كدخبر: ۷۳۷۹
تاريخ انتشار: ۰۶ مرداد ۱۳۹۳ - ۲۲:۴۲
ارسال به دوستان
نسخه چاپي"فطر"؛ عید رهایی از زندان عادت
دکتر سیدحجت مهدوی سعیدی
روز عید است و من امروز در آن تدبیرم
که دهم حاصل سی روزه و ساغر گیرم (حافظ)
در حقیقت برای مؤمن عاری عظیم است که در چنبره روزمره‌گی‌های زندگی، کماکان مغلوب عادات فرودین خود باشد. کس که پیوسته گرفتار حاجات تن است، در این بیچارگی‌ها، چاره‌ای ندارد تا از فرصت‌های بی‌بدیل (چون ماه مبارک رمضان) به نیکی بهره جوید و با اراده معطوف به تحول، در این چشمه جوشان، جان و دل فرو شوید.
بی‌تردید آدمی فرزند عادات است؛ عادات و آدابی که او را به احتضار و انحطاط می‌نشاند و در تسلسل خور و خواب و خشم و شهوت، قوای روحانی او را به تحلیل می‌برد، مگر این‌که او به لطف و عنایت الهی، در دنیای جدید از خلاف آمد عادت کام بجوید و از پراکندگی و تفرق کسب جمعیت کند.
خداوند روزه را از آن خود کرده است (الصوم لی)؛ چرا این‌که اگر این عبادت در حال و هوای درست خود شکل گیرد، آدمی را به فطرت پاک و جوهر راستین و نخستین خویش باز می‌گرداند. عید فطر متعلق به کسانی است که به چالاکی و فرحناکی از پس این آزمون عبادی برآمده‌اند. راستی و به‌واقع چه کسی شقی‌تر از آن انسانی است که با لبی عطشان و شکمی نالان ـ آن‌هم در تابستانی سوزان ـ روزه بگیرد، اما به محصول و مقصود روزه که همان پارسایی است نائل نیاید.
قرب یک ماه به میخانه اقامت کردم
اتفاقاً رمضان بود نمی‌دانستم (اشرف مازندرانی)
ابو فیروز بیضاوی که از دوستان خاص حلاج در بصره بود، می‌گوید: "حلاج در ابتدای ماه رمضان نیت روزه می‌کرد و روز عید فطر روزه را می‌گشود و هر شب تلاوت قرآن را با دو رکعت نماز به پایان می‌برد. روز عید فطر، لباس سیاه می‌پوشید و می‌گفت: این جامه کسی است که اعمالش مطرود درگاه الهی است."
روزه یکی از الطاف و مراحم خاص پروردگار به سالکان طریق حق است؛ نفحه و امکانی دشوار و فرساینده برای تولدی دیگر. عیسی مسیح(ع) فرموده است: "کسی که دو بار متولد نشود، نمی‌تواند وارد ملکوت شود." بدون این تولد، رشد و شکوفایی نیروهای باطنی امکان‌پذیر نمی‌شود. وارستگی تنها در رهایی از زندان تعلقات هر روزینگی است.
مکر آن باشد که زندان حفره کرد
آنک حفره بست آن مکری‌ست سرد (مولوی)
که دهم حاصل سی روزه و ساغر گیرم (حافظ)
در حقیقت برای مؤمن عاری عظیم است که در چنبره روزمره‌گی‌های زندگی، کماکان مغلوب عادات فرودین خود باشد. کس که پیوسته گرفتار حاجات تن است، در این بیچارگی‌ها، چاره‌ای ندارد تا از فرصت‌های بی‌بدیل (چون ماه مبارک رمضان) به نیکی بهره جوید و با اراده معطوف به تحول، در این چشمه جوشان، جان و دل فرو شوید.
بی‌تردید آدمی فرزند عادات است؛ عادات و آدابی که او را به احتضار و انحطاط می‌نشاند و در تسلسل خور و خواب و خشم و شهوت، قوای روحانی او را به تحلیل می‌برد، مگر این‌که او به لطف و عنایت الهی، در دنیای جدید از خلاف آمد عادت کام بجوید و از پراکندگی و تفرق کسب جمعیت کند.
خداوند روزه را از آن خود کرده است (الصوم لی)؛ چرا این‌که اگر این عبادت در حال و هوای درست خود شکل گیرد، آدمی را به فطرت پاک و جوهر راستین و نخستین خویش باز می‌گرداند. عید فطر متعلق به کسانی است که به چالاکی و فرحناکی از پس این آزمون عبادی برآمده‌اند. راستی و به‌واقع چه کسی شقی‌تر از آن انسانی است که با لبی عطشان و شکمی نالان ـ آن‌هم در تابستانی سوزان ـ روزه بگیرد، اما به محصول و مقصود روزه که همان پارسایی است نائل نیاید.
قرب یک ماه به میخانه اقامت کردم
اتفاقاً رمضان بود نمی‌دانستم (اشرف مازندرانی)
ابو فیروز بیضاوی که از دوستان خاص حلاج در بصره بود، می‌گوید: "حلاج در ابتدای ماه رمضان نیت روزه می‌کرد و روز عید فطر روزه را می‌گشود و هر شب تلاوت قرآن را با دو رکعت نماز به پایان می‌برد. روز عید فطر، لباس سیاه می‌پوشید و می‌گفت: این جامه کسی است که اعمالش مطرود درگاه الهی است."
روزه یکی از الطاف و مراحم خاص پروردگار به سالکان طریق حق است؛ نفحه و امکانی دشوار و فرساینده برای تولدی دیگر. عیسی مسیح(ع) فرموده است: "کسی که دو بار متولد نشود، نمی‌تواند وارد ملکوت شود." بدون این تولد، رشد و شکوفایی نیروهای باطنی امکان‌پذیر نمی‌شود. وارستگی تنها در رهایی از زندان تعلقات هر روزینگی است.
مکر آن باشد که زندان حفره کرد
آنک حفره بست آن مکری‌ست سرد (مولوی)
• استاد دانشگاه
نظرات بینندگان:
محمدرضا: استاد! شما بگو در شرایط متعارض تربیتی چه باید کرد؟