آیا این حرفها برای مرحله گذار بوده است، یا اینكه نه؛ دائمی هستند... ما آیه قرآن نداریم كه مجلس در رأس امور است، این یك دیدگاه و بیان است، بیان یك ظرفیت و توانمندی است. ما یك زمانی برخی نهادها را داشتیم كه امروز به مقتضای زمان نداریم..."(!؟)
این موضع با واکنش شدید نمایندگان مجلس روبهرو شد و وزیر صنایع و معادن تهدید به استیضاح یا برکناری معاون پارلمانی خود شد. ندیمی كه قافیه را باخته بود، اعلام کرد که متن مصاحبه وی تغییر یافته است. ادعای ندیمی مبنی بر تغییر متن مصاحبهاش درحالی بود که هفتهنامه "پنجره" در توضیحی اعلام کرد که هیچگونه تغییری در گفتوگوی ندیمی داده نشده و فایل صوتی آن موجود است! با این حال بهرغم اینکه وی مدعی شد كه متن مصاحبهاش تغییر داده شده، برای حفظ وجهه خود بابت همین مصاحبه تغییریافته از مجلس عذرخواهی کرد!
این تغییر جایگاه ندیمی از نماینده اصلاحطلب به مدیر و مشاور دولتی و نظرش درخصوص جایگاه مجلس و دولت، به وضوح بیانگر این حقیقت است كه وی هیچگاه مرد سیاست نبوده و صرفاً با رفتارهایی بر اساس شرایط و منافع، یك پوپولیست و محافظهكار تمام عیار است.
آن روزها که ندیمی نماینده اصلاحطلب بود، شرایط چنین اقتضاء میكرد که رئیس جمهور، خود را وامدار مجلس بداند و اقتضای روزهایی که آقای ندیمی همکار دولت است، چنین است که مجلس دیگر آن اختیارات را ندارد!!! رمز و راز تصدی انواع و اقسام سمتها و پستهای دولتی توسط ایرج ندیمی كه منجر شده تا او را مورد وثوق دولت و از جمله مصادیق و نمونههای "شیفتگان خدمت" قلمداد كنند، همان رفتارهای پوپولیستی محافظهكارانه بر حسب و مقتضای شرایط و وضعیت است، نه آن محاسن و فضائلی كه توسط خود او و هوادارانش در "وجیزهها" و دیگر مجالها برای او برشمرده میشود! ندیمی این ویژگی را همواره برای خود "فضیلت" دانسته و خود را از "شیفتگان خدمت" (البته از نوع غلیظش كه شامل دهها پست همزمان است!) مینامد. البته او هیچگاه نگفته است كه علیرغم همه تحولات سیاسی و تغییرات كلان در پستهای مدیریتی ناشی از رقابتهای جناحی و باندی، چگونه همواره وثوقالدوله بوده است! همان ابن الوقت بودن و فرصتطلبیهای سیاسی كه فضای سیاسی كشور همواره لطمات فراوانی از آن خورده است.
و ... "دری که بر همان پاشنه میچرخد"!
در بخش دیگری از "وجیزههای ناچیز" با عنوان "حکایت انتخابات" درباره انتخابات پیش روی ریاست جمهوری آمده است: "... كاندیداهاى ریاست جمهورى و یا دوستان و اعضاى ستادهاى آشكار و پنهان آنان روزانه طى دهها تماس حضورى یا تلفنى از آقاى ندیمى تقاضاى كمك و حمایت دارند. ثانیاً بهدلیل اینكه تقریباً هركدام به نحوى، گذشتهاى با ایشان دارند، كار دشوارتر میشود. بهعنوان نمونه توجه فرمایید آقاى ابوترابى (چند دوره رفاقت و همكارى با آقاى ندیمى) و در ادامه با نام بردن از افرادی چون آقایان: سعیدىكیا، شریعتمدارى، باهنر، حداد عادل، چمران، پورمحمدى، باقرى لنكرانى، فلاحیان، حاجى بابایی، قالیباف، روحانى، آل اسحاق، متكى و عارف، در ادامه با نوعی فرافکنی زیرکانه و لحنی دلسوزانه و از موضع کدخدامنشی مینویسد: "... و بقیه كاندیداهایی كه در آینده به آنها خواهیم پرداخت و عموماً یك رابطه با آقاى ندیمى از جهت اجرایی و مجلسى و ... داشته و دارند. راستى شما در چنین شرایطى چهكار میكنید تا آقاى ندیمى به آن گرفتار است، روابط عاطفى و كارى."(!؟)
با عنایت به آنچه در بخشهای گذشته آمد، میتوان ادامه روند رفتار سیاسی ندیمی را به وضوح ترسیم کرد. در ادامه این روند، اکنون که انتخابات ریاست جمهوری درپیش است و انتخابات آتی، مردم قطعاً در وضعیت سیاسی و اقتصادی کشور تغییر و تأثیر چشمگیر و محسوسی ایجاد خواهد کرد، ندیمی ترجیح میدهد که همچنان به همان شیوههای مرسوم، خود را در مسیر بادهای موافق قرار داده و با ترفندهای گفتاری، زمینه را برای موقعیت و جایگاه خود در فضای سیاسی و اجرایی کشور مهیا سازد. از عبارات او در "وجیزههای ناچیز" میتوان چند نکته را بهخوبی دریافت:
1- ایجاد وجههای کاذب و ساختگی از خود که البته با حس خودبرتربینی و پدرخواندهگی همراه است. زیرا همگی بهخوبی میدانیم که کاندیداهای نامبرده در یادداشت ندیمی، عموماً بهدلیل انتصاب آنان به جناحهای ذینفوذ و قدرتمند کشور، از حمایتهای کلان و وافری برخوردارند و درخواست حمایت سماجتآمیز آنان از جناب ندیمی، چندان معقول و منطقی بهنظر نمیرسد!
2- ایشان با این جهتگیری و به بهانه دوستی و همکاری با این افراد به نحوی اعلام میکند که با تمامی آنان ـ فارغ از گرایشهای سیاسی و جناحی و سلیقهای ـ مشکلی از جهت انتخاب یا همکاری و همراهی ندارد؛ لذا میتواند همچنان با موضعی خنثی و بیتنش در پستهای مدیریتی و دیگر عرصهها باقی بماند.
3- این رفتار به او این مجال را میدهد که تا پایان رأیگیری انتخابات ریاست جمهوری و حتی پس از اعلام نتایج آراء، خود را در حاشیه و یا وضعیتی تعلیقی قرار دهد تا پس از روشن شدن وضعیت و روند جدید بتواند در مسیر موافق آب به آسانی شنا کند!
شاید برخی افراد سادهانگار اینگونه رفتار را حمل بر نوعی دلسوزی برای مردم و بهرهمندی از امکان خدمتگزاری و مشارکت در امور تلقی کنند؛ درحالی که این رفتار فرصتطلبانه و محافظهکارانه سبب میشود فرد، جایگاههایی را در بدنه سیاسی و اجرایی کشور به ناحق اشغال کند و با عملکرد خنثی و بیتأثیر خود، در مسیر و روند کلی نظام و کشور منشاء هیچ تحول و اصلاحی نباشد و حتی با سکوت در مقابل انحرافات و ناهنجاریها، آسیبهایی را بر کشور و مردم وارد کند.
به نظر شما، اقتضای ادامه حیات سیاسی ندیمی و امثال او در چیست؟ ارائه نظرات و نگارش یادداشتهایی در این زمینه، به نقد و تحلیل بهتر و بیشتر این بحث که حائز اهمیت ویژهای در سرنوشت سیاسی کشور در آینده نزدیک خواهد بود کمک مینماید.
نماینده دوره نهم مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی در روزنگاریهای خود در "ابوذر نیوز" با عنوان "وجیزههای ناچیز" که چندی است به قلم خود او و در قالب اشاره و استعاره و امثال و حکم از زبان سوم شخص مفرد و جمع پیرامون اخبار و وقایع روز در وب سایت شخصیاش منتشر میشود و بهتازگی پس از رونمایی از "زبان گویا"، نام "صبح روشن" به خود گرفته است، به پارهای از انتقادات نویسنده این یادداشت پاسخ گفته که در جای خود خواندنی است.
"لاهیگ" ضمن تأیید اظهارات نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی در مراسم رونمایی از پایگاه اطلاعرسانی خود مبنی بر فواید مردمسالاری و حق اظهار نظر و آزادی بیان و نقد مسئولان از سوی مردم (اینجا)، توجه خوانندگان را به این جوابیه غیرمستقیم جلب مینماید.
¶ ایرج ندیمی در یکی از یادداشتهای جدید خود با عنوان "همه دروغ مىگویند!؟" مینویسد: من سیاسی هستم، مجلس پر از آدمهاى غیرسیاسی است، من مردم را باور دارم و دیگران براى قدرت از مردم مىگویند. من سیاسی خواندهام، پس تنها من سیاسی هستم، هىچكس از نمایندگان ایران و یا مسئولان سیاسى نیستند؛ علاوه آنكه ما باید با همه منتخبین ملت بهجاى همكارى، بجنگیم تا سیاسى باشیم، وگرنه اگر خداى ناكرده منتخب ما رأى نیاورد و ما بهجاى جنگ آشكار و پنهان، گوش به حرف خدا و پیغمبر و رهبر دادیم و با او براى پیشبرد اهداف نظام و خون شهدا همكارى كردیم، حتماً اشتباه مىكنیم، چرا كه حضرت والا نپسندیدهاند! این چه منطق ضد دین و انقلابی (البته غربى و شرقى) است كه مىگوید باید بجنگى تا ...
ما از اول آشنایی با اسلام و انقلاب اسلامى (دهه پنجاه) تا كنون یاد گرفتهایم تا اولاً اخلاق، محور حركت ما باشد و آنچه از رسول اكرم(ص) و امامان و امام راحل و رهبر آموختهایم، این است كه با همه باید بر اساس رأفت و اخلاق رفتار كنیم و ثانیاً محور اصلًى حفظ نظام باشد و با كلمات غربی، آدمها را مورد سىجش قرار نمىدهیم. مبانى فكرى متفاوت، لزوماً به تجویز نسخههاى گوناگون مىانجامد. مثلاً ما بر این اعتقادیم كه از نظر كلى، بد مطلق نداریم و یا انتخابات بیانگر ضرورت زمانه است، نه بیشتر و از آنجا كه نگاه مسلمانان به یكدیگر بر اساس نگرش مثبت است، با نقاط مثبت یكدیگر كار مىكنند. مثلاً حضرت امام در مورد احزاب نظرى داشتند كه آن را به حجتالاسلام انصارى در تفاوت جامعه روحانیت و روحانیون مبارز فرمودند و یا رهبر كنونى ما با تقسیمبندى خودى و غیرخودى آن را بیان نمودند. از نظر ما چپ و راست در ایران بیانگر تفاوت مكاتب نیست، بلكه عمده اختلاف را در اخلاق و روشها و جهتگیریهاى محدود مىدانیم.
