
۲۳ دی ماه (1326 شمسی)، سالروز تولد محمد امینی لاهیجی (م. راما) ـ شاعر، مترجم و نویسنده مبارز لاهیجانی ـ است.
م. راما از آن گروه آدمهایی بود که به همان اندازه که مسائل ملی و تلاش در این راه برایش اهمیت داشت، مسائل و مشکلات قومی و شهری خویش را نیز از یاد نمیبرد و همواره دلبسته فرهنگ و تمدن گیلکی و شهر خود لاهیجان بود. البته او هزینههای زیادی هم در راه عقاید خویش پرداخت؛ از جمله اینکه همزمان با دریافت مدرک مهندسی کشاورزی از دانشگاه تبریز، دستگیر شد و ۷ سال تا پیروزی انقلاب در زندان بود. سرانجام در مرداد سال ۱۳۶۴ دریای کاسپین وجود نازنین او را برای همیشه ستاند.
شعر "آمُلای" (پروانه) از جمله شعرهای معروف گیلکی م. راما است. این شعر را که از کتاب ارزشمند "شاعران گیلک و شعر گیلکی" نوشته آقای هوشنگ عباسی انتخاب کردهام، در اینجا میآورم.
بهار هنده بما باغ، آمُلای
هوا هنده بما حال، آمُلای
زمین هنده بوبو سبز، آمُلای
آمُلای، آمُلای
بزن بال ای راسته
بزن بال او راسته
روخونه کول سر
بنیش باد پر سر
ای گول سر، او گول سر
پراگیر هنده آمُلای
اگه بشی شو تار آمُلای
بهترابون روزگار آمُلای
دنوده ده غم نون، امی پا
بال به بال من و می یار، آمُلای
گردنیم باغ و بولاغ آمُلای
آمُلای آمُلای
بزن بال ای راسته
بزن بال او راسته
روخونه کول سر
بنیش باد پر سر
ای گول سر، او گول سر
پراگیر هنده آمُلای
پراگیر هنده آمُلای
ترجمه فارسی:باز بهار به باغ آمده ای پروانه
باز هوا دلنشین شده پروانه
زمین دوباره سبز شده پروانه
پروانه، پروانه
بال بگشا این سو و آن سو
اینجا و آنجا
روی بلندای رودخانه
سوار بر بال باد
روی این گل و آن گل
پرواز کن پروانه
اگر شب تار بگریزد
زندگی بهتر خواهد شد
دیگر غم نان پاهایمان را زنجیر نمیکند
من و یارم دست در دست هم
در باغ و دشت گردش خواهیم کرد پروانه
پروانه، پروانه
بال بگشا، این سو و آن سو
بال بگشا، اینجا و آنجا
بر بلندای رودخانه
سوار بر بال باد
روی این گل و آن گل
پرواز کن پروانه!
پرواز کن پروانه!
یاد و خاطره این شاعر بزرگ گیلک لاهیجانی همواره پاینده باد.