رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان:
صنعت استان گیلان جدا از بخش کشاورزی نیست
از طرفی چند سالی است که بحث مکانیزه شدن کشاورزی داغ داغ است، اما به‌نظر می‌رسد مکانیزه شدن این بخش، علاوه بر فوائد انکارناپذیرش، مشکلاتی نیز به همراه خواهد داشت که بیکاری هزاران زن و مرد را می‌توان از مهم‌ترین آن‌ها دانست.
استان گیلان از گذشته به عنوان قطب کشاورزی کشور مطرح بوده و این مهم باعث محروم ماندن استان از تسهیلات بخشهای مهمی نظیر صنعت شده است. این درحالی است که مشکلات کشاورزی طی سال‌های گذشته و ادامه روند آن تاکنون ضربات سنگینی را به اقتصاد گیلان وارد کرده است.
از طرفی چند سالی است که بحث مکانیزه شدن کشاورزی داغ داغ است، اما به‌نظر می‌رسد مکانیزه شدن این بخش، علاوه بر فوائد انکارناپذیرش، مشکلاتی نیز به همراه خواهد داشت که بیکاری هزاران زن و مرد را می‌توان از مهم‌ترین آن‌ها دانست. سالانه تعداد زیادی از مردم استان ـ اعم از زن و مرد و پیر و جوان ـ در بخشهای مختلف کشاورزی و به‌ویژه برنج مشغول به کار هستند و از این راه امرار معاش می‌کنند و اکنون با مکانیزه شدن کشاورزی، اشتغال آنان در هاله‌ای از ابهام فرو می‌رود و این افراد بر تعداد بیکاران استان که تعدادشان کم هم نیست، افزوده می‌شود و بالتبع مشکلات اقتصادی این قشر زحمتکش را از وضعیت موجود دشوارتر خواهد ساخت. در این شرایط پرسش این‌جاست که آیا می‌توان هم کشاورزی مکانیزه و هم وضعیت اشتغال و اقتصاد مناسب داشت؟
هرچند پاسخ این سئوال مثبت است، اما در این‌جا نکته‌ای مهم وجود دارد و آن وجود یک برنامه‌ریزی پایدار و بلند مدت با به‌کارگیری نظرات کارشناسان خبره و دلسوز بخشهای کشاورزی و صنعت و همچنین تجربیات کشاورزان است.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان در این‌خصوص به روزنامه "دنیای اقتصاد"، گفت: صنعت استان گیلان را نمی‌توان جدا از کشاورزی دانست، زمانی که بخشی از فرآیند‌های مالی مؤثر بر کشاورزی تغییر می‌کند، بخشی از پیکره صنعت نیز این تغییرات را احساس خواهد کرد.
محمدحسین اصغریان با بیان این مطلب که صنعت می‌تواند بخشی از بار کشاورزی را به دوش بکشد، افزود: نکته نخست این‌که، به‌رغم تمام نکات مثبتی که در کشاورزی وجود دارد، منبع خوبی برای اشتغال نیست؛ یعنی اگر بخواهیم زمین‌ها و تولیدات کشاورزی را اقتصادی کنیم تا به نحوی این تولیدات در بازار رقابت باقی بماند، ناچاریم که کشاورزی را مدرنیزه و مکانیزه کنیم و این مهم، یعنی استفاده بیشتر از ماشین‌آلات و امکانات و بالتبع کاهش کاربرد نیروی انسانی. البته بخشی از کاهش هزینه‌ها شامل کاهش هزینه نیروی انسانی و اشتغال می‌شود.
وی، ادامه داد: اگر کشاورزی به این سمت حرکت نکند، توجیه اقتصادی نخواهد داشت و اگر هم بخواهیم به این سمت و سو برویم، اشتغال کاهش می‌یابد. پس به ناچار باید این کاهش اشتغال را در جایی دیگر جبران کنیم.
اصغریان، گفت: هم‌اکنون بیش از 45 درصد اشتغال استان به بخشهای خدمات و بازرگانی اختصاص یافته و ما بیش از این نمی‌توانیم خدماتی شویم، پس به ناچار باید به سوی صنعت (گردشگری و صنایع و معادن) برویم.