آدمهایی كه این هنر بزرگ(!!!) را دارند كه فقط عیب مىبینند، معلوم است كه ربطی به اسلام و انقلاب ندارند. آنها حتماً امام را بهخاطر عدم ابراز نظریات خود نسبت به آدمها و مراجع و مسئولان (غیر از شرایط خاص) پذیرا نیستند؛ چرا كه ایشان ورود عناصرى مثل مقتضیات زمان و مكان و یا كتمان نظر تا مدت نامعلوم را كاملاً رعایت فرمودهاند؛ درست مثل استفاده از كلمات غربى براى وزن آدمهاى اسلامى و بهكار بردن (و اصرار) كلمات نامأنوس غربى براى بیان كاركردها. زمانى براى ابراز رأى و نظر وجود دارد و مواقعى براى همكارى و زمان دیگرى براى رقابت؛ درست مثل آقاى ندیمى كه جلوى صدها نفر در مسجد چهار پادشاهان لاهیجان و در رودسر در مقام مقایسه شرایط کشور را براى استفاده از هاشمى (به دلیل اقتصاد و سیاست خارجى) صلاح دانست و آن را نه یواشكى، بلكه با صداى بلند در جلوى هزاران نفر اعلام كرد، ولى آقاى احمدینژاد رأى آورد و در پایان نمایندگى هم تقاضاى بازنشستگى خود را تقدیم كرد، ولى شخص ریاست محترم جمهورى و معاونین ایشان از عید به بعد با اصرار، ادامه همكارى آقاى ندیمى را خواستار شدند كه خود ماجرایی دارد و یا در مورد دوره اول آقاى خاتمى، ایشان به آشكارى از آقاى ناطق نورى حمایت كردند و البته آن نامه هم در روزنامهها، از جمله رسالت چاپ شده است و در ستاد ایشان با آقایان باهنر و دیگران همكارى كرده است (با آشكارى)، ولى همین آدم قبول دارد كه آقاى خاتمى و احمدىنژاد رأى آوردهاند و مردم با استفاده از حق قانونى خویش، رأى دادند و وزارت كشور و شوراى محترم نگهبان، انتخابات را تأیید كردند و امام و رهبر نیز با تنفیذ خویش، عملاً راه آینده را معلوم كردند. بنابراین ما سیاست خود ساخته شما را قبول نداریم. اسلام، سیاست دارد، ولى نه از نوع غربى و تنازع بقای آن!
¶ نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی همچنین در یادداشت دیگری با عنوان "واى اگر از پس امروز بود فردایی" نوشت: واقعاً شگفتآور است؛ افرادى بهراحتى به خود اجازه مىدهند كه اولاً با چهره پوشانده پشت هر مطلبى مخفى شوند و هر گفت نابخردانهاى را انتشار یا تأیید نمایند. امر بر این گروه رسوا مشتبه مىشود كه راست مىگویند و خود نیز آن را توشیح مىفرمایند و با قلمبهگویی، قلمفرسایی مىفرمایند و از ویژگى این جماعت رسواست:
١- شناسنامه علمى، سیاسی، انقلابى و مردمى خود را آشكار نمىفرمایند.
٢- پایگاه انقلابى و دوران حضور در انقلاب، مخصوصاً لاهیجان و سیاهكل را بیان نمىفرمایند.
٣- خطوط فكرى و سیاسى آنها معلوم نیست.
٤- هویت آنها در نفى دیگران است و در آن مورد یا مواردى كه قلم به انكار دیگران مىگشایند، خودشان كارى یا كار شایانى نكردهاند.
٥- آنها در هر كلامى موافقانى دارند كه بیش از آنكه طرفدار او باشند، بیان مخالفت یا رقابت با دیگرى مىنمایند.
٦- این نقادان عموماً فصلى هستند كه جولان داده، ولى خداوند بهخاطر آنچه در ضمیر دارند، دولت را بر آنان روا نمىدهد.
٧- این گروه بیش از بیان حق، عقدهگشایی مىكنند و در حقیقت مردم را عوام مىدانند و خود را از اكابر ناس مىدانند؛ وگرنه به سخره گرفتن مردم وراى آنان و كل نظام جز از ذهنهاى بیمار برنمىخیزد.
بیایید به این مباحث توجه فرمایید:
الف) لقب زشت
ب) اتهامات به نام نقد
ج) فریب به نام دانش غربى
د) خود برتربینى با قلم دارى
هـ) در سال اول نمایندگى، خیز انتقام و انتقاد
ز) عدم طى فرآیند دینى و اسلامى و انقلابى، چون امر به معروف و نهى از منكر و تذكر لسانى و ...
¶ ایرج ندیمی در یادداشت دیگری با عنوان "من فحش نمىدهم!" نیز مینویسد: ادب چه تعریفى دارد؟ آیا مىتوان به نام سئوال، مارك زد و از چسبهاى لایتچسبك استفاده كرد؛ آنهم به آدمى كه از سال پنجاه تا كنون، شناسنامه روشنى دارد و هركس كه با اسلام و انقلاب در محدودههاى حضور او آشنا باشد، او و جرأت و درك و قیام و انقلابی بودن او را مىشناسد. چگونه شما او را نمىشناسید، ولى خود را گیلانى، بلكه لاهیجانى مىشناسید؟ راستى حرف زشت و فحش چیست كه شما در دایره آن قرار دارید؟ تا كنون چند بار ایشان را دیدهاید و یا با ایشان سخن گفتهاید و در کدام مركز كارى با او همكار بودهاید كه به نام مسئولیت، او را نقد مىكنید. اصلاً تا كنون كجا و چه كسانى را نقد كردهاید؟ آیا اینكه به خود حق نقد مىدهید، كشورى هم هستند، یا فقط ندیمى باید نقد شود؟ عجب كه مسئولیتشناسی شما گل كرده و حضرت ایشان باب میل شما شده و چند هوادار همیشه نقاد و البته آماده براى دهها سئوال و نوشته تكرارى دارید! مقامات كشورى و لشگرى كه توسط شما نقد شدهاند را نام ببرید! اگر بنا بر این روش باشد كه با چند كلمه همدیگر را بكوبیم و آن شما را آنارشیست و یا لمپن و یا بورژوا و یا در خدمت این و آن بداند كه كار حل نمىشود! كجاى دین به شما اجازه داده كه مسئولیت براى انتقاد از فرد خاص داشته باشید؟
بسیار خوب! مىپذیریم كه باید گوش كرد؛ ولى كدام حرف و از كدام كس، كه گرفتار لغو نگردیم؟ مىفرمایید غرض یا مرض ندارید، قبول، ولى چه شده كه فقط وقت نازنین شما مصروف یك نفر یا دو نفر ـ آنهم بهتازگى ـ شده است؟ چرا نباید شك كرد كه شما قصدى دارید، درحالی كه به قول خودتان، نه آنجا كه مینویسید، شما را به خواننده معرفى كرده و نه خواننده شما را مىشناسد. از اینرو بهجاى هر كارى همان اول خودتان را معرفى فرمایید تا متناسب با تحصیلات و تجارب شما صحبت كنند.
برآشفتگى ندارد! مثل دهها سطرى كه از نمایندگان اول تا كنون لاهیجان نقد فرموده و هیچ كدام از نمایندگان این ٩ دوره را با تراز من درآوردى خود قبول ندارید و از امیر انصارى تا کامل خیرخواه و بهرام یعقوبى و یوسف قاسمى همه از نظر شاقول خودساخته شما مقبول نیستند، لااقل بفرمایید كه از دوره اول تا كنون كدام را راهنمایی فرمودهاید و یا علیه آن بندههاى خدا نوشتهاید؟
مىبینید كه حق داریم لااقل از شما بپرسیم كه در كدام تاریخ و جغرافیا از آقایان فوقالذكر نقد فرمودهاید؟ شاید بهعنوان یك متفكر ناشناخته موجبات معرفى بیشتر شما را فراهم آورد. عزیز برادر! بهجاى این در و آن در زدن، لطف فرموده اصلاً نظام را با افاضات خود بهرهمند سازید. قدرى از مردان سیاست مورد قبول خود بگویید تا بدانیم موضع فكرى شما چیست؟ آیا چپ یا راست و خصوصاً الآن در كدام اردوگاه سیاسى و فكرى قرار دارید؟ در میان كاندیداهاى فعلى، كدام كاندیدا را قبول دارید؟ الگوى سیاست شما از میان زندگان (نه شهدا) چه كس یا كسانى مىباشند؟ آیا در دورههایى كه در كشور و یا استان و یا دو شهرستان شما، نماینده انتخاب شدند، شما به كدامیك از كاندیداها متمایل بودید؟ لطفاً نام ببرید! چرا كه با كلىگویى، چیزى حل نمىشود و مشت شما بسته مىماند. لطفاً با صراحت و شجاعت بفرمایید منتخب شما با منتخب مردم چه فرقى دارد و ضمن ذكر نام كاندیداهاى مورد نظر شما كه مردم به او رأى ندادند، خصوصیات ترجیحى او را نام برده و به تفصیل شرح فرمایید! از خانواده خود و نقش برجسته فردى و خانوادگى آنان براى ارادت بیشتر خواننده، ذكرى به میان بیاورید، چرا كه علاوه بر شناسایی حضرت عالى برحسب و نسب نیز از باب ذى القربی مودتى حاصل گردد.
¶ نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی در یادداشت دیگری با عنوان "من هستم" نوشت: من تخریب مىكنم، پس مىتوانم تخریب شوم. من اتهام مىزنم، پس آمادگى اتهام را دارم. من مىپرسم، پس حق دارند از من بپرسند. من مىنویسم، پس حق دارند برایم بنویسند. من خود را معرفى نمىكنم، پس مىتوانند خود را معرفى كنند. من چشم دیدن موفقیت مردم را ندارم، پس مىتوانند از شكستهایم در پس گریم چهرهام بپرسند. من تریبون ندارم، پس هیچ كس نباید تریبون داشته باشد. مطالب مرا در سایتها و وبلاگهاى كمتیراژ منتشر مىكنند، پس تریبونها و رسانهها و مجلات و نشریات نباید براى دیگرى مطلبى منتشر كنند. من هیچگاه عرضه براى رأى نشدم و منتخب مردم قرار نگرفتم، پس هیچكس نباید رأى بیاورد. من از مردم بهخاطر انتخابات پنج نماینده قبلى لاهیجان و سیاهكل متنفرم، چون با من مشورت نكردند. مردم مرا تحویل نمىگیرند و من مجبورم گوش مفت و چند همپالگى بیابم. پس باید از مردم انتقام بگیرم كه داراى عقل و تجربه نبودند و با من براى انتخاب نمایندگان قبلى مشورت ننمودند. من چند كلمه یاد گرفتهام، همه باید مرا تعظیم كنند. چرا مردم ایران این نمایندگان و مسئولان را انتخاب مىكنند و به حرفهاى دانشمندانى چون من گوش نمىكنند. من حزب راست قامتان هستم، چون هیچكس مرا نمىشناسد. من صادقم و دیگران همه ناصادق. همه باید به فرمان من حركت كرده و جنگ همیشهاى را با این و آن ترتیب داده، وگرنه تن دادن به نتیجه انتخابات تو را از سیاست بیرون مىكند. من تنها مجالسی را قبول دارم كه با حكومت در جنگ باشند. این منطق افرادى است كه بیش از نظام به خود مىاندیشند و از بس دروغ گفتهاند، همه را چون خود مىپندارند. اداى این گروه به دوران رسیده و شاید نرسیده را اگر ببینى، متعجب و حیران مىمانى كه فتبارك ا... احسن الخالقین.
¶ ایرج ندیمی همچنین در یادداشت دیگری با عنوان "در تاریكى" مینویسد: فرمود كه در هشت سال قبلی، وجود نمایندگان محافظهكار باعث آسیب به كشور شد. این فرموده مىتواند قدرى از مواضع مرد تاریكى را عیان سازد. این جمله، یعنى من منتقد هشت سال اخیر هستم. این جمله، یعنى من احمدینژاد را قبول ندارم. یعنى من به احمدىنژاد رأى نداده و او را قبول ندارم. حال آقاى ندیمى را با این دموستنس یونانى ـ ایرانى مقایسه كنیم.
