كدخبر: ۶۷۴۹
تاريخ انتشار: ۳۰ آذر ۱۳۹۲ - ۰۸:۲۹
ارسال به دوستان
نسخه چاپيچهره آرمانی فوتسال لاهیجان
پیمان عیسی‌زاده
دریا با این‌همه آب
رودخانه با این‌همه آب
تنگ بلور با این‌همه آب
رخصت نمی دهد این‌همه آب
تا بنگریم که ماهی ها چگونه می‌گریند. (بیژن نجدی)
هفته نخست مسابقات فصلی فوتسال نونهالان لاهیجان ـ تورنمنت پاییزه ـ به خوبی و خوشی برگزار شد و من در چند روز اخیر فقط چند ساعتی کمتر خوابیده‌ام. البته سالن‌ها سرد بود، نور کم بود و امکانات برگزاری گاهی در حد خجالت‌آور و من به این دلیل از همه ـ و بیشتر از خودم ـ خجالت کشیدم. چیزهای دیگری هم بود که باعث خجالت من و فوتسال لاهیجان شد؛ چیزهای مگو، مثل بازی کردن چند نفر در ترکیب یکی ـ دو تیم به‌خاطر پول بابا یا چیزهای دیگر؛ مثل به خدمت گرفتن بازیکن زبده شهرهای دیگر ـ تیم جمع کردن به‌جای تیم ساختن، آن‌هم فقط برای بردن؛ مثل تلاش برای جو درست کردن و ... . خیلی امیدوارم در مورد استفاده از بازیکن صغر سنی فریب نخورده باشم! من مدافع فوتسال بی‌واسطه‌ام و به همین دلیل زشتی‌های فوتسال لاهیجان را برنمی‌تابم. با همه این‌ها ما مسابقاتی را برگزار کردیم که شعف‌انگیز بود؛ مسابقاتی که چهره آرمانی فوتسال لاهیجان را به رخ کشید و دست‌کم هشتاد نفر آدم را به شکل مستقیم و چند برابر این تعداد را به شکل غیرمستقیم درگیر خود کرد. حالا چند نونهال را می‌شناسیم که با مرارت و سختکوشی و تداوم در تمرینات می‌توانند در چند سال آینده یک بازیکن شش دانگ در فوتسال ایران باشند و یکی ـ دو نفری را می‌شناسیم که استعداد خوبی برای دروازه‌بانی دارند و ... .
ما این مسابقات را بدون اسپانسر، بدون حمایت از ما بهتران و در عین حال تا این‌جا خیلی منظم برگزار کرده‌ایم. هیچ نیروی اهریمنی در کار نیست و همه حاضران لذت می‌برند. هرچند همه مسابقات را لیگ می‌نامند، من اما همچنان از لیگ نامیدن این مسابقات طفره رفته‌ام، و این طفره بیشتر مربوط به وسواس‌های شخصی‌ست. بارها نوشته‌ام آگراندیسمان فایده ندارد و آن‌که سوار ابر وهن و خوش‌خیالی‌ست، آنی محو و آن‌گاه نابود می‌شود. برای بقا و جاودانگی باید سخت‌جان بود و ورزیده، و ما ـ اهالی فوتسال لاهیجان ـ اگر بتوانیم چنین مسابقاتی را چند دور با کیفیت و اهمیتی درخور برگزار کنیم، شاید بشود مدعی برگزاری یک لیگ شهرستانی با استانداردهای قابل ارائه در رده سنی نونهالان شد. مادری به‌خاطر گل خوردن تیم پسر یازده ساله‌اش اشک می‌ریزد، پدری علی‌رغم مقررات، دور زمین بازی همراه پسر ده ساله‌اش می‌چرخد و پدر دیگری دستکش‌های پسرش را نم‌دار می‌کند تا توپ سُر نخورد. حالا شرایطی مهیاست که می‌شود بازی باخته این هفته را در هفته‌های بعد جبران کرد و این اتفاق خوبی‌ست برای ورزش لاهیجان، حتی اگر من از لیگ نامیدن این مسابقات طفره بروم.