وی، افزود: نکته دوم که بسیار حائز اهمیت است این‌که، اشتغالزایی در بخش صنعت می‌تواند ارزش افزوده بخش کشاورزی را تحت تأثیر قرار دهد و به عبارت دیگر، طرح‌های موجود در بخش پایین دستی مربوط به محصولات کشاورزی، شامل بسته‌بندی، فرآوری و محصولات پایین‌دستی تر، خود به خود فرآیند تولید کشاورزی را توجیه‌پذیر و اقتصادی‌تر می‌کند.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان با بیان این مطلب که، میزان اشتغالزایی هرچه در واحد سطح وجود دارد، به مراتب بیشتر از بخشهای دیگر و به‌ویژه کشاورزی است، اظهار کرد: در خوشبینانه‌ترین حالت در واحد سطح، یک هکتار زمین زندگی یک کشاورز را اداره می‌کند، درحالی که در همین مساحت زمین، حداقل برای 35 نفر اشتغال ایجاد می‌شود. بنابراین با اختصاص زمین کمتر می‌توان اشتغالزایی بیشتری را ایجاد کرد.
اصغریان، افزود: صنعت می‌تواند کاهش اشتغال ناشی از مکانیزه شدن کشاورزی و همچنین بخشی از اشتغال مورد نیاز جامعه که در بحث ازدیاد جمعیت به‌وجود می‌آید را جبران کند؛ به‌علاوه انجام فعالیت‌‌های کشاورزی نیز توجیه‌‌پذیرتر خواهد شد و ارزش افزوده این بخش نیز افزایش خواهد یافت. البته مایل به تبدیل زمین‌های کشاورزی به صنعت نیستیم، بلکه اعتقاد داریم زمین‌هایی را که بازدهی مناسبی برای کشاورزی ندارند یا اساساً کشاورزی و جنگلی نیستند، به صنعت تبدیل شوند تا به اشتغال استان کمک شود.
وی درخصوص صنایع جانبی کشاورزی، گفت: هنوز یک متولی واحد برای صنایع جانبی کشاورزی دیده نشده و هم‌اکنون هم وزارت جهاد کشاورزی و هم صنایع و معادن در این‌خصوص مجوز صادر می‌کنند.
وی با بیان این‌که این مهم نیاز به یک مدیریت واحد دارد، افزود: این موضوع بارها و بارها به مرکز اعلام شده و انتظار داریم که به زودی تعیین و تکلیف آن صورت بپذیرد.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان در ادامه با اشاره به این‌که، واحدهای صنعتی موجود را باید به دو بخش تقسیم کرد، افزود: بخش اول، واحدهایی مانند کارخانجات برنجکوبی و چایسازی هستند که واحدهایی قدیمی بوده و نیاز به بازسازی جدی دارند و باید در این زمینه فکری اساسي شود. البته در حوزه چای این نیاز‌ها جمع‌‌بندی شده و درخواست اختصاص اعتبار نیز صادر شده است و تا چند ماه آینده نیز از مرکز ابلاغ خواهد شد.
اصغریان، گفت: در بخش دوم، یعنی صنایع پایین‌دستی تر در استان گیلان کارهای زیادی صورت گرفته و حتی در بسیاری از زمینه‌ها مانند بخش آرد بیش از حد ظرفیت واحد صنعتی ایجاد شده است.
وی در بیان علل ازدیاد واحدها، اظهار کرد: در یک دوره‌ای صدور مجوز آزاد شد و در طول سال‌های 1381 و 1382 با اعلام این‌که اصلاً نیازی به صدور مجوز از سوی صنایع نیست، هر کسی با پرکردن فرم "اعلامیه تأسیس"، تنها سازمان صنایع و معادن را از ساخت کارخانه مطلع می‌ساخت و متأسفانه به دلیل عدم ظرفیت‌سنجی در این زمینه، کارخانه‌های زیادی بدون توجه به تکنولوژی و با توجیه‌‌پذیری پایین ساخته شد که باعث پایین آمدن کیفیت شده است.
وی، افزود: ناگفته نماند که پیش از این، "موافقت اصولی" برای ایجاد کارخانه انجام می‌شد که شرایطی بسیار دشوار داشت.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان همچنین درخصوص تعطیلی برخی از کارخانجات استان طی سال‌های گذشته با بیان این‌که فرآیند خصوصی‌سازی از سال 1372 آغاز شد و تاکنون نیز ادامه دارد، گفت: اوج این روند طی سال‌های 1381، 1382 و 1383 بوده و در سال 1385 با وقفه‌ای مواجه شد و مجدداً در سال 1386 ادامه پیدا کرد و هم‌اکنون نیز سرعت آن درحال بالا رفتن است. واحدهای تعطیلی ما نیز منطبق بر این دوره‌ها است که صنعت ما با یک شوک مواجه شد.
