روزبه صفابخش قاسمی لاهیجی: با سلام و عرض خسته نباشید خدمت آقای پیمان عیسی‌زاده عزیز. دقیقاً همچنین طرحی را من ارائه داده بودم که با شکست روبه‌رو شد؛ اما آن روز من تنها بودم، ولی الآن شما تنها نیستی و یک دست هم نیستی، بلکه این طرح نیز مانند طرح سابق‌تان قابل اجراست و بسیار کاربردی. تقریباً من در سال گذشته 3 مسابقه برای نونهالان و نوجوانان شهرمان برگزار کردم که با استقبال روبه‌رو شد. موفق باشید.

با تشکیل لیگ فوتسال و تلاش مضاعف ورزشکاران و مربیان، لاهیجان می‌تواند اقتدار فوتسالی خود را به رخ گیلان و حتی کشور بکشد. البته اگر همگی دوستداران و کارشناسان و نقادان به اجرای بهتر طرح کمک کنند.

ورزشکار: این ده میلیون تومان هزینه که می‌گویید برای راه انداختن لیگ فوتسال لاهیجان نیاز است را کی باید تأمین کند؟

خداییش این پیمان عیسی‌زاده آدم جالبیه. من چند جلسه تمرین تیمش رو از نزدیک دیدم. توی سالن چهار هزار نفره که بیست نفر اقلاً تمرین می‌کردن، موقع کششی‌هاشون واقعاً صدای بال مگس رو می‌شد شنید. آدم از سکوت سالن می‌ترسید. تازه چند تا از بچه‌های تیمش شر هم هستن. به هر حال لیگ فوتسال لاهیجان فکر خوبیه؛ البته اگه آقایون مسندنشین استقبال کنند!!!

