چهره آرمانی فوتسال لاهیجان
پیمان عیسی‌زاده
كدخبر: ۶۷۴۹
تاريخ: ۳۰ آذر ۱۳۹۲ - ۰۸:۲۹
دریا با این‌همه آب
رودخانه با این‌همه آب
تنگ بلور با این‌همه آب
رخصت نمی دهد این‌همه آب
تا بنگریم که ماهی ها چگونه می‌گریند. (بیژن نجدی)
هفته نخست مسابقات فصلی فوتسال نونهالان لاهیجان ـ تورنمنت پاییزه ـ به خوبی و خوشی برگزار شد و من در چند روز اخیر فقط چند ساعتی کمتر خوابیده‌ام. البته سالن‌ها سرد بود، نور کم بود و امکانات برگزاری گاهی در حد خجالت‌آور و من به این دلیل از همه ـ و بیشتر از خودم ـ خجالت کشیدم. چیزهای دیگری هم بود که باعث خجالت من و فوتسال لاهیجان شد؛ چیزهای مگو، مثل بازی کردن چند نفر در ترکیب یکی ـ دو تیم به‌خاطر پول بابا یا چیزهای دیگر؛ مثل به خدمت گرفتن بازیکن زبده شهرهای دیگر ـ تیم جمع کردن به‌جای تیم ساختن، آن‌هم فقط برای بردن؛ مثل تلاش برای جو درست کردن و ... . خیلی امیدوارم در مورد استفاده از بازیکن صغر سنی فریب نخورده باشم! من مدافع فوتسال بی‌واسطه‌ام و به همین دلیل زشتی‌های فوتسال لاهیجان را برنمی‌تابم. با همه این‌ها ما مسابقاتی را برگزار کردیم که شعف‌انگیز بود؛ مسابقاتی که چهره آرمانی فوتسال لاهیجان را به رخ کشید و دست‌کم هشتاد نفر آدم را به شکل مستقیم و چند برابر این تعداد را به شکل غیرمستقیم درگیر خود کرد. حالا چند نونهال را می‌شناسیم که با مرارت و سختکوشی و تداوم در تمرینات می‌توانند در چند سال آینده یک بازیکن شش دانگ در فوتسال ایران باشند و یکی ـ دو نفری را می‌شناسیم که استعداد خوبی برای دروازه‌بانی دارند و ... .
ما این مسابقات را بدون اسپانسر، بدون حمایت از ما بهتران و در عین حال تا این‌جا خیلی منظم برگزار کرده‌ایم. هیچ نیروی اهریمنی در کار نیست و همه حاضران لذت می‌برند. هرچند همه مسابقات را لیگ می‌نامند، من اما همچنان از لیگ نامیدن این مسابقات طفره رفته‌ام، و این طفره بیشتر مربوط به وسواس‌های شخصی‌ست. بارها نوشته‌ام آگراندیسمان فایده ندارد و آن‌که سوار ابر وهن و خوش‌خیالی‌ست، آنی محو و آن‌گاه نابود می‌شود. برای بقا و جاودانگی باید سخت‌جان بود و ورزیده، و ما ـ اهالی فوتسال لاهیجان ـ اگر بتوانیم چنین مسابقاتی را چند دور با کیفیت و اهمیتی درخور برگزار کنیم، شاید بشود مدعی برگزاری یک لیگ شهرستانی با استانداردهای قابل ارائه در رده سنی نونهالان شد. مادری به‌خاطر گل خوردن تیم پسر یازده ساله‌اش اشک می‌ریزد، پدری علی‌رغم مقررات، دور زمین بازی همراه پسر ده ساله‌اش می‌چرخد و پدر دیگری دستکش‌های پسرش را نم‌دار می‌کند تا توپ سُر نخورد. حالا شرایطی مهیاست که می‌شود بازی باخته این هفته را در هفته‌های بعد جبران کرد و این اتفاق خوبی‌ست برای ورزش لاهیجان، حتی اگر من از لیگ نامیدن این مسابقات طفره بروم.