اصغریان، افزود: بحث مهم دیگر بحران نساجی دنیا بود که به شدت ایران و بالطبع استان را تحت تأثیر قرار داد.
وی، ادامه داد: در این میان، واحدهایی که هم دولتی و هم نساجی بودند و همزمان نیز خصوصی‌سازی شدند، بیشترین ضربه را متحمل شدند، درحالی که خود خصوصی‌سازی با آن روال یک بحران به حساب می‌آمد، زیرا به هر قیمتی خصوصی‌سازی انجام می‌گرفت؛ حال این‌که ما معتقدیم، یک کارخانه را تنها در شرایط پایدار می‌توان واگذار کرد.
وی، گفت: نکته دیگر حائز اهمیت، واگذاری کارخانه به افراد توانمند است که عموماً این کار انجام نشده و بی‌دقتی‌هایی در این‌خصوص صورت گرفته است؛ یعنی هر کسی که دارای شرایط اولیه بود و صرفاً برای برداشتن این بار از روی دوش دولت واگذاری انجام شد، درحالی که این مهم هزینه بیشتری را برای دولت دربر داشت، زیرا بسیاری از آن‌ها دوباره به دولت بازگردانده شد، مانند کارخانجات پوشش، فومنات و ... و مواردی هم که به دولت برنگشت، مثل فرش گیلان به بخش شبه دولتی، یعنی تأمین اجتماعی واگذار شد و خسارات جدی به ملت و دولت وارد آمد.
به گفته رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان، با نگاهی به صنایع بخش خصوصی در 40 سال اخیر می‌بینیم که روال مرگ و میر عادی در این بخش وجود داشته و وضعیت نرمال است.
اصغریان، افزود: شرایطی از قبیل کمبود مواد اولیه و بالا بودن دستمزد کارگری سبب شده که گرایش به سمت ایجاد واحدهای بزرگ نساجی کاهش یابد، درحالی که در بحث فولاد این‌گونه نیست.
وی درخصوص سرمایه‌گذاری خارجی در بخش صنعت استان نیز با بیان این‌که متأسفانه در این بخش در استان گیلان قوی عمل نکرده‌ایم، افزود: البته سرمایه‌گذار خارجی وجود دارد، اما تعدادشان اندک است و به‌رغم تجزیه و تحلیل انجام شده، علل این کمبود را تاکنون نتوانسته‌ایم بیابیم.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان ورود سرمایه‌گذار خارجی را در هر کشوری یک امتیاز دانست و ادامه داد: با ورود سرمایه‌گذار خارجی، تکنولوژی و ماشین‌آلات مدرن وارد کشور می‌شود و همچنین امنیت سرمایه‌گذاری را به همراه دارد و ما را در مقابل حوادث خارجی تا حد زیادی بیمه می‌کند؛ این درحالی است که سرمایه‌گذار خارجی محصول تولید شده در کشور را راحت‌تر در بازارهای خارجی به فروش می‌رساند و ما می‌توانیم از تجربیات مدیریتی آنان نیز استفاده کنیم.
اصغریان با بیان این مطلب که، متأسفانه ما نتوانسته‌ایم زمینه و بستر را برای ورود سرمایه‌گذاران خارجی در بخش صنعت فراهم کنیم، گفت: البته اخیراً پیشنهاد ایجاد یک شهرک صنعتی سرمایه‌گذاری بین‌المللی در استان از سوی نماینده مردم صومعه‌سرا در مجلس شورای اسلامی مطرح گشته که با استقبال روبه‌رو شده است.
وی بحث زمین را به عنوان یکی از مشکلات مهم در سر راه این طرح دانست و گفت: استاندار، نماینده مردم صومعه‌سرا و شرکت شهرک‌های صنعتی استان پیگیر این مشکل هستند و هم‌اکنون نیز زمینی به مساحت 50 هکتار برای این امر اختصاص یافته، اما پیشنهاد ما 400 هکتار است.
اصغریان، خاطرنشان کرد: تلاش ما این است که واحدهای دارای توجیه اقتصادی را به مدار تولید بازگردانیم و معتقدیم احیاي واحد بسیار سخت‌‌تر از تعطیلی آن است.