آقاى ندیمى با شجاعت تمام جلوى مردم لاهیجان و رودسر این ایام را در سخنرانى معروف خویش بیان كرد. شما بفرمایید كجا این خطر را گوشزد فرمودید؟ آقاى ندیمى در مجلس هفتم مكرر در مورد همه این داستانها به آشكارى سخن گفت، شما بفرمایید كجا افاضه فرمودید؟ آقاى ندیمى هزینه آن مواضع و سخنان را به كمك دوستان همشهرىات داد، شما بفرما كجا هزینه دادهاى؟ آقاى ندیمى آن سالهاى دور در لاهیجان و آستانه و ... پیش از پیروزى علیه طواغیت چون شاه به آشكارى حرف زد، شما كجا در پیش و پس از انقلاب مردم را به فیض رساندید؟ آقاى ندیمى در سازماندهى انقلاب در تهران و گیلان نقش بارزى داشت، شما كجا بودید؟ آقاى ندیمى سوابق تعریف شدهاى دارد، شما كجاها تشریف داشتید؟ آقاى ندیمى در وزارتخانههاى امنیتى، آموزشى، اقتصادى، سیاسی، صنعتى، معدنى، تجارى و ... جایگاه روشنى دارد، شما كجا بودید؟ آقاى ندیمى جاى كسی را در هیچ كجا تنگ نكرد و به اندازه داراییهاى علمى و عملى و انقلابى خود كار كرد، شما كجا بودید؟ آقاى ندیمى همواره از طرف دستگاههاى امنیتى، نظامى، انتظامى و قضایی تأیید شد، شما چطور؟ آقاى ندیمى همواره براى مسئولیتها دعوت به كار شدند كه عنداللزوم اعلام مىكند، شما چطور؟ آقاى ندیمى همواره از محبت مردم برخوردار بوده، شما چطور؟ آقاى ندیمى از خانواده ایثارگران است، شما چطور؟
¶ نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی در یادداشت دیگری با عنوان "براى چه خوشحالى؟!" نوشت: به این جملات توجه فرمایید: "متأسفانه شهر لاهیجان در طى سالهاى پس از پیروزى انقلاب اسلامى از داشتن مردان حقیقتاً سیاسی در عرصههاى مختلف، بهویژه نمایندگى مجلس و یا مناصب سیاسی و اجتماعى شوراى شهر یا تشكلهاى سیاسی محروم بوده و ... ." به نظر شما ایشان براى قبل از انقلاب چه شأنى قائل است؟ ایشان غیر از خود چه كسی را قبول دارد؟ لاهیجان در تمام هویت سیاسی و مجلسى و شورایی و تشكلى (به كشف كریستف كلمب سیاست) فاقد حتى یك چهره بوده و مردم نیز در همه انتخابات اشتباه كردهاند! "مردان حقیقتاً سیاسی" كه بهدنبال آن هستید، چه كسان با چه مشخصاتى بوده و اصلاً در ایران، گیلان و لاهیجان قابل یافت هستند؟! مناصب سیاسی دیگر از نظر شما باید فرماندارى و بخشدارى و ... باشد که در آنجا نیز بهمانند نمایندگى و شورا فاقد مردان سیاست بوده، و به معنى دیگر، امثال شهید كریمى و ... از نظر شما فاقد ویژگى "مردان حقیقتاً سیاسی" است! آیا حق مىدهید كه این برادر ناشناخته را با سئوالاتى از جنس شخصیت علمى و عملى و انقلابى و انگیزهها مورد پرسش قرار دهیم؟ ای مردمان لاهیجان! ما اصلاً به بنده خدایی كه مىنویسد، ایراد وارد نسازیم، بلكه بترسید از چند نفر كه در هر سخنى، بلافاصله هورا مىكشند و نمىدانند كه درحال فحش خوردن هستند و شعورشان زیر سئوال رفته و به ریش همه لاهیجانیان مىخندند كه كامنت لاهیجى و دوستدار لاهیجانى را یدك بكشى، ولى بگویند نمىفهمى و حتى اگر بگویند از میان روحانى و اجرایی و سیاسى هیچیك اندازه (تراز) آدمى كه نمىشناسیمش نبوده و دیوژن زمانه درحال یافت آنچه یافت نمىشود، هستند! واقعاً تأسفبرانگیز است كه بهنام لاهیجان، به لاهیجانىها بخندند و بنویسند و دست مریزاد بگیرند و تیزبین خوانده شوند.
¶ ایرج ندیمی در یادداشت دیگری با عنوان "آن سالهاى حادثه" مینویسد: گفت: "ما تا سال 1360 چیزى از آقاى نديمى نمىدانيم"!؟ واقعاً يك لاهيجانى مىتواند از سالهاى پنجاه تا كنون هرجا پای حماسه و ايثار و انقلاب باشد، نديمى را در آن سالها حس نكند و نشناسد؟! چگونه آن مقابلههاى فكرى و سياسی و عقيدتى ايشان از ياد افرادى كه كانون آستانه، غريب آباد، مسجد سليمانيه، رودبنه، شعربافان و دهها مسجد و كانون و كتابخانه چون الهادى را بهياد مىآورند، ولى ابوذر را بهياد نمىآورند؟! هرچند كه ايشان از سال 1356 در تهران زندگى مىكند (البته در سايت خود ننوشته متولد تهران است)، ولى چه كسی از نقش ماندگار او در برپايی انقلاب بیخبر است؟! آن سخنرانىهاى پرشور و آن راهاندازى تظاهرات و شعارهايی كه از نواى او در شهر از اولين شب در مسجد آقا سيدحسين تا اولين سخنرانى در تظاهرات در جلوى شهربانى قديم و نشستهاى برپايی در منزل پدرى و شهيد كريمى و كاظم اكبرى و دهها مكان ديگر و پس از انقلاب در مجادلات خيابانى در هر جاى ايران و گيلان، از جمله جلوى داروخانه شفا و بانك ملى، سياهكل، آستانه و دهها برنامه ديگر در تهران و دانشگاههاى آن زمان و حضور در مراكز تدريس سپاه به همراهى شهيدانى چون عليرضا موحدى كرمانى و دهها نهادى و سپاهى و كميتهاى و فعاليتهاى آموزشى در اکثر مراكز نهادى و دانشگاهى و سربازى گمنام امام زمان(عج) و ديگر امور كه در بيوگرافىهاى ادوار حضور او در مجلس چاپ و نشر شده است.
اگر انصاف باشد، نيازى نيست كه ايشان را حتى در مقام دفاع (نه آغازگرى) محكوم كنيم كه چرا جواب مىدهى؟ مگر سكوت پارسال او جواب داد كه پاسخ امسال او شما را خوش نيامد؟ برادر من! هرچه مىخواهی مىگويی، بعد ادعاى دين و اخلاق مىكنى! كدام مرجع اخلاق و فقه و تاريخ در قوا و فعل و تقرير ائمه ما سراغ دارد كه آبروى مردم (مخصوصاً منتخبين آنان براى انجام امور، آنهم در شرايطى كه سه سال ديگر بايد از اين آبرو براى خدمت به مردم استفاده كند) را بريزيم، بعد اسم آن را نقد بگذاريم؛ آنهم توسط مدعيان، بدون آنكه حتى يك بار بهصورتى (نوشتهاى، گفتهاى، پيغامى و ...) آن فرد مسلمان (حتى خداى ناكرده غيرمسلمان را) از طريق راهى كه دين بر ما گشوده، مثل آداب امر به معروف و نهى از منكر مطلع و يا نصيحت كرده باشی؟! كدام مسلمان حق دارد آبروى افراد را در وب كم تيراژ يا پرتيراژ ببرد كه من درحال نصيحت هستم (تو بخوان نقد)؟!
جناب عالى آنگاه كه آبروى يك انقلابى، يك خدمتگزار، يك برادر شهيد (كه بايد به فرموده امام و رهبر، چشم و چراغ باشند)، رگ غيرتت نجوشيد كه بگويی اينكه او را آماج هزار تهمت قرار دادهاى، مسلمان است، رئيس مجمع نمايندگان گيلان است و ... . مسلمانىای كه شما به آن باور داريد كه عرض و آبروى هر انسان را مىبريد، نمىشناسيم، زیرا به ما آموختهاند كه مسلمان كسی است كه مردم از دست و زبان او در امان باشند. اسلامى كه ما مىشناسيم، خون آدمها و آبروى آنان را برابر دانسته و فقه دين ما براى هر عملى برنامه دارد. كجا گفتهاند كه حتى حرف حق (نه ناحق) را بايد از راه باطل پيش برد؟! شايد شما رساله ديگرى نوشتهايد، ولى دين ما بزرگى را در تقوا معرفى كرده، نه وزارت و وكالت و درجه و عنوان و مقامات. از اينرو تقوا و اخلاق جانشين نظريات افراطى غربمآبانه است كه مىگويد براى پيشبرد هدف، روش مباح است. چگونه در سال قبل و يا امسال هتك حرمت مباح بود، ولى اگر داد و فرياد برآيد كه اين نه مسلمانى است، دل آزرده مىشوى كه ... .
آرى برادرم! ما نيز درست داريم (كه دوست تو مىگويد نبايد از دوست خود دفاع كند). ما نيز خانواده داريم، ما نيز آبرو داريم (كه مثل تو درصدد تاراج آن است) و اسلام به ما اجازه داده است تا در مقام شكايت و دفاع از آن فروگذار نكنيم (و تو مىفرمايی كه هرچه گفتند، تو هيچ نگو). مثل جنابعالى كافى است فقط يك بار در يك انتخابات شركت كنى تا ببينى كه چگونه با نامردى مىخواهند سر بر تن تو نباشد (بعداً تو ادعا مىكنى كه در بين مردم، منتقد دارى). چه اشكال دارد كه آنهایی كه او را نمىشناسند و يا با او ننشستهاند و يا از كارهاى او باخبر نيستند و يا با او رقابت دارند، از نماينده خود بپرسند و ... . آنچه ما مىگویيم، به هيچ وجه اين نيست كه:
١- نماينده صددرصد آراء يك شهر را دارد.
٢- نماينده در طول نمايندگى به افزايش رأى و يا كاهش آن گرفتار نمىگردد.
٣- نماينده معصوم است.
٤- همه مردم طرفدار او بوده و يا خواهند بود. يعنى حتى پاكترين و معصومان نیز متأسفانه از اين نعمت محروم بودهاند و حتى خداى بزرگ نيز دوستان و دشمنانى دارد، چه رسد له ما كه ادعايی نداشته و نداريم و در پيش تمام بزرگان هيچ اندر هيچيم.
در بخشی از "وجیزههای ناچیز" با عنوان "اجرا و سیاست" درباره این نگارنده آمده است: "صاحب قلمى (كه ما او را بهدرستى نمىشناسیم) و از آثار و تألیفات و تحصیلات و سوابق انقلابى و اجرایى او واقعاً مطلع نیستیم و حتى از انگیزهها و مقاصد او باخبر نیستیم و نمىدانیم چطور شد مقاله خود را بهصورت شلیك مستقیم بدل كرد و از این نوشته چه دستاوردى را متوجه خود ساخت... ."
