ماهی‌گیر گیلانی در حسرت نوازش ماهیان دریا
غروب وقتی از ماهی‌گیری به همراه پدر برمی‌گشتیم، تعداد ماهیان دریا آن‌قدر زیاد بود که وقتی به بالای آب می‌پریدند، صورت‌مان را روی قایق نوازش می‌کردند و دسترنج‌مان قایق پر ماهی بود؛ اما دیگر خبری از آن ماهی‌ها نیست.
غروب وقتی از ماهی‌گیری به همراه پدر برمی‌گشتیم، تعداد ماهیان دریا آن‌قدر زیاد بود که وقتی به بالای آب می‌پریدند، صورت‌مان را روی قایق نوازش می‌کردند و دسترنج‌مان قایق پر ماهی بود؛ اما دیگر خبری از آن ماهی‌ها نیست.
به گزارش خبرگزاری فارس، این روزها صید و صیادی مشکلات زیادی دارد. اگر زمانی ماهی‌گیر شمال یا جنوب اول صبح دل به دریا می‌زد و تا آخر شب کوله‌باری پر از ماهی داشت و می‌توانست خرج خود و خانواده را به‌راحتی دربیاورد، دیگر این شغل آرام‌آرام پربرکت رنگ باخته و صیادان امیدی به آن ندارند. در کنار آن حتماً باید شغل دیگری هم داشته باشند تا خانواده تأمین شود. شغل ماهی‌گیری تنها به نسل‌های قدیمی محدود شده و نسل جدید دیگر تمایلی به این کار ندارد.
یکی از مسئولان شیلات که از خطه جنوب است، درباره خاطرات دوران کودکی ماهی‌گیری با پدر این‌طور تعریف می‌کند: 10 ساله بودم. وقتی غروب از ماهی‌گیری به همراه پدر برمی‌گشتیم، ماهیانی که مرتب از آب دریا بالا می‌پریدند، صورت‌مان را نوازش می‌کردند و یک نوع همزیستی صید با صیاد بود و دسترنج‌مان از صیادی صبح تا غروب قایق پر ماهی بود، اما الآن خبری از این ماهی‌ها نیست؛ صید به شدت کم شده است.
از دیگرسو، صیادان از عدم حمایت‌ها گله دارند، می‌گویند بیمه نیستند، هزینه سوخت بیشتر شده و در کنار کاهش صید، دیگر صیادی برای آن‌ها صرفه‌ای ندارد.
شرکت‌هایی که کارهای صید و صیادی را با به‌کارگیری صیادان محلی انجام می‌دهند، رها شده‌اند و کسی نظارتی بر آن‌ها ندارد. هرطور که دل‌شان بخواهد، به این صیادان حقوق می‌دهند و بیمه می‌کنند و یا نمی‌کنند.
در سفر خبرنگار فارس به بندر انزلی، هوشنگ صفری ـ ماهی‌گیری که در یکی از شرکت‌های خصوصی تحت نظر سازمان شیلات به کار ماهی‌گیری مشغول است ـ از مشکلات این بخش می‌گوید.
این ماهی‌گیر معتقد است صید نسبت به سال‌های گذشته بسیار کمتر شده و به همان نسبت، درآمد ماهی‌گیران و شرکت‌هایی که در این زمینه فعالیت می‌کنند نیز پایین آمده است.
وی می‌گوید: حقوقی که این شرکت‌ها پرداخت می‌کنند، کافی نیست. از سویی، ماهی‌گیران را بیمه نمی‌کنند و یا در برخی موارد به‌صورت شش ماهه بیمه و مجبور می‌کنند که ماهی‌گیر خودش پرداخت کند.
وی با بیان این‌که وضعیت مالی ماهی‌گیرانی که در این‌گونه شرکت‌ها کار می‌کنند، بسیار پایین است، می‌گوید: دو فرزندم دانشجوی دانشگاه آزاد هستند و هر ترم یک میلیون تومان شهریه آن‌هاست که باید از این دریا دربیاورم، اما نه صیدی است و نه حقوقی.
صفری می‌گوید آن‌قدر صید کم شده است که هر زمانی فرزندانم از تهران تماس گرفته و سراغ ماهی را می‌گیرند، می‌گوییم چیزی در بساط نیست.
وی می‌گوید آرزو دارم مهمانانی که می‌آیند، بتوانم مثل سابق با ماهی خوشمزه از آن‌ها پذیرایی کنم، اما واقعاً صید در دریا خیلی کم شده است.
وی ادامه می‌دهد: در این‌گونه شرکت‌ها افرادی 80 ساله هم هستند که هنوز بازنشست نشده‌اند؛ یعنی مجبورند حتی به حقوق کم هم قانع باشند و کار کنند.
صفری می‌گوید: مشکلات خود و همکارانم را در سفرهای استانی به رئیس جمهور، استاندار و نمایندگان مجلس هم نوشتیم، اما هیچ دردی از ما دوا نشده است.