این یادداشت می‌بایست هفته پیش منتشر می‌شد و من ـ شاید برای نخستین بار ـ مطلب را اشتباهی به‌جای دیگری ـ جایی میان بی‌نهایت صفر و یک‌های دیجیتال ـ فرستاده‌ام؛ جایی که حالا و هیچ وقت نمی‌دانم کجاست؟! امروز هفته دوم این مسابقات برگزار شده است و نظم همچنان برقرار است. بازی‌ها حتی بدون یک ثانیه تأخیر برگزار شد و شعف‌انگیز است اگر بدانید بازی‌ها را کسانی از بین جوان‌های علاقه‌مند فوتسال و دانشجویان رشته تربیت بدنی داوری کردند که نخستین تجربه واقعی‌شان بود. هرچند من لحظات پرفشاری را تحمل کردم، اما آن‌ها سربلند شدند. باورکردنی نیست؛ فقط با چند ماه تلاش و پیگیری حالا ما حدود بیست نفر جوان 18 تا 22 ساله علاقه‌مند و مدعی داوری داریم؛ عددی شاید دو برابر کل داوران رسمی تاریخ فوتبال لاهیجان. اعتراض‌ها بیشتر مربوط به فقدان اطلاعات اولیه درباره مقررات بازی‌ست؛ اعتراض‌هایی که می‌بایست در روند مسابقاتی این‌چنین تبدیل به آگاهی و آن‌گاه احترام متقابل شود. وقتی تیمی عقب می‌افتد، متلک‌هایی هم از مربیان تیم بازنده درباره یک یا چند بازیکن حریف می‌شنوم که "بازیکن فلان شماره نونهال است!" مثلاً که صغر سنی‌ست و سر تو که مسئول دپارتمان باشی، کلاه رفته است. چاره‌ای نیست باید تحمل کرد تا همه چیز این فوتسال با هم رشد کند. من که خیلی امیدوارم.
رودخانه با این‌همه آب
تنگ بلور با این‌همه آب
رخصت نمی دهد این‌همه آب
تا بنگریم که ماهی ها چگونه می‌گریند. (بیژن نجدی)
هفته نخست مسابقات فصلی فوتسال نونهالان لاهیجان ـ تورنمنت پاییزه ـ به خوبی و خوشی برگزار شد و من در چند روز اخیر فقط چند ساعتی کمتر خوابیده‌ام. البته سالن‌ها سرد بود، نور کم بود و امکانات برگزاری گاهی در حد خجالت‌آور و من به این دلیل از همه ـ و بیشتر از خودم ـ خجالت کشیدم. چیزهای دیگری هم بود که باعث خجالت من و فوتسال لاهیجان شد؛ چیزهای مگو، مثل بازی کردن چند نفر در ترکیب یکی ـ دو تیم به‌خاطر پول بابا یا چیزهای دیگر؛ مثل به خدمت گرفتن بازیکن زبده شهرهای دیگر ـ تیم جمع کردن به‌جای تیم ساختن، آن‌هم فقط برای بردن؛ مثل تلاش برای جو درست کردن و ... . خیلی امیدوارم در مورد استفاده از بازیکن صغر سنی فریب نخورده باشم! من مدافع فوتسال بی‌واسطه‌ام و به همین دلیل زشتی‌های فوتسال لاهیجان را برنمی‌تابم. با همه این‌ها ما مسابقاتی را برگزار کردیم که شعف‌انگیز بود؛ مسابقاتی که چهره آرمانی فوتسال لاهیجان را به رخ کشید و دست‌کم هشتاد نفر آدم را به شکل مستقیم و چند برابر این تعداد را به شکل غیرمستقیم درگیر خود کرد. حالا چند نونهال را می‌شناسیم که با مرارت و سختکوشی و تداوم در تمرینات می‌توانند در چند سال آینده یک بازیکن شش دانگ در فوتسال ایران باشند و یکی ـ دو نفری را می‌شناسیم که استعداد خوبی برای دروازه‌بانی دارند و ... .