جناب ندیمی باید بدانند که نقد و تحلیل عملکرد مسئولان کشور در چارچوب قانون و منطق، حق مسلم آحاد ملت و هر شهروند ایرانی، بهویژه اهل فکر و قلم و همه رسانههای کشور است و قصد و غرض یا انگیزهها و مقاصد هر منتقد باید در جایی خارج از متن نقد مورد تحلیل و ارزیابی قرار گیرد؛ زیرا آنچه مهم است، مضامین نقد است، نه اغراض منتقد! در ثانی برخلاف جناب ایشان که تمام تریبونهای رسانهای و اجتماعی را در اختیار دارند و در هر مراسم و همایش و بزرگداشت و کنفرانس و دیگر مجالها بدون کمترین مزاحمت و ممانعتی، در باب هر مقولهای به آسانی سخن میرانند، منتقدانی چون بنده، غیر از از چند سایت و وبلاگ و احیاناً چند نشریه کمتیراژ، امکانات دیگری برای نقد و تحلیل در اختیار ندارند که تازه آن هم با اقسام تهدید و بیمهریها مواجه میگردد. قطعاً بسیاری از منتقدان چون بنده هیچگونه بغض و خصومت شخصی نسبت به هیچ مسئول یا شخصیت سیاسی و اجتماعی نداشته و آنچه میگویند و مینویسند، برخاسته از احساس وظیفه و مسئولیت نسبت به مردم و مصالح کشور است و بس. اگر خللی در این نیت و رفتار باشد، خداوند بر آن عالم است و داوری و عقوبت از آن اوست، و اگر خدای ناکرده چنین نباشد، باز در صورت مسأله نقد، تغییری ایجاد نخواهد کرد.
اینکه برخی چون ایشان هرگونه نقد و ورود به عرصه نوشتن و کارهای رسانهای را به انگیزه طمع و چشمداشت به تصدی پست و مقام یا قدرتطلبی و جاهطلبی تلقی میکنند، در واقع ریشه در افکار و شیوههای خودشان دارد که در ادامه به آن خواهم پرداخت. بنابراین شایسته است ایشان بدون فرافکنی و آوردن عذرهای بدتر از گناه، به انتقادات و پرسشها، پاسخهای مستدل و مستند داده که قطعاً منجر به اصلاح و بهبود امور خواهد شد.
این نگارنده سال گذشته در یادداشتی با عنوان "سیاست به مثابه بندبازی، دموکراسی به مثابه پوپولیسم" (در سایت لاهیگ) با استناد به یکی از مصاحبههای جناب ندیمی، میزان دانش ایشان در مسائل سیاسی و اقتصادی و دیدگاههای ایشان را به نقد کشیدم، اما تا کنون پاسخی مستدل و قانعکننده از جانب ایشان یا هوادارانشان دریافت نکردم؛ بلکه با انواع عتاب و سرزنش از جانب ایشان مواجه شدم که نمونه آن، همین یادداشت کوتاه جناب ندیمی در "وجیزهها"ست که بهجای پاسخگویی، بهدنبال بیوگرافی نویسنده و انگیزهها و مقاصد او و دستاوردهایش از انتقاد است! همچنین در یادداشت دیگری با عنوان "ندیمی در کمیسیون اقتصادی مجلس چه میکند!" دیدگاههای ایشان درباره مسائل اقتصادی را مورد نقد قرار دادم که هیچ سایت و وبلاگ و نشریهای، از جمله "لاهیگ" حاضر به انتشار آن نشد و جناب ندیمی دلیل آن را بهخوبی میدانند!
نقد بیتعارف یا شلیك مستقیم!
فضای چاپلوسی و تمجید و تقدیس و یا خنثی و بیموضع بودن در سخنان و نوشتههای برخی از افراد بیمایه و ترسو موجب شده است که برخی حضرات همه چیز را آرام و مثبت ارزیابی کرده و خود را یکهتاز بلامنازع عرصه قدرت و سیاست تصور کنند؛ لذا هرگونه انتقاد شفاف و بیتعارف را "شلیک مستقیم" به خود میدانند. از اینرو پس از ابراز تعجب از این صراحت بهجای پاسخگویی به انتقادات، به همان شیوه خودستایی و خودبینی روی میآورد و مینویسد: "آیا واقعاً با خود فكر كردهاید كه حتى در این مجلس، چرا همه از ندیمى خیر مىگویند و او را مىستایند و گرایش به او روزافزون است؟ یعنى ندیمى آنچنان ناشناخته است كه فقط شما چند نفر او را مىشناسید و به همین دلیل گول مىخورند؟" و در ادامه ادعاهایی را مطرح میکند که البته تا کنون خلاف آنها ثابت شده و برخی از آن موارد از قضا از عیوب یک شخصیت سیاسی یا مدیر محسوب میشوند. از جمله مینویسد: "چپ و راست او را سرمایه مىدانند و كارشناس و مىگویند كه ایشان اولاً انقلابی است (البته نه همین تازگىها)، ثانیاً كارآمد است، ثالثاً حزبى نیست و بیش از آنكه دلداده اشخاص باشد، تابع افكار است و موافقت و مخالفت او نه دستور حزبی است و نه براى خوشآمد این و آن و گواه آن، دو مجلس ششم و هفتم كه با دو دولت از نظر تذكر و سئوال و تحقیق و تفحص و استیضاح و اخذ پروژهها و ... هرگز از نوكرى و تسلیم حرف نزد و هرگز وظایف خود را ترك نكرد"، و در ادامه فضایل و مناقبی را برای خود برمیشمارند و در نهایت نتیجه میگیرند که با این همه تعریف و تمجید و سوابق درخشان، ضرورت و مجالی برای پاسخگویی به نقدها باقی نمیماند!!!
پوپولیست بودن و دیگر هیچ!
مردان سیاست فارغ از ماهیت افكار و ایدههایشان، بهدلیل داشتن اندیشه و دانش عمیق سیاسی و جامع و تدبیر و استقلال نظر، علاوه بر تأثیرگذاری مستقیم یا غیرمستقیم بر وضعیت و روند جامعه خود، در آگاهیبخشی به مردم، تحلیل و نقد وضعیت سیاسی ـ اجتماعی، موضعگیری و تصمیمگیری بهموقع و مناسب در حوادث و رویدادهای سیاسی، رهبری و هدایت جریانهای سیاسی حزبی و مردمی و مانند آن همواره نقش بهسزا، تأثیرگذار و ماندگاری دارند. چنین سیاستمدارانی حتی در صورت كوتاه بودن مدت زمان مسئولیت یا مدیریتشان و حتی پس از حیاتشان همچنان در صحنه سیاست و اجتماع نقش و حضوری اثرگذار و تعیینکننده دارند.
اما در مقابل، شخصیتهای پوپولیست و محافظهکار:
- بهدلیل مردمگرایی بدون وساطت نهادهای مدنی، با نظامهای سیاسی مبتنی بر نمایندگی و جنبشهای مبتنی بر تشکیل احزاب و مروج برنامهها و سیاستهای معین و فعالیتهای سیاسی نسبتاً پایدار و الگوپذیر، دشمنی و مخالفت میورزند.
- با اکراه به سیاست روی میآورند و علیرغم بیمیلی به سیاست، با دنبالهروی از رهبران یا دور زدن احزاب، ظهوری ناپایدار در عرصه سیاست کشور دارند.
- غالباً نسبت به بحرانها و حوادث واکنشی تند و انفعالی دارند و رفتار آنان در مواجهه با اینگونه امور، بر حسب شرایط و اقتضائات، همراه با نوعی همرنگی با جماعت و جریان غالب است، نه از روی بینش بنیادین فکری و سیاسی.
- برای آنان تعداد و کمیتها اهمیت دارد و دائماً بر پرشمار بودن طرفداران خود و داشتن پایگاه اجتماعی تأکید میکنند. تأکید بر یکپارچگی مردم و نادیده گرفتن کثرتگرایی و تنوع مردم و مبرا دانستن آنان از تقسیمات بنیادی (دیدگاهها، سلیقهها، گرایشها و ...) موجب میشود که هرگونه مخالفت و انتقادی را به خارج از توده مردم ارجاع داده و آن را توطئهای بدانند که علیه خود مردم صورت میگیرد.
- آنان با ستایش از فضیلتهای مردم عادی و راه و رسم زندگی آنان و دورنماهای جامعه، نخبگان و روشنفکران را در تقابل با آرمانهای توده قرار داده و انتقادهای آنان را برنمیتابند.
- مردم را گرامی میدارند، چون توده تجسم ارزشهای معینی هستند. لذا اهداف و اغراض خود را دائماً به مردم استناد و ارجاع میدهند و از سوی مردم سخن میگویند (ستایش مکرر و استفاده از عباراتی چون محرومان، پابرهنگان، زحمتکشان و مانند آن با همین هدف صورت میگیرد.)
- دائماً از افکار و نظرات دیگران و ادبیات و اطلاعات فضای ژورنالیستی تغذیه میکنند.
- بقای سیاسی آنان به مدت زمان تصدی پستهای مدیریتی آنان بستگی دارد و پس از انقضای مدت آن، به حاشیه رانده میشوند.
- سخنان و اظهار نظرهای آنان غالباً تکراری، تقلیدی، خنثی و ناکارآمد است.
- در تصمیمگیریهای کلان و اساسی کشور نقشی ندارند و هیچگاه نمیتوانند نقش یک رهبر یا هدایتگر سیاسی را ایفا نمایند.
- بهدلیل عدم استقلال فکری و فقدان بینش عمیق سیاسی و قدرت تحلیل و شهامت و صراحت لازم در بیان مواضع و دیدگاهها تلاش میکنند تا برای جبران این نقص و ناتوانی در همه صحنهها و رویدادها، حضور فیزیکی داشته باشند و درباره هر مسألهای هرچند کماهمیت یا بیاهمیت اظهار نظر کنند و دائماً به شیوههای مختلف حرف بزنند تا هیچ شکاف و عرصهای خالی نماند و دیگران و البته رقبا، مجال عرض اندام پیدا نکنند.
با این اوصاف، پوپولیسم که همواره عمری کوتاه و کمفروغ دارد، همیشه ابزار جاهطلبان، مرتجعان، خودکامگان و فرصتطلبان بوده است. فقدان مردان سیاست راستین و حضور فرصتطلبانه پوپولیستها همواره هر جامعهای را با اقسام خسارتها و آسیبهای جدی و بعضاً جبرانناپذیر مواجه میکند. آنچه امروز بر ملت و کشور ما میگذرد، از سویی محصول فقدان یا اندک بودن مردان راستین سیاسی و از سویی دیگر و به تبع این فقدان، حضور فرصتطلبانه پوپولیستها در بدنه و ساختار قدرت سیاسی و قانونگذاری است.
متأسفانه شهر لاهیجان در طی سالهای پس از پیروزی انقلاب، از داشتن مردان حقیقتاً سیاسی در عرصههای مختلف، بهویژه نمایندگی مجلس و یا مناصب سیاسی ـ اجتماعی، شورای شهر یا هرگونه تشکل سیاسی محروم بوده و وضعیت و جایگاه کنونی لاهیجان در عرصه سیاسی و فرهنگی کشور و مشکلات متعدد آن مؤید این واقعیت تلخ است!!!