بهرام بابادوست: "نشانه‌های اصلی و اساسی رسیدن به موفقیت در جای جای و لحظه لحظه زندگی شما موج می‌زند. پس با گسترش اندیشه‌‌های ناب‌تان پذیرای آنان باشید." نمی‌دونم تا الآن به شباهت و البته تفاوت‌های یک بازی فوتبال با زندگی ما انسان‌ها توجه کرده‌اید یا نه؟ اما شاید بشه به جرأت گفت که این دو به اندازه دو تا انسان دو قلو با همدیگر تشابه دارند، و البته همان‌طوری که دو تا انسان دو قلو با همدیگر تفاوت‌هایی دارند، زندگی ما انسان‌ها و بازی فوتبال هم خالی از این تفاوت نمی‌باشد. بیایید قبل از هر چیزی به تجزیه و آنالیز این دو بپردازیم. اول از بازی فوتبال شروع می‌کنیم. فوتبال یه بازی است که در آن دو تیم اجرای آن را برعهده دارند. دو تیمی که 11 نفر بازیکن در درون زمین دارند و تعدادی هم به‌عنوان کادر فنی، از روی نیمکت بازی آن‌ها را مدیریت و راهنمایی می‌کنند. البته درصد بسیار زیادی از این مدیریت در خارج از مستطیل سبز بازی صورت می‌گیرد.
هدف هر تیمی از انجام این بازی، مثل تمام بازی‌های دیگر، رسیدن به پیروزی و موفقیت و ارتقاء رتبه و جایگاه خودش در جدول بازی‌ها می‌باشد (درست مثل هدف از انجام زندگی). برای هرچه بهتر انجام شدن این بازی جذاب، یک‌سری قوانین بر این بازی حاکم است که تعدادی از آن‌ها عبارتند از:
1- دادن کارت زرد و قرمز: اگر بازیکنی دست به خطا بزند، با توجه به شدت خطای انجام شده با این کارت‌ها جریمه می‌شود.
2- گرفتن آفساید: اگر بازیکنی زمانی که توپ برای او ارسال می‌شود، از خط دفاعی تیم مقابل جلوتر باشد، محکوم به افتادن در تله آفساید می‌شود و بازی توسط داور بازی متوقف می‌شود.
3- اگر گل نزنی، گل می‌خوری: یک‌سری قوانین نانوشته شده در فوتبال وجود دارد که این قانون یکی از آن‌هاست و شاید جالب‌ترین قانون، در بین تمام قوانین حاکم بر بازی می‌باشد.
4- زمان: زمان هم یکی از قوانین این بازی است که 90 دقیقه می‌باشد.
البته همان‌طوری که می‌دانید، اجرای همه قوانین حاکم بر این بازی توسط داور بازی صورت می‌گیرد و حرف اول و آخر را قاضی بازی می‌زند.
و اما زندگی. آیا تا به حال به زندگی فکر کرده‌اید، که این زندگی‌ای که شب و روز از اون حرف می‌زنیم، چیه؟ هدف از انجام اون چیه؟ چه قوانینی بر اون حاکمه و چه کسی در اون کار قضاوت رو انجام می‌ده؟ نه آیا واقعاً تا به حال به این چیزها توجهی کرده‌اید؟
اجازه می‌خوام که برای شرح چیستی اون به یه شعر زیبا اشاره کنم: "زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست/ هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود... صحنه پیوسته بجاست/ خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد."
زندگی یه جریانه، که با به دنیا آمدن ما آدم‌ها صورت می‌گیرد و به جریان می‌افتد، و با مرگ، به مرحله‌ای جدیدتر و کامل‌تر وارد می‌شود (درست مثل بازی فوتبال که به پایان می‌رسد و دوباره با بازی بعدی وارد یک مرحله جدیدتر می‌شود). ما انسان‌ها مابین تولد و مرگ یه خط فاصله‌ای داریم، که آن را زندگی می‌نامیم. حالا واقعاً هدف از اجرای زندگی چیست؟ هدفی کاملاً مشابه با هدف بازی فوتبال، که چیزی جز رسیدن به پیروزی و موفقیت نمی‌باشد. تا به حال زیاد این حرفو از پدر و مادرامون شنیدیم که می‌گن: "از زمانی که تونستم دست چپ و راستمو از هم تشخیص بدم، تمام تلاشمو برای خوشبخت شدن خودم و خانواده‌ام صورت دادم و ..." و حرف‌هایی از این قبیل. پس همان‌طوری که می‌بینید، هدف، "ایجاد شرایط مناسبی برای رسیدن به خوشبختی و موفقیت است." رسیدن به موفقیت (پول و ثروت، علم و دانش، خانه، اتومبیل، شغل، سفر به کشورهای خارجی و ...) که ارتقاء سطح زندگی ما به آن وابسته است. حالا برای رسیدن به موفقیت یه‌سری قوانین وجود دارد که شاید مهمترین آن‌ها عبارت باشند از:
1- گرفتن آفساید: می‌دانید که یکی از ساده‌ترین گل‌ها در زمین فوتبال، گلی است که مهاجم با تیزهوشی می‌تواند از خط دفاعی تیم مقابل بگذرد و با تک به تک شدن با دروازه‌بان، توپ را وارد دروازه کند و به موفقیت برسد. حالا اگه ما آدم‌ها هم بتونیم به‌موقع از خط دفاعی شکست‌ها و مشکلات بگذریم (باید از خط دفاعی مشکلات و شکست‌ها گذشت، نه آن‌ها را نادیده گرفت)، می‌توانیم به موفقیت برسیم. پس یادتون نره که باید از خط دفاعی شکست‌ها و مشکلات گذشت، نه این‌که جلوتر از آن‌ها ایستاد و سعی کرد که بدون گذشتن از آن‌ها، به موفقیت رسید. پس برای رسیدن به موفقیت باید از سختی‌ها گذشت، نه این‌که سعی کرد که جلوتر از آن‌ها قرار داشت و آن‌ها را نادیده گرفت.
2- گرفتن کارت زرد (اخطار) و کارت قرمز (اخراج): حالا اگه بخواهیم از زندگی خودمان در برابر مشکلات دفاع کنیم، باید برای رسیدن به هدف، بدون خطا کردن پیش برویم. یعنی اگر بخواهیم برای دفاع و حمله، خطا کنیم (سر این و اون کلاه بگذاریم، دروغ بگیم، خبرچینی کنیم، گناه کنیم و ...) و به نوعی برای رسیدن به موفقیت به هر وسیله‌ای متکی بشویم، داور بازی (خداوند) با توجه به شدت خطای صورت گرفته، یا به ما اخطار می‌دهد (با شکستی مواجه می‌کند)، یا ما را از صحنه زندگی و رسیدن به موفقیت اخراج می‌کند.
3- اگر گل نزنی، گل می‌خوری: یعنی چه؟ یعنی این‌که اگر از موفقیت‌های کوچکی که در راه رسیدن به موفقیت اصلی برای ما به‌دست می‌آید، بهره‌ای نجوییم، هیچ‌گاه به موفقیت اصلی نمی‌رسیم. پس در راه رسیدن به هدفت هیچ چیز را نادیده مگیر. همان‌طوری که در بازی فوتبال اگر یک تیم از کاشته‌ای که به‌دست می‌آورد و یا اگر از پنالتی‌ای که برای گل زدن نصیبش می‌شود، استفاده‌ای نکند، گل می‌خورد (با شکست مواجه می‌شود و یا به موفقیت کامل نمی‌رسد)، اگر هم گل نخورد، جای حسرت آن تا ابد باقی است. پس، از همه موفقیت‌های کوچک، در راه رسیدن به موفقیت‌های بزرگ، استفاده کرد.
4- زمان: یه چیزی که باید خیلی خیلی به اون بها داد، زمان است. ما تا ابد زنده نیستیم، پس باید با توجه به شرایط زندگی‌مون از قبیل نوع کار، میزان درآمد، جنس، کشور، آب و هوا، شرایط اقتصادی خود و جامعه و ...، یک محدوده عمر برای خود درنظر بگیریم (مثلاً 70 سال) و با توجه به همین محدوده برای رسیدن به موفقیت‌ها و اهداف برنامه‌ریزی داشته باشیم.
همان‌طوری که در بازی فوتبال، 90 دقیقه برای گل زدن زمان داریم، باید برای زندگی هم یک زمان خاص را مشخص کرد. مثلاً با توجه به شرایط بالا، یک محدوده زمانی به نام عمر برای خود انتخاب می‌کنیم و سعی کنیم که در این محدوده زمانی مشخص، برای رسیدن به موفقیت‌های تعیین شده زندگی، تلاش کنیم.
در بازی فوتبال اگر صدای سوت داور بازی به صدا درآید، دیگر زمانی برای گل زدن نیست و باید در طول 90 دقیقه از تمام فرصت‌ها برای رسیدن به گل تلاش کرد، تا بعد از به صدا درآمدن صدای سوت داور، حسرت موقعیت‌های از دست رفته را نخوریم، که حسرت دردی را دوا نمی‌کند، و این درست مثل زندگی است.
در آخر جا دارد که به یکی از تفاوت‌های اصلی زندگی و فوتبال اشاره‌ شود و آن بحث "عدالت" است. تا به حال مطمئناً در بازی‌های مختلف فوتبال دیده‌اید که گزارشگر بازی می‌گوید: "واقعاً که بی‌رحم‌ترین بازی، فوتبال است" و این جمله را زمانی به‌کار می‌برند که حق به حق‌دار نمی‌رسد و به‌نوعی عدالت در بازی به تیمی که برتر بوده و خیلی تلاش کرده است، نمی‌رسد. اما در زندگی این‌طور نیست و اگر از تمام امکانات لحظه حال با بیشترین تلاش و پشتکار استفاده کنیم، مطمئناً حق به حق‌دار می‌رسد و پایان راه همان چیزی است که ما به آن می‌اندیشیم و آن چیزی جز رسیدن به موفقیت نمی‌باشد.
پس با امید به خدا از تمام دارایی‌ات برای رسیدن به موفقیت استفاده کن. به امید پیروزی و کسب افتخار برای لاهیجان...