این ماهی‌گیر بندر انزلی می‌گوید: چون ماهی‌گیری برای تأمین مخارج خانواده کافی نیست، اگر بتوانیم کار کشاورزی هم می‌کنیم، اما ادوات کشاورزی که استفاده می‌کنیم، مربوط به 30 سال گذشته است و کارآیی ندارد. پولی هم برای خرید تجهیزات کشاورزی نو نداریم. قرار بود برای خرید تیلر وام بدهند، که آن هم ندادند.
به گزارش خبرگزاری فارس، این روزها صید و صیادی مشکلات زیادی دارد. اگر زمانی ماهی‌گیر شمال یا جنوب اول صبح دل به دریا می‌زد و تا آخر شب کوله‌باری پر از ماهی داشت و می‌توانست خرج خود و خانواده را به‌راحتی دربیاورد، دیگر این شغل آرام‌آرام پربرکت رنگ باخته و صیادان امیدی به آن ندارند. در کنار آن حتماً باید شغل دیگری هم داشته باشند تا خانواده تأمین شود. شغل ماهی‌گیری تنها به نسل‌های قدیمی محدود شده و نسل جدید دیگر تمایلی به این کار ندارد.
یکی از مسئولان شیلات که از خطه جنوب است، درباره خاطرات دوران کودکی ماهی‌گیری با پدر این‌طور تعریف می‌کند: 10 ساله بودم. وقتی غروب از ماهی‌گیری به همراه پدر برمی‌گشتیم، ماهیانی که مرتب از آب دریا بالا می‌پریدند، صورت‌مان را نوازش می‌کردند و یک نوع همزیستی صید با صیاد بود و دسترنج‌مان از صیادی صبح تا غروب قایق پر ماهی بود، اما الآن خبری از این ماهی‌ها نیست؛ صید به شدت کم شده است.
از دیگرسو، صیادان از عدم حمایت‌ها گله دارند، می‌گویند بیمه نیستند، هزینه سوخت بیشتر شده و در کنار کاهش صید، دیگر صیادی برای آن‌ها صرفه‌ای ندارد.
شرکت‌هایی که کارهای صید و صیادی را با به‌کارگیری صیادان محلی انجام می‌دهند، رها شده‌اند و کسی نظارتی بر آن‌ها ندارد. هرطور که دل‌شان بخواهد، به این صیادان حقوق می‌دهند و بیمه می‌کنند و یا نمی‌کنند.
در سفر خبرنگار فارس به بندر انزلی، هوشنگ صفری ـ ماهی‌گیری که در یکی از شرکت‌های خصوصی تحت نظر سازمان شیلات به کار ماهی‌گیری مشغول است ـ از مشکلات این بخش می‌گوید.
این ماهی‌گیر معتقد است صید نسبت به سال‌های گذشته بسیار کمتر شده و به همان نسبت، درآمد ماهی‌گیران و شرکت‌هایی که در این زمینه فعالیت می‌کنند نیز پایین آمده است.
وی می‌گوید: حقوقی که این شرکت‌ها پرداخت می‌کنند، کافی نیست. از سویی، ماهی‌گیران را بیمه نمی‌کنند و یا در برخی موارد به‌صورت شش ماهه بیمه و مجبور می‌کنند که ماهی‌گیر خودش پرداخت کند.
وی با بیان این‌که وضعیت مالی ماهی‌گیرانی که در این‌گونه شرکت‌ها کار می‌کنند، بسیار پایین است، می‌گوید: دو فرزندم دانشجوی دانشگاه آزاد هستند و هر ترم یک میلیون تومان شهریه آن‌هاست که باید از این دریا دربیاورم، اما نه صیدی است و نه حقوقی.
صفری می‌گوید آن‌قدر صید کم شده است که هر زمانی فرزندانم از تهران تماس گرفته و سراغ ماهی را می‌گیرند، می‌گوییم چیزی در بساط نیست.
وی می‌گوید آرزو دارم مهمانانی که می‌آیند، بتوانم مثل سابق با ماهی خوشمزه از آن‌ها پذیرایی کنم، اما واقعاً صید در دریا خیلی کم شده است.
وی ادامه می‌دهد: در این‌گونه شرکت‌ها افرادی 80 ساله هم هستند که هنوز بازنشست نشده‌اند؛ یعنی مجبورند حتی به حقوق کم هم قانع باشند و کار کنند.
صفری می‌گوید: مشکلات خود و همکارانم را در سفرهای استانی به رئیس جمهور، استاندار و نمایندگان مجلس هم نوشتیم، اما هیچ دردی از ما دوا نشده است.
این ماهی‌گیر بندر انزلی می‌گوید: چون ماهی‌گیری برای تأمین مخارج خانواده کافی نیست، اگر بتوانیم کار کشاورزی هم می‌کنیم، اما ادوات کشاورزی که استفاده می‌کنیم، مربوط به 30 سال گذشته است و کارآیی ندارد. پولی هم برای خرید تجهیزات کشاورزی نو نداریم. قرار بود برای خرید تیلر وام بدهند، که آن هم ندادند.
نظرات بینندگان