بر اساس این گزارش، بازگشایی کارخانجات تعطیل شده، ایجاد شرکت‌های تولیدی با توجیه اقتصادی، به‌ویژه در بخش صنایع جانبی کشاورزی و همچنین ایجاد شهرک صنعتی بین‌المللی در استان گیلان می‌تواند بخشی از مشکلات اقتصادی موجود مردم را حل کند. البته این مهم زمانی صورت خواهد گرفت که بحث‌های مطروحه تنها در حوزه تئوریک نباشد و مردم استان در عمل نیز این شکوفایی‌ها را احساس کنند و سفره خود را رنگین‌‌تر از گذشته ببینند.
از طرفی چند سالی است که بحث مکانیزه شدن کشاورزی داغ داغ است، اما به‌نظر می‌رسد مکانیزه شدن این بخش، علاوه بر فوائد انکارناپذیرش، مشکلاتی نیز به همراه خواهد داشت که بیکاری هزاران زن و مرد را می‌توان از مهم‌ترین آن‌ها دانست. سالانه تعداد زیادی از مردم استان ـ اعم از زن و مرد و پیر و جوان ـ در بخشهای مختلف کشاورزی و به‌ویژه برنج مشغول به کار هستند و از این راه امرار معاش می‌کنند و اکنون با مکانیزه شدن کشاورزی، اشتغال آنان در هاله‌ای از ابهام فرو می‌رود و این افراد بر تعداد بیکاران استان که تعدادشان کم هم نیست، افزوده می‌شود و بالتبع مشکلات اقتصادی این قشر زحمتکش را از وضعیت موجود دشوارتر خواهد ساخت. در این شرایط پرسش این‌جاست که آیا می‌توان هم کشاورزی مکانیزه و هم وضعیت اشتغال و اقتصاد مناسب داشت؟
هرچند پاسخ این سئوال مثبت است، اما در این‌جا نکته‌ای مهم وجود دارد و آن وجود یک برنامه‌ریزی پایدار و بلند مدت با به‌کارگیری نظرات کارشناسان خبره و دلسوز بخشهای کشاورزی و صنعت و همچنین تجربیات کشاورزان است.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان در این‌خصوص به روزنامه "دنیای اقتصاد"، گفت: صنعت استان گیلان را نمی‌توان جدا از کشاورزی دانست، زمانی که بخشی از فرآیند‌های مالی مؤثر بر کشاورزی تغییر می‌کند، بخشی از پیکره صنعت نیز این تغییرات را احساس خواهد کرد.
محمدحسین اصغریان با بیان این مطلب که صنعت می‌تواند بخشی از بار کشاورزی را به دوش بکشد، افزود: نکته نخست این‌که، به‌رغم تمام نکات مثبتی که در کشاورزی وجود دارد، منبع خوبی برای اشتغال نیست؛ یعنی اگر بخواهیم زمین‌ها و تولیدات کشاورزی را اقتصادی کنیم تا به نحوی این تولیدات در بازار رقابت باقی بماند، ناچاریم که کشاورزی را مدرنیزه و مکانیزه کنیم و این مهم، یعنی استفاده بیشتر از ماشین‌آلات و امکانات و بالتبع کاهش کاربرد نیروی انسانی. البته بخشی از کاهش هزینه‌ها شامل کاهش هزینه نیروی انسانی و اشتغال می‌شود.
وی، ادامه داد: اگر کشاورزی به این سمت حرکت نکند، توجیه اقتصادی نخواهد داشت و اگر هم بخواهیم به این سمت و سو برویم، اشتغال کاهش می‌یابد. پس به ناچار باید این کاهش اشتغال را در جایی دیگر جبران کنیم.
اصغریان، گفت: هم‌اکنون بیش از 45 درصد اشتغال استان به بخشهای خدمات و بازرگانی اختصاص یافته و ما بیش از این نمی‌توانیم خدماتی شویم، پس به ناچار باید به سوی صنعت (گردشگری و صنایع و معادن) برویم.
وی، افزود: نکته دوم که بسیار حائز اهمیت است این‌که، اشتغالزایی در بخش صنعت می‌تواند ارزش افزوده بخش کشاورزی را تحت تأثیر قرار دهد و به عبارت دیگر، طرح‌های موجود در بخش پایین دستی مربوط به محصولات کشاورزی، شامل بسته‌بندی، فرآوری و محصولات پایین‌دستی تر، خود به خود فرآیند تولید کشاورزی را توجیه‌پذیر و اقتصادی‌تر می‌کند.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان با بیان این مطلب که، میزان اشتغالزایی هرچه در واحد سطح وجود دارد، به مراتب بیشتر از بخشهای دیگر و به‌ویژه کشاورزی است، اظهار کرد: در خوشبینانه‌ترین حالت در واحد سطح، یک هکتار زمین زندگی یک کشاورز را اداره می‌کند، درحالی که در همین مساحت زمین، حداقل برای 35 نفر اشتغال ایجاد می‌شود. بنابراین با اختصاص زمین کمتر می‌توان اشتغالزایی بیشتری را ایجاد کرد.