این یادداشت می‌بایست هفته پیش منتشر می‌شد و من ـ شاید برای نخستین بار ـ مطلب را اشتباهی به‌جای دیگری ـ جایی میان بی‌نهایت صفر و یک‌های دیجیتال ـ فرستاده‌ام؛ جایی که حالا و هیچ وقت نمی‌دانم کجاست؟! امروز هفته دوم این مسابقات برگزار شده است و نظم همچنان برقرار است. بازی‌ها حتی بدون یک ثانیه تأخیر برگزار شد و شعف‌انگیز است اگر بدانید بازی‌ها را کسانی از بین جوان‌های علاقه‌مند فوتسال و دانشجویان رشته تربیت بدنی داوری کردند که نخستین تجربه واقعی‌شان بود. هرچند من لحظات پرفشاری را تحمل کردم، اما آن‌ها سربلند شدند. باورکردنی نیست؛ فقط با چند ماه تلاش و پیگیری حالا ما حدود بیست نفر جوان 18 تا 22 ساله علاقه‌مند و مدعی داوری داریم؛ عددی شاید دو برابر کل داوران رسمی تاریخ فوتبال لاهیجان. اعتراض‌ها بیشتر مربوط به فقدان اطلاعات اولیه درباره مقررات بازی‌ست؛ اعتراض‌هایی که می‌بایست در روند مسابقاتی این‌چنین تبدیل به آگاهی و آن‌گاه احترام متقابل شود. وقتی تیمی عقب می‌افتد، متلک‌هایی هم از مربیان تیم بازنده درباره یک یا چند بازیکن حریف می‌شنوم که "بازیکن فلان شماره نونهال است!" مثلاً که صغر سنی‌ست و سر تو که مسئول دپارتمان باشی، کلاه رفته است. چاره‌ای نیست باید تحمل کرد تا همه چیز این فوتسال با هم رشد کند. من که خیلی امیدوارم.
رودخانه با این‌همه آب
تنگ بلور با این‌همه آب
رخصت نمی دهد این‌همه آب
تا بنگریم که ماهی ها چگونه می‌گریند. (بیژن نجدی)
هفته نخست مسابقات فصلی فوتسال نونهالان لاهیجان ـ تورنمنت پاییزه ـ به خوبی و خوشی برگزار شد و من در چند روز اخیر فقط چند ساعتی کمتر خوابیده‌ام. البته سالن‌ها سرد بود، نور کم بود و امکانات برگزاری گاهی در حد خجالت‌آور و من به این دلیل از همه ـ و بیشتر از خودم ـ خجالت کشیدم. چیزهای دیگری هم بود که باعث خجالت من و فوتسال لاهیجان شد؛ چیزهای مگو، مثل بازی کردن چند نفر در ترکیب یکی ـ دو تیم به‌خاطر پول بابا یا چیزهای دیگر؛ مثل به خدمت گرفتن بازیکن زبده شهرهای دیگر ـ تیم جمع کردن به‌جای تیم ساختن، آن‌هم فقط برای بردن؛ مثل تلاش برای جو درست کردن و ... . خیلی امیدوارم در مورد استفاده از بازیکن صغر سنی فریب نخورده باشم! من مدافع فوتسال بی‌واسطه‌ام و به همین دلیل زشتی‌های فوتسال لاهیجان را برنمی‌تابم. با همه این‌ها ما مسابقاتی را برگزار کردیم که شعف‌انگیز بود؛ مسابقاتی که چهره آرمانی فوتسال لاهیجان را به رخ کشید و دست‌کم هشتاد نفر آدم را به شکل مستقیم و چند برابر این تعداد را به شکل غیرمستقیم درگیر خود کرد. حالا چند نونهال را می‌شناسیم که با مرارت و سختکوشی و تداوم در تمرینات می‌توانند در چند سال آینده یک بازیکن شش دانگ در فوتسال ایران باشند و یکی ـ دو نفری را می‌شناسیم که استعداد خوبی برای دروازه‌بانی دارند و ... .