آقای بابادوست! کسانی مثل شما در ورزش ارزش هر چیزی رو پایین می‌آورند. با جام رمضان شروع کردید. هرکس شما را نشناسد، فکر می‌کند ذاتاً فوتبالیست به دنیا آمدید. نفهمیدیم شما از کجا سر درآوردید؟!

لاهیجانی دور از وطن: ضمن احترام به نظرات آقای عیسی‌زاده در مورد ورزش و ورزشکاران؛ باید این نکته را ذکر کنم که پسرفت ورزش در این شهرستان تنها یک دلیل دارد و آن‌هم این است که ما لاهیجانی‌ها فکر می‌کنیم که مسئولین غیرلاهیجانی می‌توانند ورزش این شهر را نجات دهند و هیچ حمایتی از مسئولین همشهری خود نکرده و نخواهیم کرد. واژه کوتوله که شما اغلب از آن استفاده می‌کنید، مرا یاد انتقادات شما از ابراهیم مهربان در سال‌های قبل انداخت که با این واژه خواستید بر او بتازید و اکنون که یک لاهیجانی دیگر مسئولیت ورزش شهر را برعهده دارد، باز این واژه کاربردی‌تر می‌شود. وسعت دید خود را زیادتر کرده و حقایق را آن‌طور که هست، ببینید، نه آن‌طور که دوست دارید.

شریفی: آقا یا خانم لاهیجانی دور از وطن! همین الآن عبارت "مهربان کوتوله پیمان" را در گوگل سرچ کردم، یادداشت آقای عیسی‌زاده را درباره آقای مهربان خواندم. فکر می‌کنم برداشت‌تان کاملاً اشتباه است. چون در آن یادداشت هم نویسنده از همشهریان برای حمایت از مهربان می‌خواهد: (جز آرزوی ماجراجویی و ژرف‌اندیشی برای قهرمان درون‌گرای شهر می‌بایست در کار برداشتن نقاب "کوتوله" های ورزش لاهیجان باشند: "کوتوله"های برون‌گرا، الکن، ناتوان و اتفاقاً بی‌نقاب.) ضمن این‌که یادداشت دیگر پیمان هم که در همین سایت قابل مشاهده است، در دفاع از میراعلمی رئیس جدید و همشهری ما نوشته شده است. فکر می‌کنم خیلی دور از لاهیجان هستید که واقعیات مسلم را نمی‌بینید و آن وقت دیگران را دعوت به واقع‌بینی می‌کنید. من هم فکر می‌کنم یکی از مشکلات لاهیجان همین نگاه از بالا بعضی‌هاست. خلاصه من و شما حتماً خواهان پیشرفت لاهیجان هستیم، اما بهتر است با عجله قضاوت نکنیم.

کوتوله و یا گنده و یا ریز و حقیر و یا هرچی که شما برای کوچک جلوه دادن افراد از این واژه استفاده می‌کنید، کمی خود را در ترازوی مقایسه و محک قرار دهید ببینید در کل تاریخ ورزشی خود چند ساعت ورزش آن هم در حد تفریح انجام داده‌اید؟ قهرمانی و تخصصی پیشکش!