ما این مسابقات را بدون اسپانسر، بدون حمایت از ما بهتران و در عین حال تا این‌جا خیلی منظم برگزار کرده‌ایم. هیچ نیروی اهریمنی در کار نیست و همه حاضران لذت می‌برند. هرچند همه مسابقات را لیگ می‌نامند، من اما همچنان از لیگ نامیدن این مسابقات طفره رفته‌ام، و این طفره بیشتر مربوط به وسواس‌های شخصی‌ست. بارها نوشته‌ام آگراندیسمان فایده ندارد و آن‌که سوار ابر وهن و خوش‌خیالی‌ست، آنی محو و آن‌گاه نابود می‌شود. برای بقا و جاودانگی باید سخت‌جان بود و ورزیده، و ما ـ اهالی فوتسال لاهیجان ـ اگر بتوانیم چنین مسابقاتی را چند دور با کیفیت و اهمیتی درخور برگزار کنیم، شاید بشود مدعی برگزاری یک لیگ شهرستانی با استانداردهای قابل ارائه در رده سنی نونهالان شد. مادری به‌خاطر گل خوردن تیم پسر یازده ساله‌اش اشک می‌ریزد، پدری علی‌رغم مقررات، دور زمین بازی همراه پسر ده ساله‌اش می‌چرخد و پدر دیگری دستکش‌های پسرش را نم‌دار می‌کند تا توپ سُر نخورد. حالا شرایطی مهیاست که می‌شود بازی باخته این هفته را در هفته‌های بعد جبران کرد و این اتفاق خوبی‌ست برای ورزش لاهیجان، حتی اگر من از لیگ نامیدن این مسابقات طفره بروم.
این یادداشت می‌بایست هفته پیش منتشر می‌شد و من ـ شاید برای نخستین بار ـ مطلب را اشتباهی به‌جای دیگری ـ جایی میان بی‌نهایت صفر و یک‌های دیجیتال ـ فرستاده‌ام؛ جایی که حالا و هیچ وقت نمی‌دانم کجاست؟! امروز هفته دوم این مسابقات برگزار شده است و نظم همچنان برقرار است. بازی‌ها حتی بدون یک ثانیه تأخیر برگزار شد و شعف‌انگیز است اگر بدانید بازی‌ها را کسانی از بین جوان‌های علاقه‌مند فوتسال و دانشجویان رشته تربیت بدنی داوری کردند که نخستین تجربه واقعی‌شان بود. هرچند من لحظات پرفشاری را تحمل کردم، اما آن‌ها سربلند شدند. باورکردنی نیست؛ فقط با چند ماه تلاش و پیگیری حالا ما حدود بیست نفر جوان 18 تا 22 ساله علاقه‌مند و مدعی داوری داریم؛ عددی شاید دو برابر کل داوران رسمی تاریخ فوتبال لاهیجان. اعتراض‌ها بیشتر مربوط به فقدان اطلاعات اولیه درباره مقررات بازی‌ست؛ اعتراض‌هایی که می‌بایست در روند مسابقاتی این‌چنین تبدیل به آگاهی و آن‌گاه احترام متقابل شود. وقتی تیمی عقب می‌افتد، متلک‌هایی هم از مربیان تیم بازنده درباره یک یا چند بازیکن حریف می‌شنوم که "بازیکن فلان شماره نونهال است!" مثلاً که صغر سنی‌ست و سر تو که مسئول دپارتمان باشی، کلاه رفته است. چاره‌ای نیست باید تحمل کرد تا همه چیز این فوتسال با هم رشد کند. من که خیلی امیدوارم.