به اجمال و اشاره میتوان گفت که حضور چنین نمایندگان محافظهکار و پوپولیست در ساختار قدرت و مجلس نمایندگی سبب شده که کشور، بهویژه در هشت سال گذشته مشکلات و آسیبهای فراوانی در عرصه سیاست و اقتصاد متحمل شود. اما امروز همه آن افراد به اقتضای ماهیت فرصتطلبانه خود، زبان به انتقاد از وضعیت گشودهاند! همانهایی که روزی رئیس جمهور را معجزه هزاره سوم، مردمی، سادهزیست، دشمن مرفهین بیدرد و یار و یاور محرومین میدانستند! همانانی که سفرهای استانی را یک پدیده در خدمترسانی میدانستند و تصویب صدها طرح در این سفرها را انقلابی در نظام مدیریتی کشور اعلام میکردند و اکنون همان حضرات، آن طرحها را غیرقابل اجرا میدانند و یا از عدم اجرای آنها گلهمندند! همان کسانی که در برابر انحلال برخی از نهادهای مدنی و سازمانهایی چون سازمان برنامه و بودجه یا مدیریت و برنامهریزی سکوت کردند! آنانی که برای کاغذ پاره خواندن قطعنامههای تحریم و عبارات سخیفی چون "آنقدر قطعنامه بدهید تا قطعنامهدانتان پاره شود" کف زدند و هورا کشیدند و امروز علت همه مشکلات اقتصادی را همان کاغذ پارهها میدانند! همانانی که دهها بار در اول هفته طرح سئوال از فلان وزیر را امضاء نموده و تقدیم هیأت رئیسه مجلس کردند، ولی وسط هفته، امضای خود را پس گرفتند و آخر هفته اساساً کل سئوال یا استیضاح از آن وزیر منتفی شد! همه آنانی که در مقابل توهینهای مکرر به نمایندگان مردم سکوت کردند و در مقابل بیاعتنایی به مصوبات و قوانین و عدم اجرای آنها هیچ واکنش جدی از خود نشان ندادند! آنانی که در مقابل انحراف از ارزشها و آرمانهای ملت سکوت کردند و هیچ واکنش و موضعگیری جدی از خود نشان ندادند! برای تعمیم این ویژگیها به افرادی چون ندیمی کافی است نگاهی سطحی و گذرا به سوابق و عملکرد آنان بیاندازیم. (بهعنوان نمونه، به خوانندگان گرامی توصیه میشود چنانچه وقت و حوصله دارند، متن مجموعه سخنان و دیدگاههای جناب ندیمی، اعم از مصاحبه و سخنرانی در هشت سال گذشته را بخوانند. به استناد سوابق، ایشان در هیچیک از مسائل و رویدادهای مهم کشور، نظر و موضع شفاف و قاطعی را ابراز نکرده، بلکه آنچه گفتهاند، ضمن اینکه حاوی تناقضاتی بوده، غالباً پس از انقضای زمان مسأله و همسو با جریان عمومی در کشور و بالتبع بیتأثیر و ناکارآمد بوده است! بهعنوان نمونه، مثلاً ایشان هیچگاه نظر روشن و قاطعی درباره "جریان انحرافی" ابراز نکردهاند!؟)
غیرسیاسی بودن؛ مسأله این است!
با استناد به عملکردها، گفتار و رفتار جناب ندیمی از زمان ورود ایشان به مجلس ششم تا کنون، میتوان گفت که ندیمی مرد سیاست نیست. او نه اصلاحطلب است و نه اصولگرا و نه معتقد و پایبند به هیچ جریان یا جناح سیاسی خاص. او همچنین علیرغم ادعاها، اظهار نظرها و تصدی پستهای اقتصادی، اقتصاددان هم نیست. هرچند گرایش او به اقتصاد بر سایر وجوه رجحان دارد. او طی این سالها بهخوبی دریافته است که اقتضای ادامه حیات سیاسی و حضور در بدنه و ساختار قدرت و مدیریت کشور، درپیش گرفتن گفتار و رفتار پوپولیستی و بر اساس اقتضای شرایط و وضعیت سیاسی و اقتصادی کشور است. او میداند که باید در همه حال در جهت بادهای موافق بر موجهای به پیش رونده سوار شد تا همچنان در پستهای مدیریتی باقی ماند. البته از شواهد و قرائن پیداست که او در این مسیر جایگاههای بالاتری را هدف گرفته است.
حیات به ظاهر سیاسی ایرج ندیمی چند صباحی پیش از ورود به مجلس هفتم، و از زمانی آغاز شد که او از نمایندگان اصلاحطلب مجلس ششم بود. ندیمی در مجلس ششم بهعنوان نماینده اصلاحطلب لاهیجان و سیاهکل در چهره یک کارشناس اقتصادی مدافع سیاستهای دولت وقت ظاهر شد و در مجلس هفتم هم بهعنوان یک نماینده اصلاحطلب شناخته میشد. مواضع سیاسی ندیمی در انتهای مجلس هفتم به گونهای بود که در انتخابات مجلس هشتم، وی بهخاطر آنچه عدم التزام به نظام و انقلاب خوانده شد، رد صلاحیت شد و از ورود به مجلس هشتم باز ماند. رفتار ندیمی با سرنوشت سیاسی بسیاری از نمایندگان مجلس ششم و کاندیداهایی که در مجلس هشتم رد صلاحیت شدند، بسیار متفاوت بود. او که توسط شورای نگهبان واجد صلاحیت برای حضور در مجلس شناخته نشده بود، بلافاصله در چرخشی 180 درجهای از یک نماینده اصلاحطلب به مدیری اصولگرا و همکار و مشاور دولت احمدینژاد تبدیل شد.
معاون پارلمانی وزارت صنایع و معادن با فاصله گرفتن از اصلاحطلبی، در دفاع از سیاستهای دولت اصولگرا و همکاری با آن، چنان پیش رفت كه در دفاع از دولت و شخص رئیس جمهور كه جایگاه مجلس را زیر سئوال برده بود، تأکید کرد که: "مجلس حالا دیگر آن اختیارات گذشته را ندارد"! درحالی که او چند سال پیش و زمانی که هنوز نماینده مجلس بود، نظری کاملاً متفاوت داشت و اتفاقاً بر دولت خرده میگرفت که: "چرا خود را وامدار مجلس نمیداند"!
ندیمی كه در آذر 1384 در حاشیه جلسه رأی اعتماد به وزیر پیشنهادی احمدینژاد برای وزارتخانه نفت در جمع خبرنگاران گفته بود: "... رئیس جمهوری نوعاً در تصمیمگیریهایی كه انجام میدهد، در عین حال كه برای مجلس شأنیت قائل میشود، ولی خود را وامدار مجلس نمیداند. بیتوجهی كه بهصورت مستقیم و غیرمستقیم از طرف رئیس جمهور نسبت به مجلس انجام شده، موضع اداری و كاری را به موضع اخلاقی تبدیل كرده است و مجلس هنوز از باب صداقت كامل رئیس جمهوری در به رسمیت شناختن مجلس مشكوك است..."(!؟) پس از اینكه سخن احمدینژاد مبنی بر "در رأس امور نبودن مجلس"، واکنشهای متعدد کارشناسان و نمایندگان مجلس به این موضع را برانگیخت، ایرج ندیمی در گفتوگویی با هفتهنامه "پنجره" از نظر احمدینژاد دفاع کرد و در بخشی از این مصاحبه گفت: "... امام گفتند كه جمهوری اسلامی نه یك كلمه كم، نه یك كلمه زیاد؛ این سئوال مطرح است كه آیا این حرفها برای مرحله گذار بوده است، یا اینكه نه؛ دائمی هستند... ما آیه قرآن نداریم كه مجلس در رأس امور است، این یك دیدگاه و بیان است، بیان یك ظرفیت و توانمندی است. ما یك زمانی برخی نهادها را داشتیم كه امروز به مقتضای زمان نداریم..."(!؟)
این موضع با واکنش شدید نمایندگان مجلس روبهرو شد و وزیر صنایع و معادن تهدید به استیضاح یا برکناری معاون پارلمانی خود شد. ندیمی كه قافیه را باخته بود، اعلام کرد که متن مصاحبه وی تغییر یافته است. ادعای ندیمی مبنی بر تغییر متن مصاحبهاش درحالی بود که هفتهنامه "پنجره" در توضیحی اعلام کرد که هیچگونه تغییری در گفتوگوی ندیمی داده نشده و فایل صوتی آن موجود است! با این حال بهرغم اینکه وی مدعی شد كه متن مصاحبهاش تغییر داده شده، برای حفظ وجهه خود بابت همین مصاحبه تغییریافته از مجلس عذرخواهی کرد!
این تغییر جایگاه ندیمی از نماینده اصلاحطلب به مدیر و مشاور دولتی و نظرش درخصوص جایگاه مجلس و دولت، به وضوح بیانگر این حقیقت است كه وی هیچگاه مرد سیاست نبوده و صرفاً با رفتارهایی بر اساس شرایط و منافع، یك پوپولیست و محافظهكار تمام عیار است.
آن روزها که ندیمی نماینده اصلاحطلب بود، شرایط چنین اقتضاء میكرد که رئیس جمهور، خود را وامدار مجلس بداند و اقتضای روزهایی که آقای ندیمی همکار دولت است، چنین است که مجلس دیگر آن اختیارات را ندارد!!! رمز و راز تصدی انواع و اقسام سمتها و پستهای دولتی توسط ایرج ندیمی كه منجر شده تا او را مورد وثوق دولت و از جمله مصادیق و نمونههای "شیفتگان خدمت" قلمداد كنند، همان رفتارهای پوپولیستی محافظهكارانه بر حسب و مقتضای شرایط و وضعیت است، نه آن محاسن و فضائلی كه توسط خود او و هوادارانش در "وجیزهها" و دیگر مجالها برای او برشمرده میشود! ندیمی این ویژگی را همواره برای خود "فضیلت" دانسته و خود را از "شیفتگان خدمت" (البته از نوع غلیظش كه شامل دهها پست همزمان است!) مینامد. البته او هیچگاه نگفته است كه علیرغم همه تحولات سیاسی و تغییرات كلان در پستهای مدیریتی ناشی از رقابتهای جناحی و باندی، چگونه همواره وثوقالدوله بوده است! همان ابن الوقت بودن و فرصتطلبیهای سیاسی كه فضای سیاسی كشور همواره لطمات فراوانی از آن خورده است.
و ... "دری که بر همان پاشنه میچرخد"!
در بخش دیگری از "وجیزههای ناچیز" با عنوان "حکایت انتخابات" درباره انتخابات پیش روی ریاست جمهوری آمده است: "... كاندیداهاى ریاست جمهورى و یا دوستان و اعضاى ستادهاى آشكار و پنهان آنان روزانه طى دهها تماس حضورى یا تلفنى از آقاى ندیمى تقاضاى كمك و حمایت دارند. ثانیاً بهدلیل اینكه تقریباً هركدام به نحوى، گذشتهاى با ایشان دارند، كار دشوارتر میشود. بهعنوان نمونه توجه فرمایید آقاى ابوترابى (چند دوره رفاقت و همكارى با آقاى ندیمى) و در ادامه با نام بردن از افرادی چون آقایان: سعیدىكیا، شریعتمدارى، باهنر، حداد عادل، چمران، پورمحمدى، باقرى لنكرانى، فلاحیان، حاجى بابایی، قالیباف، روحانى، آل اسحاق، متكى و عارف، در ادامه با نوعی فرافکنی زیرکانه و لحنی دلسوزانه و از موضع کدخدامنشی مینویسد: "... و بقیه كاندیداهایی كه در آینده به آنها خواهیم پرداخت و عموماً یك رابطه با آقاى ندیمى از جهت اجرایی و مجلسى و ... داشته و دارند. راستى شما در چنین شرایطى چهكار میكنید تا آقاى ندیمى به آن گرفتار است، روابط عاطفى و كارى."(!؟)
با عنایت به آنچه در بخشهای گذشته آمد، میتوان ادامه روند رفتار سیاسی ندیمی را به وضوح ترسیم کرد. در ادامه این روند، اکنون که انتخابات ریاست جمهوری درپیش است و انتخابات آتی، مردم قطعاً در وضعیت سیاسی و اقتصادی کشور تغییر و تأثیر چشمگیر و محسوسی ایجاد خواهد کرد، ندیمی ترجیح میدهد که همچنان به همان شیوههای مرسوم، خود را در مسیر بادهای موافق قرار داده و با ترفندهای گفتاری، زمینه را برای موقعیت و جایگاه خود در فضای سیاسی و اجرایی کشور مهیا سازد. از عبارات او در "وجیزههای ناچیز" میتوان چند نکته را بهخوبی دریافت:
1- ایجاد وجههای کاذب و ساختگی از خود که البته با حس خودبرتربینی و پدرخواندهگی همراه است. زیرا همگی بهخوبی میدانیم که کاندیداهای نامبرده در یادداشت ندیمی، عموماً بهدلیل انتصاب آنان به جناحهای ذینفوذ و قدرتمند کشور، از حمایتهای کلان و وافری برخوردارند و درخواست حمایت سماجتآمیز آنان از جناب ندیمی، چندان معقول و منطقی بهنظر نمیرسد!
