اقدام كافی برای مکانیزاسیون مزارع شاليزاری گیلان صورت نگرفته است
كارشناسان كشاورزي معتقدند: ترويج مكانيزاسيون در مراحل كاشت، داشت و برداشت برنج در مزارع شاليزاري، راهي مطمئن براي مقرون به صرفه شدن كشت اين محصول در گيلان است.
كارشناسان كشاورزي معتقدند: ترويج مكانيزاسيون در مراحل كاشت، داشت و
برداشت برنج در مزارع شاليزاري، راهي مطمئن براي مقرون به صرفه شدن كشت اين
محصول در گيلان است.
افزايش هزينه‌ها در كاشت و برداشت سنتي برنج، كاهش نيروي كار به دليل ارزش افزوده اندك اين شيوه از كشاورزي، ترويج ميكانيزاسيون را در شاليزارهاي گيلان ضروري ساخته است.
اكنون توان زنان روستايي زحمتكشي كه شبانه روز علاوه بر انجام كار منزل، كارهاي كشاورزي از نشاء تا درو را برعهده داشتند به مرور تحليل رفته است و از شمار مردان پرتواني كه با ابزاري دستي بر كار سخت شاليزاري مديريت مي‌كردند در استان گيلان كاسته شده و نسل جوان و كشاورززادگان گيلان نيز به دليل درآمد اندك در اين بخش ميل و رغبتي براي انجام كارهاي سخت يدي بر روي مزرعه از خود نشان نمي‌دهند.
از سويي نيز تاكنون اقدام كافي براي جانشين كردن ماشين به‌جاي انسان در مزارع شاليزاري استان صورت نگرفته است و بر همين اساس پيش‌بيني مي‌شود در آينده كشاورزي گيلان با مشكلات بيشتري مواجه شود.
يك كارشناس اقتصادي در اين زمينه گفت: سودآوري در فعاليت‌هاي اقتصادي در استان گيلان، به‌خصوص در مزارع شاليزاري بسيار كم است و اين موجب مي‌شود كه افراد كمتر به اين كار رغبت نشان دهند.
علي‌اكبر داداش‌پور افزود: سودآوري اندك در كشاورزي برنج گيلان به دليل هزينه‌هاي بالاي كشت سنتي و خرده مالكي زمين‌هاي كشاورزي اين استان، سبب ايجاد بي‌انگيزگي در كشاورزان برنجكار شده است.
وي اظهار داشت: در گيلان براي سودآوري سازي كشت برنج چاره‌اي جز ترويج مكانيزاسيون وجود ندارد. اما شاليكاري گيلان داراي چالش‌هاي ساختاري نظير ريز بودن مالكيت‌ها و وارثي بودن اراضي است كه بايد براي اين مشكلات نيز چاره‌انديشي شود.
يك شاليكار ماسالي ورود ماشين به مزرعه را به نفع كشاورز و پايداري كشت برنج دانست و گفت: برداشت يك روزه يك دستگاه دروگر معادل با كار 25 كارگر است.
اصغر خاكپور افزود: حمايت كافي از كشاورزان براي خريد ماشين‌هاي كشاورزي وجود ندارد و حداقل 10 درصد شاليزارهاي منطقه ماسال به دليل غيراقتصادي بودن و توان پايين مالي كشاورزان، افزايش نرخ حمل و نقل و هزينه بالاي كشت برنج باير مانده است.
وي يادآور شد: پارسال در موقع برداشت، قيمت هر كيلو برنج 17 تا 18 هزار ريال بود، ولي وقتي برنج از دست كشاورزان خارج شد و دست تاجر قرار گرفت، به حدود كيلويي 35 هزار ريال رسيد و در واقع در كشت برنج، سود اصلي را دلالان و تاجران مي‌برند.
وي بالا بودن دستمرد كارگران نشاء‌كار كه عمدتاً از زنان تشكيل مي‌شوند (روزانه حدود 25 هزار تومان) و قيمت بالاي نهاده‌هاي كشاورزي را از دلايل غير مقرون به صرفه بودن برنجكاري به روش سنتي دانست.
وي خواستار حمايت‌هاي دولتي از كشاورزان از لحاظ تأمين نهاده‌هاي كشاورزي شد و گفت: قيمت هر گوني كود شيميايي 50 كيلويي سال گذشته 19 هزار ريال بود كه امسال به 50 هزار ريال رسيده است.
ديگر كشاورز شاليكار گيلاني نيز گفت: قيمت ماشين‌آلات كشاورزي گران است و براي مثال بهاي يك دستگاه برداشت برنج، 320 ميليون ريال است كه خريد آن از توان كشاورزان خارج است.