• مسئول دپارتمان فوتسال هیأت فوتبال شهرستان لاهیجان
نظرات بینندگان:
خواب دیدین، خیر باشه! لاهیجان و ورزش؟؟؟ هه! لاهیجان حتی اگه مثل قطر هم تیم‌داری کنه، موفق نمیشه.در پاسخ به نظر دور از انصاف بالا باید بگویم که دوست عزیز کامنت گذار! بهتر است شما از خواب بیدار شوی و تاریخ ورزش لاهیجان را مطالعه کنی و بعد این‌چنین اظهار فضل کنی:- در کشتی قهرمان و برنده طلای بازی‌های آسیایی هیروشیما: ابراهیم مهربان
- در دو میدانی: نقره بازی‌های آسیایی دهلی نو: حسین اپرخیده
- در فوتبال: ملی پوشانی مثل جاوید جهانگیری (عضو تیم ملی ایران در سال‌های دهه پنجاه)، مهدی حسین‌زاده (تیم ملی امید ایران در سال 1370)، نیما خیراندیش (عضو تیم ملی جوانان ایران در دهه هفتاد) و ...
این مختصری از افتخارات ورزشی این شهر بود که جنابعالی به سخره‌اش گرفتید! الآن البته شهر مظلوم ما بازیچه اغیار و بی‌کفایت‌ها شده و محروم مانده از امکانات و مواهب تا امثال شما تازه از گرد راه رسیده‌ها، همه موجودیت ورزشی‌اش را به سخره بگیرید. اما فراموش نکن که اگر قدری از آن امکانات و پول و فضای ورزشی کافی در اختیار استعدادهای این شهر باشد، همین لاهیجان کلی قهرمان و پهلوان تحویل ایران خواهد داد.
مهدوی: لاهیجان خیلی خیلی از ورزش عقبه. سی سال قبل اپرخیده به بازی‌های آسیایی رفت؛ داریم پزش را میدیم. همین شهر بغل گوش‌مون لنگرود را ببینید! همین بازی‌های آسیایی اخیر با برنامه‌ریزی خوبی که داشتند، در اینچئون کره جنوبی سه قهرمان داشتند.بی‌انصافیه قهرمان بین‌المللی کشتی که توسط بهمن نژادقنبر عزیز به لاهیجان تحویل داده شد رو به حساب نیاوردین! بهمن نژادقنبر واقعاً برای کشتی لاهیحان زحمت کشیده؛ مربی سازنده ابراهیم مهربان و امیر میراعلم هستش.سینایی: آخه یک شهر به این بزرگی، افتخارات چندتا ملی پوش در دهه‌های گذشته که این‌قدر پز نداره! با فرمایش آقای مهدوی موافقم. ما فقط داریم توو باد گذشته‌ها خودمون را خنک می‌کنیم. قهرمان المپیک و بازی‌های آسیایی و جهانی و ... ما کجاست؟ رشت و انزلی و لنگرود و ... دارن مثل برق و باد از ما فاصله می‌گیرند.عبدالرضا علی‌دوست سحرخیز: درود بر شما پیمان عزیز! انشاءلله موفق باشی. خدا نگهدارت.میلاد رستم نژاد: قهرمانی تیم آرامیس در جام رمضان شهرستان لاهیجان را به آقای مشیری که یکی از زحمتکشان این شهر می‌باشد صمیمانه تبریک عرض می‌کنم.ورگ: خوشحال شدم از این‌که در این گوشه از فعالیت‌های مربوط به شهرمون چنین تلاشی می‌کنی. با اطلاعی که از نگاه مترقي‌ات دارم، مطمئنم که قدم‌های خوبی برای ترويج و بهبود وضع ورزش این شهر خواهی کرد. به‌خصوص که می‌دونم طرح ذهني‌ات مبتنی بر محلاته. کاش به کمک ورزش و فوتسال بشه ساختار محله‌ای لاهیجان رو در مناطق تازه افزوده شده به شهر هم احیاء کرد. تا دهه هفتاد این ساختار هنوز عمل می‌کرد. حتی محله‌های جدیدی مثل شيشه‌گران يا پمپ بنزين هم خودشون رو وارد اين ساختار کرده بودند و دسته عزاداری و عنوان و هویت محله‌ای به خودشون گرفته بودند. اما "توسعه" اين دو دهه اخير درحال نابود کردن همه چيزه. باز هم به تو خسته نباشيد مي‌گم.