2- ایشان با این جهتگیری و به بهانه دوستی و همکاری با این افراد به نحوی اعلام میکند که با تمامی آنان ـ فارغ از گرایشهای سیاسی و جناحی و سلیقهای ـ مشکلی از جهت انتخاب یا همکاری و همراهی ندارد؛ لذا میتواند همچنان با موضعی خنثی و بیتنش در پستهای مدیریتی و دیگر عرصهها باقی بماند.
3- این رفتار به او این مجال را میدهد که تا پایان رأیگیری انتخابات ریاست جمهوری و حتی پس از اعلام نتایج آراء، خود را در حاشیه و یا وضعیتی تعلیقی قرار دهد تا پس از روشن شدن وضعیت و روند جدید بتواند در مسیر موافق آب به آسانی شنا کند!
شاید برخی افراد سادهانگار اینگونه رفتار را حمل بر نوعی دلسوزی برای مردم و بهرهمندی از امکان خدمتگزاری و مشارکت در امور تلقی کنند؛ درحالی که این رفتار فرصتطلبانه و محافظهکارانه سبب میشود فرد، جایگاههایی را در بدنه سیاسی و اجرایی کشور به ناحق اشغال کند و با عملکرد خنثی و بیتأثیر خود، در مسیر و روند کلی نظام و کشور منشاء هیچ تحول و اصلاحی نباشد و حتی با سکوت در مقابل انحرافات و ناهنجاریها، آسیبهایی را بر کشور و مردم وارد کند.
به نظر شما، اقتضای ادامه حیات سیاسی ندیمی و امثال او در چیست؟ ارائه نظرات و نگارش یادداشتهایی در این زمینه، به نقد و تحلیل بهتر و بیشتر این بحث که حائز اهمیت ویژهای در سرنوشت سیاسی کشور در آینده نزدیک خواهد بود کمک مینماید.
نماینده دوره نهم مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی در روزنگاریهای خود در "ابوذر نیوز" با عنوان "وجیزههای ناچیز" که چندی است به قلم خود او و در قالب اشاره و استعاره و امثال و حکم از زبان سوم شخص مفرد و جمع پیرامون اخبار و وقایع روز در وب سایت شخصیاش منتشر میشود و بهتازگی پس از رونمایی از "زبان گویا"، نام "صبح روشن" به خود گرفته است، به پارهای از انتقادات نویسنده این یادداشت پاسخ گفته که در جای خود خواندنی است.
"لاهیگ" ضمن تأیید اظهارات نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی در مراسم رونمایی از پایگاه اطلاعرسانی خود مبنی بر فواید مردمسالاری و حق اظهار نظر و آزادی بیان و نقد مسئولان از سوی مردم (اینجا)، توجه خوانندگان را به این جوابیه غیرمستقیم جلب مینماید.
¶ ایرج ندیمی در یکی از یادداشتهای جدید خود با عنوان "همه دروغ مىگویند!؟" مینویسد: من سیاسی هستم، مجلس پر از آدمهاى غیرسیاسی است، من مردم را باور دارم و دیگران براى قدرت از مردم مىگویند. من سیاسی خواندهام، پس تنها من سیاسی هستم، هىچكس از نمایندگان ایران و یا مسئولان سیاسى نیستند؛ علاوه آنكه ما باید با همه منتخبین ملت بهجاى همكارى، بجنگیم تا سیاسى باشیم، وگرنه اگر خداى ناكرده منتخب ما رأى نیاورد و ما بهجاى جنگ آشكار و پنهان، گوش به حرف خدا و پیغمبر و رهبر دادیم و با او براى پیشبرد اهداف نظام و خون شهدا همكارى كردیم، حتماً اشتباه مىكنیم، چرا كه حضرت والا نپسندیدهاند! این چه منطق ضد دین و انقلابی (البته غربى و شرقى) است كه مىگوید باید بجنگى تا ...
ما از اول آشنایی با اسلام و انقلاب اسلامى (دهه پنجاه) تا كنون یاد گرفتهایم تا اولاً اخلاق، محور حركت ما باشد و آنچه از رسول اكرم(ص) و امامان و امام راحل و رهبر آموختهایم، این است كه با همه باید بر اساس رأفت و اخلاق رفتار كنیم و ثانیاً محور اصلًى حفظ نظام باشد و با كلمات غربی، آدمها را مورد سىجش قرار نمىدهیم. مبانى فكرى متفاوت، لزوماً به تجویز نسخههاى گوناگون مىانجامد. مثلاً ما بر این اعتقادیم كه از نظر كلى، بد مطلق نداریم و یا انتخابات بیانگر ضرورت زمانه است، نه بیشتر و از آنجا كه نگاه مسلمانان به یكدیگر بر اساس نگرش مثبت است، با نقاط مثبت یكدیگر كار مىكنند. مثلاً حضرت امام در مورد احزاب نظرى داشتند كه آن را به حجتالاسلام انصارى در تفاوت جامعه روحانیت و روحانیون مبارز فرمودند و یا رهبر كنونى ما با تقسیمبندى خودى و غیرخودى آن را بیان نمودند. از نظر ما چپ و راست در ایران بیانگر تفاوت مكاتب نیست، بلكه عمده اختلاف را در اخلاق و روشها و جهتگیریهاى محدود مىدانیم.
آدمهایی كه این هنر بزرگ(!!!) را دارند كه فقط عیب مىبینند، معلوم است كه ربطی به اسلام و انقلاب ندارند. آنها حتماً امام را بهخاطر عدم ابراز نظریات خود نسبت به آدمها و مراجع و مسئولان (غیر از شرایط خاص) پذیرا نیستند؛ چرا كه ایشان ورود عناصرى مثل مقتضیات زمان و مكان و یا كتمان نظر تا مدت نامعلوم را كاملاً رعایت فرمودهاند؛ درست مثل استفاده از كلمات غربى براى وزن آدمهاى اسلامى و بهكار بردن (و اصرار) كلمات نامأنوس غربى براى بیان كاركردها. زمانى براى ابراز رأى و نظر وجود دارد و مواقعى براى همكارى و زمان دیگرى براى رقابت؛ درست مثل آقاى ندیمى كه جلوى صدها نفر در مسجد چهار پادشاهان لاهیجان و در رودسر در مقام مقایسه شرایط کشور را براى استفاده از هاشمى (به دلیل اقتصاد و سیاست خارجى) صلاح دانست و آن را نه یواشكى، بلكه با صداى بلند در جلوى هزاران نفر اعلام كرد، ولى آقاى احمدینژاد رأى آورد و در پایان نمایندگى هم تقاضاى بازنشستگى خود را تقدیم كرد، ولى شخص ریاست محترم جمهورى و معاونین ایشان از عید به بعد با اصرار، ادامه همكارى آقاى ندیمى را خواستار شدند كه خود ماجرایی دارد و یا در مورد دوره اول آقاى خاتمى، ایشان به آشكارى از آقاى ناطق نورى حمایت كردند و البته آن نامه هم در روزنامهها، از جمله رسالت چاپ شده است و در ستاد ایشان با آقایان باهنر و دیگران همكارى كرده است (با آشكارى)، ولى همین آدم قبول دارد كه آقاى خاتمى و احمدىنژاد رأى آوردهاند و مردم با استفاده از حق قانونى خویش، رأى دادند و وزارت كشور و شوراى محترم نگهبان، انتخابات را تأیید كردند و امام و رهبر نیز با تنفیذ خویش، عملاً راه آینده را معلوم كردند. بنابراین ما سیاست خود ساخته شما را قبول نداریم. اسلام، سیاست دارد، ولى نه از نوع غربى و تنازع بقای آن!
¶ نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی همچنین در یادداشت دیگری با عنوان "واى اگر از پس امروز بود فردایی" نوشت: واقعاً شگفتآور است؛ افرادى بهراحتى به خود اجازه مىدهند كه اولاً با چهره پوشانده پشت هر مطلبى مخفى شوند و هر گفت نابخردانهاى را انتشار یا تأیید نمایند. امر بر این گروه رسوا مشتبه مىشود كه راست مىگویند و خود نیز آن را توشیح مىفرمایند و با قلمبهگویی، قلمفرسایی مىفرمایند و از ویژگى این جماعت رسواست:
١- شناسنامه علمى، سیاسی، انقلابى و مردمى خود را آشكار نمىفرمایند.
٢- پایگاه انقلابى و دوران حضور در انقلاب، مخصوصاً لاهیجان و سیاهكل را بیان نمىفرمایند.
٣- خطوط فكرى و سیاسى آنها معلوم نیست.
٤- هویت آنها در نفى دیگران است و در آن مورد یا مواردى كه قلم به انكار دیگران مىگشایند، خودشان كارى یا كار شایانى نكردهاند.
٥- آنها در هر كلامى موافقانى دارند كه بیش از آنكه طرفدار او باشند، بیان مخالفت یا رقابت با دیگرى مىنمایند.
٦- این نقادان عموماً فصلى هستند كه جولان داده، ولى خداوند بهخاطر آنچه در ضمیر دارند، دولت را بر آنان روا نمىدهد.
٧- این گروه بیش از بیان حق، عقدهگشایی مىكنند و در حقیقت مردم را عوام مىدانند و خود را از اكابر ناس مىدانند؛ وگرنه به سخره گرفتن مردم وراى آنان و كل نظام جز از ذهنهاى بیمار برنمىخیزد.
بیایید به این مباحث توجه فرمایید:
الف) لقب زشت
ب) اتهامات به نام نقد
ج) فریب به نام دانش غربى
د) خود برتربینى با قلم دارى
هـ) در سال اول نمایندگى، خیز انتقام و انتقاد
ز) عدم طى فرآیند دینى و اسلامى و انقلابى، چون امر به معروف و نهى از منكر و تذكر لسانى و ...