اصغریان، افزود: صنعت می‌تواند کاهش اشتغال ناشی از مکانیزه شدن کشاورزی و همچنین بخشی از اشتغال مورد نیاز جامعه که در بحث ازدیاد جمعیت به‌وجود می‌آید را جبران کند؛ به‌علاوه انجام فعالیت‌‌های کشاورزی نیز توجیه‌‌پذیرتر خواهد شد و ارزش افزوده این بخش نیز افزایش خواهد یافت. البته مایل به تبدیل زمین‌های کشاورزی به صنعت نیستیم، بلکه اعتقاد داریم زمین‌هایی را که بازدهی مناسبی برای کشاورزی ندارند یا اساساً کشاورزی و جنگلی نیستند، به صنعت تبدیل شوند تا به اشتغال استان کمک شود.
وی درخصوص صنایع جانبی کشاورزی، گفت: هنوز یک متولی واحد برای صنایع جانبی کشاورزی دیده نشده و هم‌اکنون هم وزارت جهاد کشاورزی و هم صنایع و معادن در این‌خصوص مجوز صادر می‌کنند.
وی با بیان این‌که این مهم نیاز به یک مدیریت واحد دارد، افزود: این موضوع بارها و بارها به مرکز اعلام شده و انتظار داریم که به زودی تعیین و تکلیف آن صورت بپذیرد.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان در ادامه با اشاره به این‌که، واحدهای صنعتی موجود را باید به دو بخش تقسیم کرد، افزود: بخش اول، واحدهایی مانند کارخانجات برنجکوبی و چایسازی هستند که واحدهایی قدیمی بوده و نیاز به بازسازی جدی دارند و باید در این زمینه فکری اساسي شود. البته در حوزه چای این نیاز‌ها جمع‌‌بندی شده و درخواست اختصاص اعتبار نیز صادر شده است و تا چند ماه آینده نیز از مرکز ابلاغ خواهد شد.
اصغریان، گفت: در بخش دوم، یعنی صنایع پایین‌دستی تر در استان گیلان کارهای زیادی صورت گرفته و حتی در بسیاری از زمینه‌ها مانند بخش آرد بیش از حد ظرفیت واحد صنعتی ایجاد شده است.
وی در بیان علل ازدیاد واحدها، اظهار کرد: در یک دوره‌ای صدور مجوز آزاد شد و در طول سال‌های 1381 و 1382 با اعلام این‌که اصلاً نیازی به صدور مجوز از سوی صنایع نیست، هر کسی با پرکردن فرم "اعلامیه تأسیس"، تنها سازمان صنایع و معادن را از ساخت کارخانه مطلع می‌ساخت و متأسفانه به دلیل عدم ظرفیت‌سنجی در این زمینه، کارخانه‌های زیادی بدون توجه به تکنولوژی و با توجیه‌‌پذیری پایین ساخته شد که باعث پایین آمدن کیفیت شده است.
وی، افزود: ناگفته نماند که پیش از این، "موافقت اصولی" برای ایجاد کارخانه انجام می‌شد که شرایطی بسیار دشوار داشت.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان همچنین درخصوص تعطیلی برخی از کارخانجات استان طی سال‌های گذشته با بیان این‌که فرآیند خصوصی‌سازی از سال 1372 آغاز شد و تاکنون نیز ادامه دارد، گفت: اوج این روند طی سال‌های 1381، 1382 و 1383 بوده و در سال 1385 با وقفه‌ای مواجه شد و مجدداً در سال 1386 ادامه پیدا کرد و هم‌اکنون نیز سرعت آن درحال بالا رفتن است. واحدهای تعطیلی ما نیز منطبق بر این دوره‌ها است که صنعت ما با یک شوک مواجه شد.
اصغریان، افزود: بحث مهم دیگر بحران نساجی دنیا بود که به شدت ایران و بالطبع استان را تحت تأثیر قرار داد.