ما این مسابقات را بدون اسپانسر، بدون حمایت از ما بهتران و در عین حال تا این‌جا خیلی منظم برگزار کرده‌ایم. هیچ نیروی اهریمنی در کار نیست و همه حاضران لذت می‌برند. هرچند همه مسابقات را لیگ می‌نامند، من اما همچنان از لیگ نامیدن این مسابقات طفره رفته‌ام، و این طفره بیشتر مربوط به وسواس‌های شخصی‌ست. بارها نوشته‌ام آگراندیسمان فایده ندارد و آن‌که سوار ابر وهن و خوش‌خیالی‌ست، آنی محو و آن‌گاه نابود می‌شود. برای بقا و جاودانگی باید سخت‌جان بود و ورزیده، و ما ـ اهالی فوتسال لاهیجان ـ اگر بتوانیم چنین مسابقاتی را چند دور با کیفیت و اهمیتی درخور برگزار کنیم، شاید بشود مدعی برگزاری یک لیگ شهرستانی با استانداردهای قابل ارائه در رده سنی نونهالان شد. مادری به‌خاطر گل خوردن تیم پسر یازده ساله‌اش اشک می‌ریزد، پدری علی‌رغم مقررات، دور زمین بازی همراه پسر ده ساله‌اش می‌چرخد و پدر دیگری دستکش‌های پسرش را نم‌دار می‌کند تا توپ سُر نخورد. حالا شرایطی مهیاست که می‌شود بازی باخته این هفته را در هفته‌های بعد جبران کرد و این اتفاق خوبی‌ست برای ورزش لاهیجان، حتی اگر من از لیگ نامیدن این مسابقات طفره بروم.
این یادداشت می‌بایست هفته پیش منتشر می‌شد و من ـ شاید برای نخستین بار ـ مطلب را اشتباهی به‌جای دیگری ـ جایی میان بی‌نهایت صفر و یک‌های دیجیتال ـ فرستاده‌ام؛ جایی که حالا و هیچ وقت نمی‌دانم کجاست؟! امروز هفته دوم این مسابقات برگزار شده است و نظم همچنان برقرار است. بازی‌ها حتی بدون یک ثانیه تأخیر برگزار شد و شعف‌انگیز است اگر بدانید بازی‌ها را کسانی از بین جوان‌های علاقه‌مند فوتسال و دانشجویان رشته تربیت بدنی داوری کردند که نخستین تجربه واقعی‌شان بود. هرچند من لحظات پرفشاری را تحمل کردم، اما آن‌ها سربلند شدند. باورکردنی نیست؛ فقط با چند ماه تلاش و پیگیری حالا ما حدود بیست نفر جوان 18 تا 22 ساله علاقه‌مند و مدعی داوری داریم؛ عددی شاید دو برابر کل داوران رسمی تاریخ فوتبال لاهیجان. اعتراض‌ها بیشتر مربوط به فقدان اطلاعات اولیه درباره مقررات بازی‌ست؛ اعتراض‌هایی که می‌بایست در روند مسابقاتی این‌چنین تبدیل به آگاهی و آن‌گاه احترام متقابل شود. وقتی تیمی عقب می‌افتد، متلک‌هایی هم از مربیان تیم بازنده درباره یک یا چند بازیکن حریف می‌شنوم که "بازیکن فلان شماره نونهال است!" مثلاً که صغر سنی‌ست و سر تو که مسئول دپارتمان باشی، کلاه رفته است. چاره‌ای نیست باید تحمل کرد تا همه چیز این فوتسال با هم رشد کند. من که خیلی امیدوارم.
• مسئول دپارتمان فوتسال هیأت فوتبال شهرستان لاهیجان
تمامی حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذكر منبع بلامانع است
www.lahig.ir
www.lahig.ir