¶ ایرج ندیمی در یادداشت دیگری با عنوان "من فحش نمىدهم!" نیز مینویسد: ادب چه تعریفى دارد؟ آیا مىتوان به نام سئوال، مارك زد و از چسبهاى لایتچسبك استفاده كرد؛ آنهم به آدمى كه از سال پنجاه تا كنون، شناسنامه روشنى دارد و هركس كه با اسلام و انقلاب در محدودههاى حضور او آشنا باشد، او و جرأت و درك و قیام و انقلابی بودن او را مىشناسد. چگونه شما او را نمىشناسید، ولى خود را گیلانى، بلكه لاهیجانى مىشناسید؟ راستى حرف زشت و فحش چیست كه شما در دایره آن قرار دارید؟ تا كنون چند بار ایشان را دیدهاید و یا با ایشان سخن گفتهاید و در کدام مركز كارى با او همكار بودهاید كه به نام مسئولیت، او را نقد مىكنید. اصلاً تا كنون كجا و چه كسانى را نقد كردهاید؟ آیا اینكه به خود حق نقد مىدهید، كشورى هم هستند، یا فقط ندیمى باید نقد شود؟ عجب كه مسئولیتشناسی شما گل كرده و حضرت ایشان باب میل شما شده و چند هوادار همیشه نقاد و البته آماده براى دهها سئوال و نوشته تكرارى دارید! مقامات كشورى و لشگرى كه توسط شما نقد شدهاند را نام ببرید! اگر بنا بر این روش باشد كه با چند كلمه همدیگر را بكوبیم و آن شما را آنارشیست و یا لمپن و یا بورژوا و یا در خدمت این و آن بداند كه كار حل نمىشود! كجاى دین به شما اجازه داده كه مسئولیت براى انتقاد از فرد خاص داشته باشید؟
بسیار خوب! مىپذیریم كه باید گوش كرد؛ ولى كدام حرف و از كدام كس، كه گرفتار لغو نگردیم؟ مىفرمایید غرض یا مرض ندارید، قبول، ولى چه شده كه فقط وقت نازنین شما مصروف یك نفر یا دو نفر ـ آنهم بهتازگى ـ شده است؟ چرا نباید شك كرد كه شما قصدى دارید، درحالی كه به قول خودتان، نه آنجا كه مینویسید، شما را به خواننده معرفى كرده و نه خواننده شما را مىشناسد. از اینرو بهجاى هر كارى همان اول خودتان را معرفى فرمایید تا متناسب با تحصیلات و تجارب شما صحبت كنند.
برآشفتگى ندارد! مثل دهها سطرى كه از نمایندگان اول تا كنون لاهیجان نقد فرموده و هیچ كدام از نمایندگان این ٩ دوره را با تراز من درآوردى خود قبول ندارید و از امیر انصارى تا کامل خیرخواه و بهرام یعقوبى و یوسف قاسمى همه از نظر شاقول خودساخته شما مقبول نیستند، لااقل بفرمایید كه از دوره اول تا كنون كدام را راهنمایی فرمودهاید و یا علیه آن بندههاى خدا نوشتهاید؟
مىبینید كه حق داریم لااقل از شما بپرسیم كه در كدام تاریخ و جغرافیا از آقایان فوقالذكر نقد فرمودهاید؟ شاید بهعنوان یك متفكر ناشناخته موجبات معرفى بیشتر شما را فراهم آورد. عزیز برادر! بهجاى این در و آن در زدن، لطف فرموده اصلاً نظام را با افاضات خود بهرهمند سازید. قدرى از مردان سیاست مورد قبول خود بگویید تا بدانیم موضع فكرى شما چیست؟ آیا چپ یا راست و خصوصاً الآن در كدام اردوگاه سیاسى و فكرى قرار دارید؟ در میان كاندیداهاى فعلى، كدام كاندیدا را قبول دارید؟ الگوى سیاست شما از میان زندگان (نه شهدا) چه كس یا كسانى مىباشند؟ آیا در دورههایى كه در كشور و یا استان و یا دو شهرستان شما، نماینده انتخاب شدند، شما به كدامیك از كاندیداها متمایل بودید؟ لطفاً نام ببرید! چرا كه با كلىگویى، چیزى حل نمىشود و مشت شما بسته مىماند. لطفاً با صراحت و شجاعت بفرمایید منتخب شما با منتخب مردم چه فرقى دارد و ضمن ذكر نام كاندیداهاى مورد نظر شما كه مردم به او رأى ندادند، خصوصیات ترجیحى او را نام برده و به تفصیل شرح فرمایید! از خانواده خود و نقش برجسته فردى و خانوادگى آنان براى ارادت بیشتر خواننده، ذكرى به میان بیاورید، چرا كه علاوه بر شناسایی حضرت عالى برحسب و نسب نیز از باب ذى القربی مودتى حاصل گردد.
¶ نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی در یادداشت دیگری با عنوان "من هستم" نوشت: من تخریب مىكنم، پس مىتوانم تخریب شوم. من اتهام مىزنم، پس آمادگى اتهام را دارم. من مىپرسم، پس حق دارند از من بپرسند. من مىنویسم، پس حق دارند برایم بنویسند. من خود را معرفى نمىكنم، پس مىتوانند خود را معرفى كنند. من چشم دیدن موفقیت مردم را ندارم، پس مىتوانند از شكستهایم در پس گریم چهرهام بپرسند. من تریبون ندارم، پس هیچ كس نباید تریبون داشته باشد. مطالب مرا در سایتها و وبلاگهاى كمتیراژ منتشر مىكنند، پس تریبونها و رسانهها و مجلات و نشریات نباید براى دیگرى مطلبى منتشر كنند. من هیچگاه عرضه براى رأى نشدم و منتخب مردم قرار نگرفتم، پس هیچكس نباید رأى بیاورد. من از مردم بهخاطر انتخابات پنج نماینده قبلى لاهیجان و سیاهكل متنفرم، چون با من مشورت نكردند. مردم مرا تحویل نمىگیرند و من مجبورم گوش مفت و چند همپالگى بیابم. پس باید از مردم انتقام بگیرم كه داراى عقل و تجربه نبودند و با من براى انتخاب نمایندگان قبلى مشورت ننمودند. من چند كلمه یاد گرفتهام، همه باید مرا تعظیم كنند. چرا مردم ایران این نمایندگان و مسئولان را انتخاب مىكنند و به حرفهاى دانشمندانى چون من گوش نمىكنند. من حزب راست قامتان هستم، چون هیچكس مرا نمىشناسد. من صادقم و دیگران همه ناصادق. همه باید به فرمان من حركت كرده و جنگ همیشهاى را با این و آن ترتیب داده، وگرنه تن دادن به نتیجه انتخابات تو را از سیاست بیرون مىكند. من تنها مجالسی را قبول دارم كه با حكومت در جنگ باشند. این منطق افرادى است كه بیش از نظام به خود مىاندیشند و از بس دروغ گفتهاند، همه را چون خود مىپندارند. اداى این گروه به دوران رسیده و شاید نرسیده را اگر ببینى، متعجب و حیران مىمانى كه فتبارك ا... احسن الخالقین.
¶ ایرج ندیمی همچنین در یادداشت دیگری با عنوان "در تاریكى" مینویسد: فرمود كه در هشت سال قبلی، وجود نمایندگان محافظهكار باعث آسیب به كشور شد. این فرموده مىتواند قدرى از مواضع مرد تاریكى را عیان سازد. این جمله، یعنى من منتقد هشت سال اخیر هستم. این جمله، یعنى من احمدینژاد را قبول ندارم. یعنى من به احمدىنژاد رأى نداده و او را قبول ندارم. حال آقاى ندیمى را با این دموستنس یونانى ـ ایرانى مقایسه كنیم.
آقاى ندیمى با شجاعت تمام جلوى مردم لاهیجان و رودسر این ایام را در سخنرانى معروف خویش بیان كرد. شما بفرمایید كجا این خطر را گوشزد فرمودید؟ آقاى ندیمى در مجلس هفتم مكرر در مورد همه این داستانها به آشكارى سخن گفت، شما بفرمایید كجا افاضه فرمودید؟ آقاى ندیمى هزینه آن مواضع و سخنان را به كمك دوستان همشهرىات داد، شما بفرما كجا هزینه دادهاى؟ آقاى ندیمى آن سالهاى دور در لاهیجان و آستانه و ... پیش از پیروزى علیه طواغیت چون شاه به آشكارى حرف زد، شما كجا در پیش و پس از انقلاب مردم را به فیض رساندید؟ آقاى ندیمى در سازماندهى انقلاب در تهران و گیلان نقش بارزى داشت، شما كجا بودید؟ آقاى ندیمى سوابق تعریف شدهاى دارد، شما كجاها تشریف داشتید؟ آقاى ندیمى در وزارتخانههاى امنیتى، آموزشى، اقتصادى، سیاسی، صنعتى، معدنى، تجارى و ... جایگاه روشنى دارد، شما كجا بودید؟ آقاى ندیمى جاى كسی را در هیچ كجا تنگ نكرد و به اندازه داراییهاى علمى و عملى و انقلابى خود كار كرد، شما كجا بودید؟ آقاى ندیمى همواره از طرف دستگاههاى امنیتى، نظامى، انتظامى و قضایی تأیید شد، شما چطور؟ آقاى ندیمى همواره براى مسئولیتها دعوت به كار شدند كه عنداللزوم اعلام مىكند، شما چطور؟ آقاى ندیمى همواره از محبت مردم برخوردار بوده، شما چطور؟ آقاى ندیمى از خانواده ایثارگران است، شما چطور؟
¶ نماینده مردم لاهیجان و سیاهکل در مجلس شورای اسلامی در یادداشت دیگری با عنوان "براى چه خوشحالى؟!" نوشت: به این جملات توجه فرمایید: "متأسفانه شهر لاهیجان در طى سالهاى پس از پیروزى انقلاب اسلامى از داشتن مردان حقیقتاً سیاسی در عرصههاى مختلف، بهویژه نمایندگى مجلس و یا مناصب سیاسی و اجتماعى شوراى شهر یا تشكلهاى سیاسی محروم بوده و ... ." به نظر شما ایشان براى قبل از انقلاب چه شأنى قائل است؟ ایشان غیر از خود چه كسی را قبول دارد؟ لاهیجان در تمام هویت سیاسی و مجلسى و شورایی و تشكلى (به كشف كریستف كلمب سیاست) فاقد حتى یك چهره بوده و مردم نیز در همه انتخابات اشتباه كردهاند! "مردان حقیقتاً سیاسی" كه بهدنبال آن هستید، چه كسان با چه مشخصاتى بوده و اصلاً در ایران، گیلان و لاهیجان قابل یافت هستند؟! مناصب سیاسی دیگر از نظر شما باید فرماندارى و بخشدارى و ... باشد که در آنجا نیز بهمانند نمایندگى و شورا فاقد مردان سیاست بوده، و به معنى دیگر، امثال شهید كریمى و ... از نظر شما فاقد ویژگى "مردان حقیقتاً سیاسی" است! آیا حق مىدهید كه این برادر ناشناخته را با سئوالاتى از جنس شخصیت علمى و عملى و انقلابى و انگیزهها مورد پرسش قرار دهیم؟ ای مردمان لاهیجان! ما اصلاً به بنده خدایی كه مىنویسد، ایراد وارد نسازیم، بلكه بترسید از چند نفر كه در هر سخنى، بلافاصله هورا مىكشند و نمىدانند كه درحال فحش خوردن هستند و شعورشان زیر سئوال رفته و به ریش همه لاهیجانیان مىخندند كه كامنت لاهیجى و دوستدار لاهیجانى را یدك بكشى، ولى بگویند نمىفهمى و حتى اگر بگویند از میان روحانى و اجرایی و سیاسى هیچیك اندازه (تراز) آدمى كه نمىشناسیمش نبوده و دیوژن زمانه درحال یافت آنچه یافت نمىشود، هستند! واقعاً تأسفبرانگیز است كه بهنام لاهیجان، به لاهیجانىها بخندند و بنویسند و دست مریزاد بگیرند و تیزبین خوانده شوند.