وی، ادامه داد: در این میان، واحدهایی که هم دولتی و هم نساجی بودند و همزمان نیز خصوصی‌سازی شدند، بیشترین ضربه را متحمل شدند، درحالی که خود خصوصی‌سازی با آن روال یک بحران به حساب می‌آمد، زیرا به هر قیمتی خصوصی‌سازی انجام می‌گرفت؛ حال این‌که ما معتقدیم، یک کارخانه را تنها در شرایط پایدار می‌توان واگذار کرد.
وی، گفت: نکته دیگر حائز اهمیت، واگذاری کارخانه به افراد توانمند است که عموماً این کار انجام نشده و بی‌دقتی‌هایی در این‌خصوص صورت گرفته است؛ یعنی هر کسی که دارای شرایط اولیه بود و صرفاً برای برداشتن این بار از روی دوش دولت واگذاری انجام شد، درحالی که این مهم هزینه بیشتری را برای دولت دربر داشت، زیرا بسیاری از آن‌ها دوباره به دولت بازگردانده شد، مانند کارخانجات پوشش، فومنات و ... و مواردی هم که به دولت برنگشت، مثل فرش گیلان به بخش شبه دولتی، یعنی تأمین اجتماعی واگذار شد و خسارات جدی به ملت و دولت وارد آمد.
به گفته رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان، با نگاهی به صنایع بخش خصوصی در 40 سال اخیر می‌بینیم که روال مرگ و میر عادی در این بخش وجود داشته و وضعیت نرمال است.
اصغریان، افزود: شرایطی از قبیل کمبود مواد اولیه و بالا بودن دستمزد کارگری سبب شده که گرایش به سمت ایجاد واحدهای بزرگ نساجی کاهش یابد، درحالی که در بحث فولاد این‌گونه نیست.
وی درخصوص سرمایه‌گذاری خارجی در بخش صنعت استان نیز با بیان این‌که متأسفانه در این بخش در استان گیلان قوی عمل نکرده‌ایم، افزود: البته سرمایه‌گذار خارجی وجود دارد، اما تعدادشان اندک است و به‌رغم تجزیه و تحلیل انجام شده، علل این کمبود را تاکنون نتوانسته‌ایم بیابیم.
رئیس سازمان صنایع و معادن گیلان ورود سرمایه‌گذار خارجی را در هر کشوری یک امتیاز دانست و ادامه داد: با ورود سرمایه‌گذار خارجی، تکنولوژی و ماشین‌آلات مدرن وارد کشور می‌شود و همچنین امنیت سرمایه‌گذاری را به همراه دارد و ما را در مقابل حوادث خارجی تا حد زیادی بیمه می‌کند؛ این درحالی است که سرمایه‌گذار خارجی محصول تولید شده در کشور را راحت‌تر در بازارهای خارجی به فروش می‌رساند و ما می‌توانیم از تجربیات مدیریتی آنان نیز استفاده کنیم.
اصغریان با بیان این مطلب که، متأسفانه ما نتوانسته‌ایم زمینه و بستر را برای ورود سرمایه‌گذاران خارجی در بخش صنعت فراهم کنیم، گفت: البته اخیراً پیشنهاد ایجاد یک شهرک صنعتی سرمایه‌گذاری بین‌المللی در استان از سوی نماینده مردم صومعه‌سرا در مجلس شورای اسلامی مطرح گشته که با استقبال روبه‌رو شده است.
وی بحث زمین را به عنوان یکی از مشکلات مهم در سر راه این طرح دانست و گفت: استاندار، نماینده مردم صومعه‌سرا و شرکت شهرک‌های صنعتی استان پیگیر این مشکل هستند و هم‌اکنون نیز زمینی به مساحت 50 هکتار برای این امر اختصاص یافته، اما پیشنهاد ما 400 هکتار است.
اصغریان، خاطرنشان کرد: تلاش ما این است که واحدهای دارای توجیه اقتصادی را به مدار تولید بازگردانیم و معتقدیم احیاي واحد بسیار سخت‌‌تر از تعطیلی آن است.
بر اساس این گزارش، بازگشایی کارخانجات تعطیل شده، ایجاد شرکت‌های تولیدی با توجیه اقتصادی، به‌ویژه در بخش صنایع جانبی کشاورزی و همچنین ایجاد شهرک صنعتی بین‌المللی در استان گیلان می‌تواند بخشی از مشکلات اقتصادی موجود مردم را حل کند. البته این مهم زمانی صورت خواهد گرفت که بحث‌های مطروحه تنها در حوزه تئوریک نباشد و مردم استان در عمل نیز این شکوفایی‌ها را احساس کنند و سفره خود را رنگین‌‌تر از گذشته ببینند.
نظرات بینندگان