يونس اسماعيل‌زاده اظهار داشت: كشاورزاني كه براي دريافت وام به منظور خريد ماشين‌آلات كشاورزي معرفي مي‌شوند، بانك‌ها از آنان سند ثبتي مطالبه مي‌كنند كه كشاورزان هم به دليل فقدان اين مدارك عملاً از دريافت وام محروم مي‌شوند.
معاون بهبود توليدات گياهي سازمان جهاد كشاورزي گيلان در اين‌باره اظهار داشت: امسال 30 هزار و 170 هكتار اراضي شاليزاري گيلان به صورت مكانيزه نشاء شده و براي 80 هزار هكتار آن نيز برداشت به صورت مكانيزه برنامه‌ريزي شده است.
ايرج بنيادي در گفت‌وگو با خبرگزاری ايرنا اظهار داشت: 180 دستگاه كمباين برنج و دو هزار و 350 دستگاه انواع دروگر در استان گيلان وجود دارد و پيش‌بيني مي‌شود امسال محصول بيش از 10 هزار هكتار شاليزارها با كمباين برداشت شود.
وي خاطرنشان كرد: برداشت به صورت مكانيزه هزينه‌هاي توليد برنج را بيش از 50 درصد كاهش مي‌دهد.
وي از كشاورزان خواست در تعاوني‌هاي توليد با هم تجميع شوند تا با فعاليت‌هاي مشترك بتوانند به‌طور مشترك اقدام به خريد ماشين‌آلات كشاورزي نمايند كه تسهيلات بانكي بخش كشاورزي نيز در اختيار اين گروه از كشاورزان براي خريد ماشين‌آلات كشاورزي به صورت مشترك قرار مي‌گيرد.
بنيادي گفت: سال گذشته براي توسعه بخش كشاورزي استان گيلان و خريد ماشين‌آلات مكانيزه يك ميليارد و 650 ميليون تومان يارانه اختصاص داده شد.
وي تعداد شركت‌هاي ارائه دهنده خدمات مكانيزاسيون را 360 شركت ذكر كرد و افزود: 190 مورد از اين شركت‌ها فعال هستند و 86 شركت خدمات فني استقرار يافته و برخي شركت‌هاي رده‌بندي شده در استان گيلان نيز وجود دارند كه مي‌توانند با دريافت وام به تجهيزات مكانيزاسيون تجهيز شوند.
برداشت برنج در استان گيلان از اوايل مرداد ماه آغاز شده و تا شهريور ماه ادامه دارد.
استان گيلان داراي 230 هزار هكتار شاليزار است كه سالانه از آن‌ها 650 تا 750 هزار تن برنج سفيد برداشت مي‌شود.
افزايش هزينه‌ها در كاشت و برداشت سنتي برنج، كاهش نيروي كار به دليل ارزش افزوده اندك اين شيوه از كشاورزي، ترويج ميكانيزاسيون را در شاليزارهاي گيلان ضروري ساخته است.
اكنون توان زنان روستايي زحمتكشي كه شبانه روز علاوه بر انجام كار منزل، كارهاي كشاورزي از نشاء تا درو را برعهده داشتند به مرور تحليل رفته است و از شمار مردان پرتواني كه با ابزاري دستي بر كار سخت شاليزاري مديريت مي‌كردند در استان گيلان كاسته شده و نسل جوان و كشاورززادگان گيلان نيز به دليل درآمد اندك در اين بخش ميل و رغبتي براي انجام كارهاي سخت يدي بر روي مزرعه از خود نشان نمي‌دهند.
از سويي نيز تاكنون اقدام كافي براي جانشين كردن ماشين به‌جاي انسان در مزارع شاليزاري استان صورت نگرفته است و بر همين اساس پيش‌بيني مي‌شود در آينده كشاورزي گيلان با مشكلات بيشتري مواجه شود.
يك كارشناس اقتصادي در اين زمينه گفت: سودآوري در فعاليت‌هاي اقتصادي در استان گيلان، به‌خصوص در مزارع شاليزاري بسيار كم است و اين موجب مي‌شود كه افراد كمتر به اين كار رغبت نشان دهند.
علي‌اكبر داداش‌پور افزود: سودآوري اندك در كشاورزي برنج گيلان به دليل هزينه‌هاي بالاي كشت سنتي و خرده مالكي زمين‌هاي كشاورزي اين استان، سبب ايجاد بي‌انگيزگي در كشاورزان برنجكار شده است.
وي اظهار داشت: در گيلان براي سودآوري سازي كشت برنج چاره‌اي جز ترويج مكانيزاسيون وجود ندارد. اما شاليكاري گيلان داراي چالش‌هاي ساختاري نظير ريز بودن مالكيت‌ها و وارثي بودن اراضي است كه بايد براي اين مشكلات نيز چاره‌انديشي شود.