¶ ایرج ندیمی در یادداشت دیگری با عنوان "آن سالهاى حادثه" مینویسد: گفت: "ما تا سال 1360 چیزى از آقاى نديمى نمىدانيم"!؟ واقعاً يك لاهيجانى مىتواند از سالهاى پنجاه تا كنون هرجا پای حماسه و ايثار و انقلاب باشد، نديمى را در آن سالها حس نكند و نشناسد؟! چگونه آن مقابلههاى فكرى و سياسی و عقيدتى ايشان از ياد افرادى كه كانون آستانه، غريب آباد، مسجد سليمانيه، رودبنه، شعربافان و دهها مسجد و كانون و كتابخانه چون الهادى را بهياد مىآورند، ولى ابوذر را بهياد نمىآورند؟! هرچند كه ايشان از سال 1356 در تهران زندگى مىكند (البته در سايت خود ننوشته متولد تهران است)، ولى چه كسی از نقش ماندگار او در برپايی انقلاب بیخبر است؟! آن سخنرانىهاى پرشور و آن راهاندازى تظاهرات و شعارهايی كه از نواى او در شهر از اولين شب در مسجد آقا سيدحسين تا اولين سخنرانى در تظاهرات در جلوى شهربانى قديم و نشستهاى برپايی در منزل پدرى و شهيد كريمى و كاظم اكبرى و دهها مكان ديگر و پس از انقلاب در مجادلات خيابانى در هر جاى ايران و گيلان، از جمله جلوى داروخانه شفا و بانك ملى، سياهكل، آستانه و دهها برنامه ديگر در تهران و دانشگاههاى آن زمان و حضور در مراكز تدريس سپاه به همراهى شهيدانى چون عليرضا موحدى كرمانى و دهها نهادى و سپاهى و كميتهاى و فعاليتهاى آموزشى در اکثر مراكز نهادى و دانشگاهى و سربازى گمنام امام زمان(عج) و ديگر امور كه در بيوگرافىهاى ادوار حضور او در مجلس چاپ و نشر شده است.
اگر انصاف باشد، نيازى نيست كه ايشان را حتى در مقام دفاع (نه آغازگرى) محكوم كنيم كه چرا جواب مىدهى؟ مگر سكوت پارسال او جواب داد كه پاسخ امسال او شما را خوش نيامد؟ برادر من! هرچه مىخواهی مىگويی، بعد ادعاى دين و اخلاق مىكنى! كدام مرجع اخلاق و فقه و تاريخ در قوا و فعل و تقرير ائمه ما سراغ دارد كه آبروى مردم (مخصوصاً منتخبين آنان براى انجام امور، آنهم در شرايطى كه سه سال ديگر بايد از اين آبرو براى خدمت به مردم استفاده كند) را بريزيم، بعد اسم آن را نقد بگذاريم؛ آنهم توسط مدعيان، بدون آنكه حتى يك بار بهصورتى (نوشتهاى، گفتهاى، پيغامى و ...) آن فرد مسلمان (حتى خداى ناكرده غيرمسلمان را) از طريق راهى كه دين بر ما گشوده، مثل آداب امر به معروف و نهى از منكر مطلع و يا نصيحت كرده باشی؟! كدام مسلمان حق دارد آبروى افراد را در وب كم تيراژ يا پرتيراژ ببرد كه من درحال نصيحت هستم (تو بخوان نقد)؟!
جناب عالى آنگاه كه آبروى يك انقلابى، يك خدمتگزار، يك برادر شهيد (كه بايد به فرموده امام و رهبر، چشم و چراغ باشند)، رگ غيرتت نجوشيد كه بگويی اينكه او را آماج هزار تهمت قرار دادهاى، مسلمان است، رئيس مجمع نمايندگان گيلان است و ... . مسلمانىای كه شما به آن باور داريد كه عرض و آبروى هر انسان را مىبريد، نمىشناسيم، زیرا به ما آموختهاند كه مسلمان كسی است كه مردم از دست و زبان او در امان باشند. اسلامى كه ما مىشناسيم، خون آدمها و آبروى آنان را برابر دانسته و فقه دين ما براى هر عملى برنامه دارد. كجا گفتهاند كه حتى حرف حق (نه ناحق) را بايد از راه باطل پيش برد؟! شايد شما رساله ديگرى نوشتهايد، ولى دين ما بزرگى را در تقوا معرفى كرده، نه وزارت و وكالت و درجه و عنوان و مقامات. از اينرو تقوا و اخلاق جانشين نظريات افراطى غربمآبانه است كه مىگويد براى پيشبرد هدف، روش مباح است. چگونه در سال قبل و يا امسال هتك حرمت مباح بود، ولى اگر داد و فرياد برآيد كه اين نه مسلمانى است، دل آزرده مىشوى كه ... .
آرى برادرم! ما نيز درست داريم (كه دوست تو مىگويد نبايد از دوست خود دفاع كند). ما نيز خانواده داريم، ما نيز آبرو داريم (كه مثل تو درصدد تاراج آن است) و اسلام به ما اجازه داده است تا در مقام شكايت و دفاع از آن فروگذار نكنيم (و تو مىفرمايی كه هرچه گفتند، تو هيچ نگو). مثل جنابعالى كافى است فقط يك بار در يك انتخابات شركت كنى تا ببينى كه چگونه با نامردى مىخواهند سر بر تن تو نباشد (بعداً تو ادعا مىكنى كه در بين مردم، منتقد دارى). چه اشكال دارد كه آنهایی كه او را نمىشناسند و يا با او ننشستهاند و يا از كارهاى او باخبر نيستند و يا با او رقابت دارند، از نماينده خود بپرسند و ... . آنچه ما مىگویيم، به هيچ وجه اين نيست كه:
١- نماينده صددرصد آراء يك شهر را دارد.
٢- نماينده در طول نمايندگى به افزايش رأى و يا كاهش آن گرفتار نمىگردد.
٣- نماينده معصوم است.
٤- همه مردم طرفدار او بوده و يا خواهند بود. يعنى حتى پاكترين و معصومان نیز متأسفانه از اين نعمت محروم بودهاند و حتى خداى بزرگ نيز دوستان و دشمنانى دارد، چه رسد له ما كه ادعايی نداشته و نداريم و در پيش تمام بزرگان هيچ اندر هيچيم.
© یادآوری: مطالب منتشره در بخش "یادداشت" صرفاً بیانگر دیدگاه نویسنده است
و الزاماً بیانکننده نظرات "لاهیگ" نمیباشد
و الزاماً بیانکننده نظرات "لاهیگ" نمیباشد
1- جناب جوادپور! میدانید و آگاهید که حداقل 70 درصد مردم امکان استفاده از سایت و اینترنت را ندارند تا از مطالب شما بهرهمند شوند و در مقام تأیید و یا تکذیب برآیند. پس مطالب شما جناحی و صرفاً یکسونگرانه میباشد.
2- آیا نمیدانید که نقد، یعنی بررسی نقاط ضعف و قدرت؟ متأسفانه شما در تمام مطالب خود در مقام منتقد، نقاط ضعف را مطرح نمودید که آنهم جای بسی تأمل دارد!
3- آیا این نماینده که به نظر شما تمام قد نافرم است، در طول اینهمه سال، خدمتی نکرده است و یا نقطه روشنی در کارنامه خود ندارد که مطرح نمایید؟
4- آیا شما با اینکه سالها از شهر و دیارتان دور هستید، به اینهمه کمبودها و کاستیها اشراف دارید و دیگران هیچ؟
5- آیا آمار عملکرد نماینده فعلی با نمایندگان همه دوران لاهیجان را دارید و در مقام مقایسه سنجیدهاید؟
6- بارها از شما در همین سایت خواسته شد در مجامع و جلسات شرکت نمایید و شفاف نقد نموده و جواب بگیرید و طرحها و راهکارهایی که دارید ارائه نمایید. چه شد؟ آیا غیر از این است که شما از روی بغض، سخن مینگارید؟ آیا این دشمنی پنهان ریشه در گذشته ندارد؟ آیا این روش شما در شأن انسانی به قول دوستانتان با سابقه درخشان پسندیده است؟
نه، جناب جوادپور! شما هنوز هم مانند دانشجویان جوان علاقهمند فعالیت در فضاهای مجازی هستید و از واقعیت بهدور. ندیمی بد یا خوب روزی از لاهیجان خواهد رفت و این قاعده طبیعت است، ولی افسوس که بهجای کمک و همراهی و استفاده از تجربیات بینظیرش در جهت تربیت انسانهای دیگر همسنگ و همتراز او، دنبال تخریب و دور نمودن آدمهایی هستید که شاید او را الگو قرار دادهاند و روزی چون او شوند. او در تاریخ لاهیجان و سیاهکل جاودانه شد و در اذهان خواهد ماند، همچون بزرگان عملگرای تاریخ، ولی مایی که در خلاف جهت عقل و منطق حرکت کردیم و شیطانگونه بهدنبال تاریک کردن ذهنها و پاک کردن عملکردها بودیم، چه...
1- کدام رسانه صددرصدی است؟! ضریب پوشش رسانه چه ربطی به نقد دارد؟ مخاطب نقد باید پاسخگو باشد و بس. به زعم شما، کدام رسانه برای نقد آقای ندیمی لیاقت دارد؟! اخبار ساعت 2 تلویزیون؟ قرار بر رأیگیری هم نیست. در این فضا نقدی صورت گرفته و کسانی موافق و کسانی هم مخالفاند. ظاهراً همراه نبودن اکثریت با حضرتعالی در تقدیس همیشگی آقای ندیمی باعث افاضه "یکسونگرانه و جناحی بودن نقد" شده است.
2- با تعریف شما از نقد، فقط شیطان قابل نقد است و بس! چون شر مطلق است!
3- آقای ندیمی کارهای مثبتی انجام داده است. آیا چیزی جز وظیفهاش بوده؟ استفاده از امکانات عظیم (وکالت مجلس) که عطش رسیدن به آن را در انتخابات و دست زدن به هر حیلهای برای ورود به مجلس شاهدیم، مابهازای چیست؟! نکند انتظار دارید آقای ندیمی در هشت سال هیچ کاری انجام ندهند و آن وقت ایشان نقد شوند؟! برای اجرای ناقص و معیوب وظایف قانونی آقای ندیمی، چه منتی بر سر مردم میگذارید؟!
ادامه دارد...!
در اینباره چند نکته را به اجمال پاسخ میگویم:
1. وقتی درباره فرهنگ و تمدن حرف میزنیم، مگر میتوان تاریخ و جغرافیای آن را نادیده گرفت؟ جالب این است که ایشان خود از قدمت و تاریخ آن صحبت کردند!!؟ مگر یک تمدن و فرهنگ در فضا و بیرون از یک تاریخ و جغرافیا بهوجود میآید؟!
2. غرب را با آمریکا برابر و یکسان گرفتن اشتباه دیگر ایشان است! اگر منظور ایشان از غرب فقط آمریکاست، پس درباره فرهنگ و تمدن اروپا چه میگویند؟
3. همه میدانند که کشف قاره آمریکا، کشف یک سرزمین یا منطقه جغرافیایی است، نه کشف یک تمدن و فرهنگ جدید! تمدن آمریکایی محصول مهاجرت اروپاییهای طالب ثروت و قدرت بیشتر بود که لاجرم با انتقال تمدن و فرهنگ غربی همراه شد. مگر اینکه جناب ندیمی معتقد باشد که این تمدن و فرهنگ یکشبه یا یکباره بهوجود آمده است!!!
4. ندیمی منتقدانی چون بنده را معلوم الحال، بیسواد و بیاعتقاد مینامد. این درحالی است که ایشان همیشه خود را انتقادپذیر و مردمی و صبور معرفی میکند!!! البته با این افاضات معلوم شد که چه کسی بیسواد است!
من قبل از خواندن نوشتههای نویسنده محترم جناب آقای جوادپور به مسأله کمدانشی و سطحی بودن آقای ندیمی توجهی نداشتم. اما اکنون به این مسأله کاملاً باور دارم.