يك شاليكار ماسالي ورود ماشين به مزرعه را به نفع كشاورز و پايداري كشت برنج دانست و گفت: برداشت يك روزه يك دستگاه دروگر معادل با كار 25 كارگر است.
اصغر خاكپور افزود: حمايت كافي از كشاورزان براي خريد ماشين‌هاي كشاورزي وجود ندارد و حداقل 10 درصد شاليزارهاي منطقه ماسال به دليل غيراقتصادي بودن و توان پايين مالي كشاورزان، افزايش نرخ حمل و نقل و هزينه بالاي كشت برنج باير مانده است.
وي يادآور شد: پارسال در موقع برداشت، قيمت هر كيلو برنج 17 تا 18 هزار ريال بود، ولي وقتي برنج از دست كشاورزان خارج شد و دست تاجر قرار گرفت، به حدود كيلويي 35 هزار ريال رسيد و در واقع در كشت برنج، سود اصلي را دلالان و تاجران مي‌برند.
وي بالا بودن دستمرد كارگران نشاء‌كار كه عمدتاً از زنان تشكيل مي‌شوند (روزانه حدود 25 هزار تومان) و قيمت بالاي نهاده‌هاي كشاورزي را از دلايل غير مقرون به صرفه بودن برنجكاري به روش سنتي دانست.
وي خواستار حمايت‌هاي دولتي از كشاورزان از لحاظ تأمين نهاده‌هاي كشاورزي شد و گفت: قيمت هر گوني كود شيميايي 50 كيلويي سال گذشته 19 هزار ريال بود كه امسال به 50 هزار ريال رسيده است.
ديگر كشاورز شاليكار گيلاني نيز گفت: قيمت ماشين‌آلات كشاورزي گران است و براي مثال بهاي يك دستگاه برداشت برنج، 320 ميليون ريال است كه خريد آن از توان كشاورزان خارج است.
يونس اسماعيل‌زاده اظهار داشت: كشاورزاني كه براي دريافت وام به منظور خريد ماشين‌آلات كشاورزي معرفي مي‌شوند، بانك‌ها از آنان سند ثبتي مطالبه مي‌كنند كه كشاورزان هم به دليل فقدان اين مدارك عملاً از دريافت وام محروم مي‌شوند.
معاون بهبود توليدات گياهي سازمان جهاد كشاورزي گيلان در اين‌باره اظهار داشت: امسال 30 هزار و 170 هكتار اراضي شاليزاري گيلان به صورت مكانيزه نشاء شده و براي 80 هزار هكتار آن نيز برداشت به صورت مكانيزه برنامه‌ريزي شده است.
ايرج بنيادي در گفت‌وگو با خبرگزاری ايرنا اظهار داشت: 180 دستگاه كمباين برنج و دو هزار و 350 دستگاه انواع دروگر در استان گيلان وجود دارد و پيش‌بيني مي‌شود امسال محصول بيش از 10 هزار هكتار شاليزارها با كمباين برداشت شود.
وي خاطرنشان كرد: برداشت به صورت مكانيزه هزينه‌هاي توليد برنج را بيش از 50 درصد كاهش مي‌دهد.
وي از كشاورزان خواست در تعاوني‌هاي توليد با هم تجميع شوند تا با فعاليت‌هاي مشترك بتوانند به‌طور مشترك اقدام به خريد ماشين‌آلات كشاورزي نمايند كه تسهيلات بانكي بخش كشاورزي نيز در اختيار اين گروه از كشاورزان براي خريد ماشين‌آلات كشاورزي به صورت مشترك قرار مي‌گيرد.
بنيادي گفت: سال گذشته براي توسعه بخش كشاورزي استان گيلان و خريد ماشين‌آلات مكانيزه يك ميليارد و 650 ميليون تومان يارانه اختصاص داده شد.
وي تعداد شركت‌هاي ارائه دهنده خدمات مكانيزاسيون را 360 شركت ذكر كرد و افزود: 190 مورد از اين شركت‌ها فعال هستند و 86 شركت خدمات فني استقرار يافته و برخي شركت‌هاي رده‌بندي شده در استان گيلان نيز وجود دارند كه مي‌توانند با دريافت وام به تجهيزات مكانيزاسيون تجهيز شوند.
برداشت برنج در استان گيلان از اوايل مرداد ماه آغاز شده و تا شهريور ماه ادامه دارد.
استان گيلان داراي 230 هزار هكتار شاليزار است كه سالانه از آن‌ها 650 تا 750 هزار تن برنج سفيد برداشت مي‌شود.
نظرات بینندگان